Waarom Vermijden Zoveel Eigenaren Van Huisdieren Met Kanker Specialisten? - Dierenkankerzorg

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Als u de diagnose kanker zou krijgen, aan wie zou u dan uw zorg toevertrouwen?

Het voor de hand liggende antwoord is: een oncoloog.

De meeste mensen begrijpen de expertise van een oncoloog in de diagnose, behandeling en behandeling van verschillende vormen van kanker. Ongeacht de expertise van de eerste arts die deze gevreesde ziekte vermoedt, als kanker eenmaal op de radar is, zou de gemiddelde persoon worden doorverwezen naar en actief overleg zoeken met een oncoloog.

Helaas komt kanker bij dieren net zo vaak voor als bij mensen. Ongeveer één op de vier honden krijgt deze ziekte tijdens hun leven en meer dan de helft van de dieren ouder dan 10 jaar krijgt de diagnose tumor.

Statistieken vertellen ons ook dat twee op de drie Amerikaanse huishoudens een huisdier hebben, negen op de tien eigenaren hun huisdier als een deel van hun gezin beschouwen, en meer dan 75 procent van de eigenaren geeft toe met hun huisdieren te praten alsof het 'echte' mensen zijn. Ongeveer 60 procent vindt het prettig om zichzelf de 'mama' of 'papa' van hun huisdier te noemen, en nog eens 10 procent viert Moederdag en/of Vaderdag met hun huisdieren.

Een korte samenvatting van al deze details leert ons dat 1) mensen de waarde van een oncoloog voor hun eigen zorgbehoeften begrijpen, 2) huisdieren vaker wel dan niet als onderdeel van het huishouden worden beschouwd, en 3) kanker een veel voorkomende diagnose is in onze harige familieleden.

Dus waarom ben ik, een gecertificeerde veterinaire oncoloog, niet elke dag volgeboekt met afspraken? Hoe verklaar ik de lege plekken in mijn planning?

Het is frustrerend voor mij om na te denken over het verschil tussen wat enquêtes en statistieken ons vertellen en wat er in werkelijkheid gebeurt. Het geeft me ook de kans om te proberen een aantal van de mythen en misvattingen weg te nemen waarvan ik denk dat ze (ten minste gedeeltelijk) verantwoordelijk zijn voor de kloof.

Een belangrijk probleem is de allesoverheersende en onjuiste publieke perceptie dat het behandelen van de kanker van een huisdier verwant is aan het "martelen". Ik herken de negatieve connotaties van woorden als kanker, chemotherapie en bestralingstherapie. Ik begrijp de ernst van de diagnoses waarmee ik dagelijks te maken heb. Ik ben me er volledig van bewust dat mijn dagen niet gevuld zijn met gelukkige puppy- en kittenbezoeken of routinematige welzijnsexamens.

Ik verzeker u echter dat als ik de talloze redenen zou noemen waarom ik veterinaire oncologie als mijn specialiteit heb gekozen, "de wens en het verlangen om dieren te martelen en ziek te maken" zelfs niet op mijn radar zou staan.

Ik ben hier om huisdieren met kanker te helpen langer en gelukkiger te leven. De behandelingen die ik voorschrijf hebben weinig bijwerkingen en onze patiënten behoren tot de gelukkigste en gezondste huisdieren die je in onze wachtkamer zult vinden. Veel kankers worden nu behandeld als chronische ziekten die lijken op diabetes of nierfalen. Als het gaat om kankerzorg voor huisdieren, is het idee dat ik hier ben om "marteling" te geven absoluut absurd.

Evenzo heb ik ook moeite met dierenartsen in de eerste lijn die eigenaren geen verwijzing aanbieden of, erger nog, eigenaren ervan weerhouden een oncoloog te raadplegen omdat ze vinden dat de optie ongepast is voor het huisdier.

Opvallend is het aantal dierenartsen dat de speciale zorg niet omarmt of die vasthoudt aan de gedachtegang dat kanker een onbehandelbare aandoening is bij dieren. Hoewel ik het ermee eens ben dat het misschien niet de juiste keuze is voor elk huisdier of voor elke eigenaar, is het aantal gevallen waarin oncologische zorg de kwaliteit van leven van een huisdier kan verbeteren en verlengen niet overdreven.

Paradoxaal genoeg zijn er veel huisarts-dierenartsen die chemotherapiebehandelingen toedienen zonder verwijzing naar een specialist aan te bieden of te ontmoedigen, omdat ze kanker ook "gelijk" kunnen behandelen.

Hoewel ik het nut van een dergelijke praktijk begrijp in gebieden waar geen specialisten beschikbaar zijn, ben ik deze praktijk in elk gebied waar ik heb gewerkt tegengekomen, waardoor het moeilijk is om geografie als enige reden met elkaar te verzoenen.

In de meeste van die gevallen is mij verteld dat eigenaren terughoudend zijn om doorverwezen te worden naar een oncoloog en ervoor kiezen om lokaal te behandelen vanwege de perceptie van hogere kosten. Maar de ervaring leert me dat in veel gevallen het kostenverschil tussen mijn behandelingen en die van een dierenarts in de eerste lijn nominaal is.

Alles waar ik tot nu toe over heb gesproken, wijst op een "uiterlijke" reden voor mijn zorgen. Ik zou nalaten niet intern te kijken en te vragen wat ik doe of juist niet doe dat bijdraagt aan een gebrek aan verwijzingen die mijn agenda vullen.

Het meest voor de hand liggende antwoord is misschien wel een gebrek aan toegankelijkheid. Ik ben één persoon en ik ben iemand die mijn persoonlijke tijd en kwaliteit van leven buiten de kliniek enorm waardeert. Als zodanig, hoewel ik fulltime werk en mezelf zo vaak mogelijk beschikbaar maak, zie ik geen afspraken in het weekend of heb ik late avonduren.

Dit betekent dat ik niet altijd beschikbaar ben om een zaak in een oogwenk te bekijken of direct advies te geven aan een radeloze eigenaar. In een wereld waar onmiddellijke bevrediging de norm is, is het feit dat ik er niet altijd ben voor vragen van eigenaren of dierenartsen meer dan eens in twijfel getrokken tijdens mijn carrière. Hoewel ik de belemmering begrijp, moet ik doen wat ik kan om een schijn van normaliteit te behouden in een beroep waar de verwachting om dat te doen verre van gewoon is.

Ik heb veel genoemd over statistieken en kansen, maar wat misschien nog belangrijker is om op te merken, is dat enquêtes ons ook consequent vertellen dat eigenaren van huisdieren die ervoor kiezen geavanceerde oncologische zorg voor hun huisdieren na te streven, blij zijn met hun beslissingen en dit opnieuw zouden doen in de toekomst als u met een soortgelijke beslissing wordt geconfronteerd.

Met deze informatie aan boord daag ik eigenaren, dierenartsen en specialisten uit om de dialoog open te houden en onze verantwoordelijkheid te behouden om ervoor te zorgen dat we allemaal werken aan het ondersteunen van wat in het beste belang is van de dieren waar we allemaal van houden.

Ik durf te wedden dat als we dat zouden doen, er nooit een lege ruimte in mijn schema zou zijn om over te praten.

Dr. Joanne Intile