Kristallen In De Urine Bij Katten

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Kristalurie bij katten

Kristalurie is een medische aandoening waarbij kristallen in de urine worden uitgestoten. De detectie van urinekristallen is niet synoniem met nierstenen of de daarmee samenhangende klinische symptomen, noch is de detectie van urinekristallen onweerlegbaar bewijs van een neiging tot steenvorming, maar er is enige associatie met een verhoogd risico op nierstenen bij dieren die lijdt aan kristalurie en kristallen in de urine kunnen wijzen op nierstenen (ook wel nierstenen genoemd). Kristallen worden alleen gevormd in urine die oververzadigd is of recentelijk is geweest met kristallogene stoffen.

Een juiste identificatie en interpretatie van urinekristallen is belangrijk voor het bepalen van een medische strategie voor de behandeling van de aandoening, aangezien bepaalde kristaltypes kunnen wijzen op een onderliggende ziekte. Evaluatie van urinekristallen kan helpen bij (1) detectie van de aandoeningen die het dier vatbaar maken voor steenvorming, (2) schatting van de minerale samenstelling van de stenen, en (3) evaluatie van de effectiviteit van de medische procedures die zijn gestart om op te lossen of voorkomen dat de stenen.

Kristalurie bij dieren met anatomisch en functioneel normale urinewegen is meestal onschadelijk omdat de kristallen worden geëlimineerd voordat ze groot genoeg worden om de normale urinefunctie te verstoren. Toch vormen ze een risicofactor voor nierstenen.

Kristallen die zich in de urine vormen na eliminatie of verwijdering van urine uit de patiënt zijn vaak van weinig klinisch belang (d.w.z. kristallen gevormd in de urine na het verlaten van het lichaam). Identificatie van kristallen die zich in vitro (in een laboratoriumomgeving) hebben gevormd, rechtvaardigt geen therapie. Situaties die verdere follow-up vereisen, zijn gevallen waarin sommige soorten kristallen worden gedetecteerd bij patiënten zonder symptomen (asymptomatisch); wanneer grote aggregaten van kristallen (bijvoorbeeld calciumoxalaat of magnesiumammoniumfosfaat) in ogenschijnlijk normale individuen worden gedetecteerd; of, wanneer detectie van enige vorm van kristallen in verse urine verzameld bij patiënten met bevestigde nierstenen diagnostisch, prognostisch of therapeutisch van belang kan zijn.

Rassen die gevoelig zijn voor calciumoxalaatkristallen in de urine zijn Birmese, Himalaya en Perzische katten.

Symptomen en typen

Het enige symptoom van kristalurie is de aanwezigheid van detecteerbare kristallen in vers uitgestoten urine. Andere gerelateerde symptomen zijn die veroorzaakt door gelijktijdige nierstenen.

Oorzaken

• Concentratie van kristallogene stoffen in de urine (die op zijn beurt wordt beïnvloed door hun uitscheidingssnelheid en urineconcentratie van water)
• Urine-pH is uit balans - zure of alkalische niveaus moeten in evenwicht worden gebracht
• Gebrek aan oplosbaarheid van kristallogene stoffen in urine
• Uitscheiding van diagnostische middelen (bijv. radiopake contrastmiddelen) en medicijnen (bijv. sulfonamiden)
• Voedingsinvloed - ziekenhuisdieet kan verschillen van thuisdieet; timing van de monsterafname (vasten versus postprandiaal) kan het bewijs van kristalurie beïnvloeden

Diagnose

Röntgenfoto's of echografie kunnen sommige stenen detecteren, maar urineonderzoek zal het belangrijkste hulpmiddel zijn voor de analyse van kristalurie.

Behandeling

De behandeling omvat het beheersen van klinisch belangrijke kristalurie door het elimineren of beheersen van de onderliggende oorzaak (oorzaken) of bijbehorende risicofactoren. Bovendien kan het minimaliseren van kristalurie door het urinevolume te vergroten, het aanmoedigen van volledig en frequent urineren, het aanpassen van het dieet en in sommige gevallen door geschikte medicamenteuze therapie deel uitmaken van het behandelplan. Het kan ook nodig zijn om de pH-waarden aan te passen.

Wonen en Management

Uw dierenarts zal na de eerste behandeling de urine van uw kat willen analyseren om te bepalen of kristalurie nog steeds aanwezig is, aangezien aanhoudende kristalurie kan bijdragen aan de vorming en groei van nierstenen. Bovendien kan chronische kristallurie kristallijne matrixproppen stollen, wat resulteert in een urethrale obstructie.