Rimadyl: De Controverse

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Gisteren heb ik meer dan een kwartier aan de telefoon gezeten met de eigenaar van een diabetische, ernstig artritische, negenjarige Schnauzer om de verdiensten en valkuilen van Rimadyl te bespreken. Gruffy gebruikt Rimadyl al meer dan een jaar twee keer per dag. Als mama de medicatie niet geeft, kan Gruffy niet de trap op of goed slapen. Toch heeft ze zoveel gelezen over de gevaren van deze populaire NSAID dat ze overweegt Gruffy er helemaal van af te halen.

Je kunt kronkelende discussies vinden op diergezondheidsforums op het web over de gevaren van Rimadyl - met horrorverhalen om de bedreiging te ondersteunen die het vertegenwoordigt voor het dogdom. Weerleggingen zijn relatief weinig, omdat de meeste waarschuwende verhalen overtuigend vreselijk zijn:

Mijn hond had twee weken Rimadyl ingenomen toen zijn maag scheurde en hij stierf aan inwendige bloedingen.

De mijne had nooit leverproblemen gehad totdat hij Rimadyl kreeg. Nu heeft hij leverkanker.

Mijn hond kon Rimadyl niet nemen. Het gaf hem bloederige diarree. Waarom volharden dierenartsen in het verstrekken van dit dodelijke medicijn?

Rimadyl (Carprofen) is een NSAID (niet-steroïde anti-inflammatoir geneesmiddel) zoals aspirine of Advil. Ze worden gebruikt om pijn op korte termijn te behandelen, maar zijn ook goedgekeurd voor langdurig gebruik. Omdat menselijke NSAID's bij een groot percentage van de honden gastro-intestinale problemen veroorzaken, hebben dierenartsen ze doorgaans nooit langer dan één tot drie dagen gebruikt. Nu we Rimadyl, Derramax, Previcox, Metacam en Zubrin hebben (alle NSAID's goedgekeurd voor gebruik bij honden), raden we bijna nooit de menselijke versies aan.

Alle NSAID's (niet alleen de Rimadyl) kunnen bij honden dezelfde sinistere bijwerkingen veroorzaken als bij mensen: gastro-intestinale bloedingen en leverziekte (geen leverkanker). Beide zijn potentieel dodelijk voor honden. Hoewel ernstige levereffecten veel zeldzamer zijn, lijkt dit het meest gevreesde gevolg te zijn bij mijn klanten en bij berichten die ik online heb gelezen. Ik zie echter veel meer GI-problemen, en deze kunnen vaak worden behandeld met lagere doses, een verandering in het soort NSAID dat wordt gebruikt en/of de toevoeging van andere medicijnen zoals het opiaat, tramadol.

Van mijn kant geef ik dit medicijn nooit af zonder strenge waarschuwingen om me te bellen als ze GI-symptomen opmerken, zoals braken, diarree, gewichtsverlies of gebrek aan eetlust. Honden met GI-gevoeligheid voor NSAID's vertonen deze symptomen bijna altijd lang voordat bloedingen optreden. In veel gevallen stoppen we helemaal met het medicijn en zoeken we naar niet-NSAID-alternatieven (kostbare paar voor chronische pijn).

Ik leg ook de mogelijke schade aan de lever uit. In onze praktijk is bloedonderzoek om de gezondheid van de lever te onderzoeken verplicht voordat chronisch gebruik wordt overwogen. Bovendien is periodiek bloedonderzoek nodig voor navullingen. Bij kortdurende gebruikers (een paar dagen na bijvoorbeeld een sterilisatie of tandheelkunde) is niet aangetoond dat ze last hebben van levereffecten.

In één geval dat onze praktijk had, betaalde de fabrikant van Rimadyl (Pfizer) voor een leverbiopsie van een hond nadat een klant ervan overtuigd was dat haar Doberman een leverziekte kreeg nadat ze het een paar weken had gebruikt. Hoewel de biopsie een ziekte aantoonde die veel voorkomt bij Dobermans (chronisch actieve hepatitis) en ongebruikelijk is voor NDSAID-toxiciteit, betaalde Pfizer voor de zorg van de hond. Sindsdien hebben we nooit meer zo'n geval gehad.

Ondanks wat ik beschouw als mijn voorzichtige benadering van het verstrekken van dit medicijn (en anderen vinden het leuk), heb ik veel klanten die terugbellen, weken nadat hun hond een wonderbaarlijke wending heeft genomen (volgens hun eigenaren), met gekwelde vragen over de veiligheid van de medicatie. Velen willen stoppen met het medicijn. En sommigen doen dat ook. Maar de meesten bellen maanden later terug voor nieuwe vullingen. De kreupelheid en het gewichtsverlies van hun honden als gevolg van spieratrofie is te groot voor hen om iets anders te doen.

Telkens wanneer ik een oproep ontvang zoals die van gisteren, geef ik mijn voor- en nadelen. Dit zijn uw opties. Dit is de reden waarom ik dit medicijn zou aanbevelen. Natuurlijk kunnen we X, Y en Z een tijdje proberen om te zien of het voldoende effectief zal zijn, maar als het niet werkt, hoop ik dat je het nog eens zult overwegen.

Studies hebben immers overtuigend aangetoond dat honden met reeds bestaande artritis en spieratrofie, zonder ontstekingsremmende medicatie, veel sneller zullen aftakelen, terwijl ze effecten ervaren die passen bij ernstige pijn (zoals kreupelheid en het onvermogen om gemakkelijk op te staan). Wat zou je liever hebben? Bepaalde chronische pijn of de mogelijkheid van [meestal reversibele] GI-bloeding en een nog kleiner risico op levertoxiciteit? Jouw beslissing.

Eigenaren worden altijd aangemoedigd om glucosamine en chondroïtinesulfaat (een voedingssupplement) samen met de NSAID's te gebruiken en zo min mogelijk van het medicijn te gebruiken om het gewenste effect te bereiken. Een opmerkelijke studie dit jaar toonde aan dat sommige honden vergelijkbare niveaus van pijnbeheersing kunnen bereiken met alleen glucosamine en chondroïtinesulfaat. En dat is ideaal. Dierenartsen houden er niet van om drugs te gebruiken. We doen dit alleen als de voordelen van het medicijn groter zijn dan de potentiële risico's.

Bovenal geen kwaad doen is ons uitgangspunt, maar zonder het gebruik van drugs (waar altijd de mogelijkheid is om schade aan te richten) waar zou de geneeskunde vandaag de dag zijn?