Hoe Een Koe Werkt - Dagelijkse Dierenarts

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Vandaag voel ik het brandende verlangen om met jullie de wetenschap te delen achter het magnifieke beest dat de koe is. Het zijn echt heel bescheiden wezens, die daar in het veld staan en zo kalm herkauwen, terwijl het binnen fabrieken zijn van micro-organismen die non-stop werken aan het afbreken van gras en graan, waarbij vluchtige vetzuren en natuurlijk methaan worden geproduceerd. Wat een fascinerende (en gasachtige) wezens!

Om te beginnen is het waar dat runderen (ook wel herkauwers genoemd) vier magen hebben. Om anatomisch naar deze magen te kijken, zien ze eruit als één gigantische, vreemd gevormde bol, maar er zijn eigenlijk vier verschillende ruimtes binnen deze bol die vier verschillende delen van het spijsverteringskanaal vormen. Laten we deze unieke anatomie in wat meer detail onderzoeken.

Als een koe graast, consumeert ze vooral cellulose, de bouwsteen van plantaardig materiaal die moeilijk verteerbaar is. Koeien slikken grote brokken gras tegelijk in en later, meestal terwijl ze liggen, braken ze dit gras weer op om het een tweede keer opnieuw te kauwen. Dit proces wordt herkauwen genoemd. Hierdoor kan het gras zo fysiek mogelijk worden afgebroken door de mechanische actie van het kauwen voordat het in het spijsverteringskanaal terechtkomt. Speekselenzymen vermengen zich met dit gekauwde gras en beginnen het chemische spijsverteringsproces nog voordat het gras de maag bereikt.

Eenmaal voor de tweede keer ingeslikt, komt het gras in de eerste van de vier magen, de pens. Dit is de grootste van de vier magen en kan tot 50 gallons vocht bevatten in een volwassen koe. De pens is in feite een groot fermentatievat. Het is gevuld met "goede" bacteriën, protozoa en gisten die in een symbiotische relatie permanente lifters zijn binnen de koe, aangezien zij degenen zijn die verantwoordelijk zijn voor het afbreken van de cellulose. Als koeien ziek worden, sterven deze micro-organismen vaak af. Dit kan de koe nog zieker maken, en we moeten haar microben van een gezonde koe dwingen om haar darmen opnieuw te bevolken - zoals wanneer we yoghurt met levende culturen eten wanneer we diarree hebben of antibiotica nemen.

Hoe dan ook, laten we even een snelle stap in de biochemie nemen. Je vraagt je misschien af hoe een groot dier als een koe energie uit gras haalt. Het antwoord ligt in deze microben. Terwijl ze de cellulose verteren door middel van fermentatie, produceren hun metabole routes chemicaliën die vluchtige vetzuren (VFA's) worden genoemd. De koe gebruikt deze VFA's als primaire energiebron. Er worden drie VFA's geproduceerd: azijnzuur, propionzuur en boterzuur. Deze VFA's bij herkauwers en andere grote herbivoren spelen de rol van glucose bij monogastrische dieren zoals mensen, katten en honden.

Dus terug naar de anatomie. Zodra gras in de pens zit, vermengt het zich met de andere ingesta die er is. Terwijl het zich in de pens vermengt, zal het zijn weg vinden naar het reticulum, de tweede maag. Het netvlies is een veel kleinere uitstulping in het frontale aspect van de pens. Deze maag helpt bij het mengen van digesta, maar fungeert ook als een opvanggebied voor vreemde lichamen, zoals stenen, touw of stukjes metaal zoals spijkers die een koe kan oppakken tijdens het grazen of eten uit een trog. Een aandoening bij runderen die "hardwareziekte" wordt genoemd, treedt op wanneer een stuk metaal wordt ingeslikt en het netvlies perforeert. Soms worden de pens en het reticulum als één geheel beschouwd: het reticulorumen.

Vervolgens komt de ingesta de omasum binnen. Dit is naar mijn mening de raarste van de magen. Een klein rond orgaan, de binnenkant van de omasum heeft veel dunne weefselbladeren die helpen bij het absorberen van water en helpen bij het filteren van grote deeltjes terug naar de pens.

De vierde maag is de lebmaag, ook wel de 'echte maag' genoemd. Hier werken spijsverteringsenzymen die door de koe zelf zijn gemaakt om eiwitten en koolhydraten te verteren, net zoals onze eigen maag werkt. Na deze laatste spijsverteringsstap gaat het voedsel naar de darmen, waar de meeste opname van voedingsstoffen en water plaatsvindt.

Schapen en geiten worden ook als herkauwers beschouwd (geclassificeerd naar grootte als "kleine" herkauwers) en hebben een spijsverteringsstelsel dat precies lijkt op een koe, behalve dat hun pens natuurlijk geen 50 gallons kan bevatten; meer als twee. Andere grazende dieren zoals herten zijn ook herkauwers.

Paarden daarentegen moeten gecompliceerd zijn en zich niet houden aan de doctrine "als je een herbivoor bent, moet je een pens hebben", maar in plaats daarvan "achterdarmvergisters" zijn met een grote dikke darm die probeert te doen wat de pens doet, maar is uiteindelijk iets minder efficiënt. Ondanks de tekortkomingen van het spijsverteringsstelsel van een paard, zal ik ze dit ene simpele feit vergeven: ze herkauwen niet, wat volgens mij hun elegantie sterk zou verminderen.

Geen belediging voor vee, maar serieus. Een boerenpaard? Ik kan me dat niet helemaal voorstellen in de showring.

Dr. Anna O'Brien