Vooruitgang In Behandelingen Van Menselijke Kanker Niet Altijd Beschikbaar Voor Huisdieren

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Een paar maanden geleden schreef ik een artikel over een zich ontwikkelende behandelingsoptie met monoklonale antilichamen voor de behandeling van B-cellymfoom bij honden - Nieuwe behandelingsoptie voor lymfoom bij honden. Monoklonale antilichaamtherapie is een veelbelovende optie voor veterinaire patiënten met een verscheidenheid aan tumoren. Dit type behandeling maakt gebruik van het eigen immuunsysteem van het dier en gebruikt het om kankercellen specifiek aan te vallen en aan te vallen, terwijl het tegelijkertijd een verminderd risico op systemische bijwerkingen biedt in vergelijking met conventionele chemotherapiemedicijnen.

Sinds de publicatie van dit artikel heeft een groep medische onderzoekers in Wenen, Oostenrijk, de resultaten naar voren gebracht van een kleine studie waarin een nieuw en ander monoklonaal antilichaam voor honden wordt beschreven. Dit antilichaam reageert met de hondenversie van een celoppervlakte-eiwit genaamd epitheliale groeifactorreceptor (EGFR).

EGFR is gemuteerd in vele vormen van kanker bij zowel mensen als dieren en wordt het vaakst aangetroffen bij epitheliale kankers, dit zijn tumoren van de bekleding van verschillende organen/weefsels. Voorbeelden van epitheliale tumoren omvatten borsttumoren, huidtumoren en longtumoren. Mutaties in EGFR kunnen leiden tot ongereguleerde celdeling en groei (bijvoorbeeld de vorming van tumoren) en kunnen kankercellen ook helpen erachter te komen hoe ze in andere weefsels kunnen binnendringen en zich door het lichaam kunnen verspreiden (d.w.z. metastaseren).

Er zijn verschillende monoklonale anti-EGFR-antilichamen beschikbaar voor mensen met kanker. Eén zo'n "menselijk medicijn" heet Cetuximab ®, dat qua structuur sterk lijkt op het nieuw ontwikkelde monoklonale anti-EGFR-antilichaam van honden. Cetuximab ® wordt gebruikt voor de behandeling van mensen met uitgezaaide colorectale kanker, uitgezaaide niet-kleincellige longkanker en verschillende vormen van hoofd-halskanker.

Momenteel hebben veterinaire patiënten met epitheliale kankers (inclusief de hierboven genoemde die worden behandeld met Cetuximab ®) weinig andere behandelingsopties dan agressieve chirurgie en bestralingstherapie. Conventionele injecteerbare en/of orale chemotherapieprotocollen, hoewel aanbevolen, missen vaak evidence-based resultaten om te suggereren dat het gebruik ervan de resultaten bij huisdieren aanzienlijk verandert.

Onderzoekers toonden aan dat het nieuw ontwikkelde antilichaam in staat was te binden aan het oppervlak van hondencellen die EGFR tot overexpressie brengen en dat toepassing van het antilichaam een significante remming van de groei/proliferatie van tumorcellen bij honden veroorzaakte. Bovendien was het antilichaam in staat om significante tumorceldoding te veroorzaken via directe stimulatie van andere immuuncellen in petrischalen.

De volgende stap is het vaststellen van de veiligheid en werkzaamheid van het medicijn "in vivo", wat betekent dat wordt getest of de resultaten die in de cellen in het laboratorium worden gezien, vertaald kunnen worden naar levende dieren. Dit omvat meestal veiligheidsonderzoeken, gevolgd door werkzaamheidsonderzoeken en mogelijk zelfs grootschaliger klinische onderzoeken. Elke stap vereist veel tijd en geld en naleving, wat zich doorgaans vertaalt in een lange vertraging bij het kennen van verdere informatie terwijl de resultaten van dergelijke onderzoeken worden geanalyseerd.

Het is interessant om op te merken dat hoewel menselijke oncologen al meer dan 20 jaar monoklonale antilichamen gebruiken om veel verschillende vormen van kanker te behandelen, deze vorm van behandeling nog in de relatieve kinderschoenen staat voor veterinaire oncologen.

Dit komt waarschijnlijk voort uit 1) de astronomische kosten die gepaard gaan met de ontwikkeling van dergelijke medicijnen, en 2) de belangrijkste beperkingen van de huidige productie- en zuiveringsprocessen die nodig zijn om de antilichamen in massa te produceren. Het is niet ongebruikelijk dat de kosten die gepaard gaan met monoklonale antilichaamtherapie voor mensen met kanker oplopen tot meer dan $ 50.000 dollar per jaar. In de veterinaire wereld is dit gewoon geen realistische optie.

Dit laatste punt is een van mijn grootste zorgen over wanneer/indien monoklonale antilichaamtherapie een mogelijke optie wordt voor veterinaire patiënten. Of we het nu hebben over de eerder beschreven behandeling voor lymfoom of de mogelijke nieuwe optie voor epitheliale kankers, we moeten overwegen welke maatregelen kunnen worden genomen om ervoor te zorgen dat de behandelingen niet onbetaalbaar worden voor eigenaren. Hoe kunnen we ervoor zorgen dat al onze patiënten toegang hebben tot de medicijnen? Zal dit zelfs mogelijk zijn, gezien wat we weten van onze menselijke oncologische tegenhangers?

Het is ook belangrijk om in gedachten te houden dat geneesmiddelen zoals Cetuximab ® bij mensen meestal worden gebruikt in combinatie met andere vormen van chemotherapie, in plaats van als een enkelvoudige behandeling. Daarom is het onwaarschijnlijk dat monoklonale antilichamen een "magische kogel" zijn voor onze patiënten. Veterinaire oncologen zullen nog steeds agressieve chirurgie, bestralingstherapie en zelfs injecteerbare en/of orale chemotherapie aanbevelen, in combinatie met een optie voor immunotherapie. Nogmaals, problemen met betrekking tot kosten, zorgen van eigenaren over de veiligheid en kwaliteit van leven van hun huisdier, en andere emotionele factoren zullen zeker een rol gaan spelen.

De boodschap die we mee naar huis nemen is dat er zeker vooruitgang wordt geboekt in ons vakgebied en dat er in de komende jaren waarschijnlijk opwindende nieuwe opties beschikbaar zullen zijn. Het kan frustrerend zijn om te erkennen hoe mijn beroep achterblijft bij de vooruitgang die mijn collega-artsen hebben gekregen, maar zoals Frederick Douglass zei: "Als er geen strijd is, is er geen vooruitgang."

Als we bedenken dat veterinaire oncologie echt nog in de kinderschoenen staat, suggereert het leren over deze nieuwe opties voor mij dat we over het algemeen redelijk goede vorderingen maken ondanks onze worstelingen - met patiënten die de neiging hebben veel toleranter te zijn voor onze tekortkomingen, en een heel stuk schattiger als geheel.

Dr. Joanne Intile