Ruggenmergziekte Bij Honden

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Degeneratieve myelopathie bij honden

Degeneratieve myelopathie is de algemene medische term die verwijst naar de ziekte van het ruggenmerg of het beenmerg van de hond. De aandoening heeft geen specifieke oorzaak en kan ongeïdentificeerd blijven. Hoewel de ziekte elk ras en elke hond van elke leeftijd kan treffen, worden oudere dieren het vaakst getroffen door de ziekte. De prognose van deze ziekte is niet positief, omdat het de degeneratie van het ruggenmerg van het dier is, wat leidt tot verlies van talrijke lichaamsfuncties.

Symptomen en typen

Deze ziekte tast het centrale zenuwstelsel van de hond aan en kan in latere stadia de cervicale en lumbale delen van het ruggenmerg aantasten. Laesies zijn vaak aanwezig op het ruggenmerg. Neuronen in de hersenstam kunnen ook door de ziekte worden aangetast. Hier zijn enkele veelvoorkomende symptomen van deze ziekte:

• Verhoogde spieratrofie en het onvermogen om de houding te behouden
• Gedeeltelijke of volledige verlamming van ledematen
• Een verlies van het vermogen om ontlasting en plassen onder controle te houden
• Overdreven spinale reflexen
• Verlies van spiermassa

Oorzaken

De oorzaak van degeneratieve myelopathie is onbekend. Hoewel er een genetische link lijkt te zijn, is er geen duidelijk bewijs voor de aanwezigheid van een genetische mutatie en de waarschijnlijkheid dat de ziekte een hond treft. In sommige genetische studies die aan de gang zijn, hebben Duitse herders, Pembroke en Cardigan Welsh Corgi's, Chesapeake Bay Retrievers, Irish Setters, Boxers, Collies, Rhodesian Ridgebacks en Poodles een verhoogde prevalentie van de ziekte aangetoond.

Diagnose

Initiële laboratoriumtests worden vaak gebruikt om verschillende onderliggende ziekten uit te sluiten, waaronder een kweek- en schildklierfunctietest. Beeldvorming wordt vaak uitgevoerd om mogelijke schade aan het ruggenmerg te bekijken. Magnetische resonantie beeldvorming (MRI) en computertomografie (CT) kunnen worden gebruikt om te kijken naar verschillende compressies en ziekten die mogelijk zijn in het ruggenmerg, zoals een hernia, die kunnen worden behandeld. Ook kan ruggenmergvocht worden onderzocht op een ontstekingsziekte in het ruggenmerg. Er zijn verschillende diagnoses mogelijk, waaronder:

• Type II tussenwervelschijf (tussen de wervels) schijfziekte
• Heupdysplasie (abnormale weefsel- of botgroei)
• Orthopedische ziekte (aandoening van het skelet en bijbehorende spieren en gewrichten)
• Degeneratieve lumbosacrale stenose (abnormale vernauwing van de onderrug van de wervelkolom of het bekkenbot)

Behandeling

Ondersteunende zorg is de enige huidige behandelingsoptie. Oefening heeft enige belofte getoond bij het vertragen van de atrofie van het ruggenmerg en andere ledematen. Het dieet van het dier moet worden gehandhaafd en gewichtstoename moet worden vermeden om verhoogde druk op de wervelkolom en ongemak voor het dier te voorkomen. Er zijn momenteel geen medicijnen die zijn goedgekeurd voor deze ziekte. Over het algemeen is de prognose op lange termijn slecht voor dieren bij wie deze ziekte is vastgesteld, omdat deze degeneratief van aard is.

Wonen en Management

Paraplegie treedt meestal op binnen zes tot negen maanden na de eerste diagnose. De toestand moet voortdurend worden gecontroleerd, met neurologische onderzoeken en urinemonsters om eventuele infecties te behandelen. Naarmate de hond steeds minder in staat is om te lopen, wordt een comfortabele pad en regelmatig draaien aanbevolen om doorligwonden te voorkomen. Het wordt ook aanbevolen om het haar van de hond kort te houden, zodat er minder kans is op huidletsels. Habilitatie-inspanningen voor de hond kunnen getuigde karren omvatten om de onafhankelijkheid en mobiliteit van de hond aan te moedigen.

preventie

Er zijn momenteel geen preventieve maatregelen voor deze ziekte bekend.