Parasitaire Infectie Bij Konijnen

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Encefalitozoönose bij konijnen

Encephalitozoönose is een infectie die wordt veroorzaakt door de parasiet Encephalitozoon cuniculi. Het is algemeen bekend in de konijnengemeenschap en het is ook bekend dat het af en toe muizen, cavia's, hamsters, honden, katten, primaten en zelfs mensen met een verzwakt immuunsysteem (bijvoorbeeld mensen met hiv of kanker) infecteert. Ook bij konijnen treden de meeste infecties op wanneer het konijn een verzwakt immuunsysteem heeft.

Infectie treedt meestal op wanneer het konijn de sporen van het parasitaire organisme via besmet voedsel opneemt, waarna de sporen zich verspreiden naar alle lichaamsorganen, wat resulteert in infectie zodra de sporen volwassen zijn geworden. De sporen kunnen ook worden overgedragen van het zwangere vrouwtje naar de zich ontwikkelende nakomelingen. Het ziekteproces kan verschillende systemen aantasten en de symptomen zijn afhankelijk van de getroffen gebieden. In de meeste gevallen zullen er geen klinische symptomen zijn van de aanwezigheid van de parasiet en zal het geïnfecteerde konijn ziektevrij blijven totdat het immuunsysteem om de een of andere reden faalt. Stress, ouderdom of ziekte kunnen oorzaken zijn voor een verzwakt immuunsysteem, waardoor de parasiet een sterkere rol kan spelen. De lever, het hart, de nieren, de milt en de spinale zenuwen kunnen allemaal worden aangetast. Een bepaalde stam van deze infectie wordt vaker gezien bij jonge konijnen en dwergrassen, en het zenuwstelsel wordt meer aangetast bij oudere konijnen.

Symptomen en typen

Symptomen worden voornamelijk bepaald door de locatie en omvang van weefselbeschadiging; tekenen die verband houden met oogaandoeningen en het zenuwstelsel worden het vaakst gemeld. Bovendien verlopen de meeste infecties asymptomatisch (zonder symptomen). Enkele veelvoorkomende symptomen om op te letten zijn:

• Abces, cataract en overgevoeligheid voor licht als de ogen erbij betrokken zijn)
• Hoofd kantelen, rollen van oogbollen, tremoren, verlies van evenwicht, rollen, toevallen als het neurologische systeem is aangetast
• Parese/verlamming (gedeeltelijk of volledig motorisch verlies) als het vestibulaire systeem is aangetast
• Lethargie, depressie, anorexia en gewichtsverlies als de nieren zijn aangetast

Diagnose

Historisch gezien is encefalitozoönose een moeilijke ziekte om te diagnosticeren. Het wordt vaak helemaal niet gediagnosticeerd en wordt incidenteel gevonden na overlijden tijdens een autopsie. U moet beginnen met het verstrekken van een grondige geschiedenis van de gezondheid van uw konijn in de aanloop naar het begin van de symptomen. Er wordt een volledig bloedprofiel gemaakt, inclusief een chemisch bloedprofiel, een volledig bloedbeeld en een urineonderzoek. Uw dierenarts zal de niveaus van antilichamen in het bloed controleren en een gedetailleerde analyse van het serum maken om te controleren op mogelijke infectieniveaus.

Omdat er verschillende mogelijke oorzaken zijn voor deze aandoening, kan een differentiële diagnose de beste diagnosemethode zijn. Dit proces wordt geleid door een diepere inspectie van de schijnbare uiterlijke symptomen, waarbij elk van de meest voorkomende oorzaken wordt uitgesloten totdat de juiste aandoening is opgelost en op de juiste manier kan worden behandeld. Op deze manier kan uw dierenarts onderscheid maken tussen andere oorzaken van zenuwstelsel en oogziekten. Om daar ziekteprocessen uit te sluiten, wordt een gedetailleerd oogonderzoek uitgevoerd. Visuele diagnostiek omvat röntgenfoto's van de schedel om oorontsteking uit te sluiten, en computertomografie (CT) en magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) kunnen worden gebruikt om laesies in de hersenen en het ruggenmerg te lokaliseren en te identificeren.

Behandeling

Tenzij uw konijn ernstig is aangetast door de encefalitozoönose, is het normaal dat een poliklinische behandeling wordt gegeven. Intramurale behandeling zal worden gegeven als uw konijn in een staat van ernstige ziekte verkeert of als het zelf niet in staat is om voldoende voeding of hydratatie te behouden. Uitdroging zal worden behandeld met intraveneuze vloeistoffen of onderhuidse vloeistoffen, en milde sedativa, anti-epileptica (voor aanvallen) en antiparasitaire geneesmiddelen kunnen worden voorgeschreven. Veel konijnen met een verder gezond immuunsysteem verbeteren alleen met ondersteunende zorg.

Wonen en Management

Beperk of beperk uw konijn tot een kooi als het neurologische symptomen vertoont, zoals ernstige tremoren, toevallen of rollen. Een gevoerde kooi moet op een rustige plek in huis worden geplaatst, zodat uw konijn niet schrikt en de kans krijgt om te rusten en te herstellen.

Het is absoluut noodzakelijk dat het konijn tijdens en na de behandeling blijft eten. Moedig de inname van orale vloeistof aan door vers water aan te bieden, bladgroenten nat te maken of water op smaak te brengen met groentesap, en een grote selectie verse, bevochtigde groenten aan te bieden, zoals koriander, romaine sla, peterselie, worteltopjes, paardebloemgroenten, spinazie, boerenkool, en grashooi van goede kwaliteit. Je moet het konijn ook zijn gebruikelijke korreldieet aanbieden, aangezien het oorspronkelijke doel is om het konijn te laten eten en een gezond gewicht en vochtbalans te behouden. Als uw konijn geen vast voedsel kan of wil eten, moet u een voedingsspuit gebruiken om uw konijn een papmengsel te geven. Voer gedurende deze tijd niets nieuws aan uw konijn, tenzij uw dierenarts dit direct heeft geadviseerd. Vooral koolhydraatrijke, vetrijke voedingssupplementen zijn niet geïndiceerd voor deze aandoening.

Er is geen voorgeschreven medicijn gevonden om deze infectie met succes te behandelen, het wordt voornamelijk behandeld met ondersteunende zorg, zoals hier beschreven. De respons op de therapie is inconsistent en langdurige zorg voor gehandicapte konijnen kan nodig zijn