Commercieel Voer Voor Huisdieren En Kwaliteit Van Leven - Dagelijkse Dierenarts

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

De melaminebesmetting van diervoeders in 2007 was een echte schok voor eigenaren van diervoeders. Bezorgdheid over de kwaliteit van commercieel voedsel voor huisdieren leidde tot een grotere interesse in alternatieven en een groter aantal eigenaren van gezelschapsdieren wendden zich tot rauwe, zelfgemaakte of niche "natuurlijke" en "biologische" graanvrije producenten van huisdiervoer.

Veel van de grote fabrikanten van populaire betaalbare diervoeding kregen te maken met grote kritiek en de organisatie die toezicht houdt op commerciële diervoedingsformuleringen, de Association of American Feed Control Officials, of AAFCO, werd bestraft vanwege het gebrek aan kwaliteitsproblemen in hun formulemandaten.

Veel van deze kritiek was en is waarschijnlijk terecht. Het is echter belangrijk om te onthouden welke bijdrage gestandaardiseerde voedingsbehoeften hebben gehad aan de kwaliteit en de lengte van het leven van onze huisdieren.

Het begin van de commerciële petfoodrevolutie

Vóór het begin van de Tweede Wereldoorlog in 1941 kregen de meeste honden restjes van de keukentafel te eten en katten verdienden hun brood (en de meeste maaltijden) door op ratten en muizen te jagen. Hoewel er een commercieel hondenvoer in blik bestond, kochten maar weinig eigenaren van gezelschapsdieren het voedsel. De oorlog veranderde dat allemaal toen Amerikaanse mannen naar het buitenland gingen om oorlog te voeren en Amerikaanse vrouwen naar de fabrieken gingen om de voertuigen, uitrusting en wapens te produceren die nodig waren om te vechten. Het avondeten was minder frequent en het rantsoeneren van voedsel verminderde potentiële tafelresten. Arme Fido was de vreemde eend in de bijt. Huishoudens wendden zich tot commercieel ingeblikt voedsel om de leegte te vullen.

Na de oorlog bleven eigenaren van gezelschapsdieren commercieel ingeblikt voedsel kopen. Kattenformuleringen in blik kwamen ook beschikbaar. Aan het eind van de jaren 50 werd het proces voor het maken van droge brokjes uitgevonden. Dat bezegelde de deal echt en huisdieren waren niet langer afhankelijk van restjes voor hun voeding. Naarmate de populariteit van deze methode toenam, nam ook het voedingstoezicht toe. De National Research Council (NRC) en AAFCO hebben voedingsbehoeften voor honden- en kattenvoer vastgesteld die voortdurend zijn bijgewerkt naarmate voedingsonderzoek zich heeft ontwikkeld.

Voedingsrichtlijnen

De NRC en AAFCO hebben een minimale dagelijkse behoefte aan eiwit en vet vastgesteld. Ze specificeren ook dagelijkse hoeveelheden van 12 aminozuren (13 voor katten), 2 vetzuren (3 voor katten), 12 mineralen en 11 vitamines die essentieel zijn voor een optimale gezondheid van honden en katten. Voor verschillende levensfasen en levensstijlen (groei, onderhoud, zwangerschap, borstvoeding en prestatie en werk) zijn wisselende hoeveelheden van deze benodigde voedingsstoffen vastgesteld. Alle commerciële voeders voor huisdieren moeten aan deze kwantitatieve normen voldoen.

Dit is heel anders dan de restjes tafelschroot die vóór WO II aan huisdieren werden aangeboden. De economie moest nog herstellen van de Grote Depressie. Het merendeel van de huishoudens had nauwelijks genoeg voedsel voor de grote gezinnen die zo typerend waren voor die periode. Gezinsmaaltijden waren verre van voldoende uitgebalanceerd voor mensen, laat staan huisdieren. En als lid van die generatie kan ik persoonlijk verifiëren dat het concept van tweede porties bij de maaltijden niet bestond.

De restjes die aan huisdieren werden aangeboden, waren lang niet voldoende of compleet als de uitgebalanceerde voeding die wordt aangetroffen in het commerciële huisdiervoer van vandaag, ongeacht het merk. Over het algemeen waren huisdieren onverzorgd en hadden ze een kortere levensduur. In feite werd in deze periode het misplaatste concept van één hondenjaar gelijk aan zeven mensenjaren, waarbij dieren ouder dan tien jaar 'oud' waren, geboren.

Verandering in de levensduur van huisdieren

Levensduurstudies bij huisdieren bevestigen een trend dat de levensduur van huisdieren is toegenomen in de decennia na WO II. Zonder twijfel hebben effectieve vaccins, vroege seksuele castratie en vooruitgang in de diergeneeskunde deze trends beïnvloed, maar de rol van voeding mag niet over het hoofd worden gezien. Geografische, culturele en economische verschillen zorgen voor een aanzienlijke variabiliteit in de levensduur van huisdieren, maar de trend in alle categorieën is in de richting van een langer leven.

Dit betekent dat zelfs huisdieren zonder toegang tot preventieve zorg of veterinaire vooruitgang nog steeds een langer leven genieten. Hoewel niet overtuigend, suggereert dit dat voeding een belangrijke rol heeft gespeeld in deze trend. Brede toegang tot betaalbare, gestandaardiseerde diervoedingsformules heeft ervoor gezorgd dat meer huisdieren kunnen profiteren van een completere voeding. Het is gemakkelijk om dit te vergeten wanneer incidenten zoals melaminevergiftigingen plaatsvinden en algemene aanklachten tegen fabrikanten van huisdiervoeding in de mode zijn. Net als besmettingsincidenten in menselijk voedsel, is het gemakkelijk te veroordelen terwijl de miljarden gezonde maaltijden die eerder werden geconsumeerd vergeten.

Geen verdediging

Deze blog is niet bedoeld als verdediging van commercieel voer voor huisdieren. Ik formuleer zelfs zelfgemaakte diëten voor honden. In plaats van een one-size-fits-all, kunnen deze diëten gemakkelijk worden gemanipuleerd om aan de individuele behoeften of problemen van elke hond te voldoen. Voedingsingrediënten voor mensen bieden ook een betere biologische beschikbaarheid (vertering en absorptie) dan veel van de ingrediënten in commercieel huisdiervoer. Elk dieet is echter zo samengesteld dat het voldoet aan de NRC- en AAFCO-vereisten voor de 39 essentiële voedingsstoffen die vereist zijn voor alle commerciële voeders voor huisdieren die de AAFCO-certificering dragen. Miljoenen huisdieren hebben geprofiteerd van deze normen.

Dr. Ken Tudor