Angst Voor Huisdieren Verminderen In De Veterinaire Omgeving: Een Ervaring Van Een Dierenarts

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Dit artikel is met dank aan The Hannah Society.

Door Rolan Tripp, DVM, CABC

"Ik schaam me!" dacht ik toen ik 15 jaar geleden in de lobby van mijn eigen veterinaire ziekenhuis stond. Ik keek toe terwijl een van mijn gewaardeerde klanten haar hond het ziekenhuis in sleepte. De hond was een heerlijke Border Collie die daar duidelijk niet wilde zijn. Er kwamen twee vragen bij me op: (1) Gedraagt dit dier zich op andere locaties ook zo? (Antwoord, nee); en (2) Is ze naar een ander veterinair ziekenhuis geweest dat ik haar angst kan verwijten? (Niet weer.)

Honden liegen of verzinnen geen verhalen. Deze hond was zo behandeld dat ze hier nooit meer wilde komen. Ik schaamde me niet alleen, maar ik vroeg me af of deze veterinaire fobie ook van invloed zou kunnen zijn op liefhebbende eigenaren die niet naar een plek zouden willen komen waar huisdieren bang voor zijn.

Dierenarts zijn en een eigen praktijk hebben was al lang een droom voor mij. Nu voelde ik me vreselijk dat ik of iemand voor wie ik verantwoordelijk was, dit overigens prachtige dier (en anderen) had behandeld op een manier die mijn vermeende toevluchtsoord voor dieren deed lijken op de kerker van terreur.

Dat moment was een keerpunt in mijn leven. Sindsdien ben ik op zoek naar manieren om het dierenartsbezoek leuker en minder eng te maken voor de huisdieren onder mijn hoede en heb ik geprobeerd andere dierenartsen te beïnvloeden hetzelfde te doen.

Kunt u zich een dierenartsenpraktijk voorstellen waar vrijwel alle huisdieren GRAAG binnenkomen? Ik kan nu. Na jaren van personeelstraining en het implementeren van talloze protocollen, hebben mijn vrouw Susan en ik onze praktijk geleidelijk omgevormd tot iets waar ik echt trots op was. Onze basisstrategie was om ons voor te stellen hoe het was om het ziekenhuis te bezoeken vanuit het oogpunt van het huisdier. We hadden een Husky-mix die herhaaldelijk van huis wegliep om naar het ziekenhuis te komen. Later schreef ik onze hoge trainingsgroeisnelheid grotendeels toe aan het beheersen van de perceptie van het huisdier van het bezoek. Als ik een andere praktijk zou hebben, zou ik de prestaties van elke dierenarts gedeeltelijk beoordelen op hoeveel huisdieren ze leuk vonden.

We hadden smakelijke traktaties voor huisdieren en ik werd onze eigen praktijk, 'Cookie Police'. Ik zou naar een medewerker gaan en op een luchtige manier zeggen: "Heb je koekjes?" Zo niet, dan zouden we een beetje lachen en zijn of haar kielzak inslaan. Al snel lieten medewerkers me trots hun Ziploc-zakjes met lekkere traktaties zien. Het personeel werd getraind om een klein stukje te geven aan elk gezond huisdier dat er een zou accepteren.

Ik ben gaan geloven dat een "stresstest" van de mentale toestand van het huisdier gewoon "het accepteren van een traktatie" is. Het weigeren van een traktatie is een vlag om te vragen of het huisdier dezelfde traktatie thuis zou hebben geaccepteerd. Als de reactie thuis anders is, kan deze weigering van een behandeling het eerste teken zijn van een huisdier dat een veterinaire fobie ontwikkelt.

Door mijn studie van het gedrag van dieren heb ik geleerd dat het hondenbrein verschillende ontwikkelingsperioden doormaakt. Ik leerde dat de kritieke socialisatieperiode voor honden van 4-12 weken oud was, met enig aflopend effect tot ongeveer 16 weken. We boden al puppycursussen aan, maar veel puppy's waren niet ingeschreven, dus hebben we stappen ondernomen om de inschrijving te vergroten.

Ik begreep eindelijk dat die huisdieren zonder vroege positieve sociale ervaring nooit zo'n geweldig gezelschapsdier zouden kunnen zijn als hun genetisch potentieel. Het stoorde me dat wij dierenartsen eigenlijk deel uitmaakten van "het probleem" bij het geven van het verouderde advies dat velen van ons op de veterinaire school hebben geleerd (d.w.z. mensen vertellen hun puppy te isoleren). In plaats daarvan moedig ik de eigenaar nu aan om de 8 weken+ oude puppy overal mee naartoe te nemen waar ze legaal kunnen, contact met "zieke of gemene" honden of mensen vermijden!

Als aanvulling op onze puppylessen zijn we begonnen met het aanbieden van "Puppy Day Care". Toen de puppy's volwassen tanden ontwikkelden, moesten we de klant af en toe informeren dat de hond nu volwassen was en niet meer in aanmerking kwam voor puppydagopvang. Sommige klanten smeekten om hun hond naar zijn favoriete plek te laten blijven komen, dus ontwikkelden we protocollen en een aparte ruimte voor dagopvang voor volwassen honden. Ik geloof nu dat die honden die regelmatig naar de dagopvang gaan een enorme mentale en sociale stimulatie krijgen, en ik heb medelijden met die arme honden die thuis geïsoleerd zijn en elke dag naar een muur of hek staren.

De meeste dagopvanghonden leerden de 'sociale vaardigheden' die nodig zijn om met nieuwe honden en mensen om te gaan, en ze hebben ervaren wat ik denk dat de diepe psychologische bevrediging van honden is van 'ophangen met hun roedel'. Er waren ook enkele honden die zelfs met de beste socialisatie gewoon niet konden opschieten met andere honden en werden verbannen uit de kinderopvang. Wanneer dit gebeurt, denk ik dat het waarschijnlijk een combinatie is van genetische aanleg, negatieve ervaring of gebrek aan vroege socialisatie.

Ik leerde het personeel hoe ze 'zachtjes'-oefeningen moesten doen met elke puppy en kitten om ze ongevoelig te maken voor menselijke behandeling, waarbij ik lichaamsbehandeling altijd koppelde aan een kleine traktatie. We maakten het ziekenhuisbeleid om zeer kleine naalden te gebruiken en leerden technieken om het huisdier af te leiden tijdens elke injectie. We begonnen elke puppy-eigenaar in te schrijven voor een online cursus en implementeerden een "angstpreventieprotocol" dat sedatie biedt vóór elke procedure die pijnlijk kan zijn. Ons doel was dat huisdieren veel positieve ervaringen zouden onthouden, maar geen negatieve.

Een "Pet Centered Practice" is wat ik nu een veterinair ziekenhuis noem waar elk personeelslid het bezoek vanuit het oogpunt van het huisdier bekijkt. Het is belangrijk op te merken dat we niet in staat waren om de angsten van elk huisdier met succes weg te nemen, en die huisdieren moesten nog steeds speciaal worden behandeld, maar ons doel was om nieuwe gevallen te voorkomen en de ernst van de bestaande te verminderen.

Ik moedig elk veterinair ziekenhuis voor kleine dieren aan om een uur per week na de sluiting van het ziekenhuis puppyfeestjes in de lobby te houden en een kleine ruimte toe te wijzen voor de dagopvang voor puppy's. Deze positieve bezoeken helpen onvermijdelijke onaangename herinneringen te overwinnen.

Positieve socialisatie samen met opvoeding van de eigenaar, traktaties, afleiding door injecties en preventieve pijnsedatie resulteren in huisdieren die vriendelijk zijn in plaats van agressief. Als deze honden de voordeur binnenkomen, kwispelen ze met hun staart op zoek naar het volgende koekje of het volgende feestje met hun hondenvrienden.

Dr. Tripp behaalde zijn doctoraat aan de UC Davis School of Veterinary Medicine en heeft ook een bachelor in muziek en een minor in filosofie. Dr. Tripp is een vaste gast op het Animal Planet Network en verschijnt op zowel "Petsburgh, USA" als "Good Dog U". Hij is een Veterinair Gedragsconsulent voor Antech Laboratory's "Dr. Consult Line” en een filiaalhoogleraar toegepast diergedrag aan zowel het Colorado State University College of Veterinary Medicine als de University of Wisconsin School of Veterinary Medicine. Dr. Tripp is de oprichter van de nationale gedragsadviespraktijk, www. AnimalBehavior. Net. Hij is nu de Chief Veterinary Pet Behaviorist van The Hannah Society (www.hannahsociety.com) die mensen en huisdieren helpt matchen en ze vervolgens bij elkaar houdt. Contactgegevens: Rolan. [email protected].