Een Paard Castreren – Veterinaire Leermomenten

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Een van mijn taken als dierenarts is om het publiek te leren over de zorg voor dieren en om enkele feiten over biologie, fysiologie, anatomie, bacteriologie, virologie, pathologie, zoönose en elke andere –ologie die relevant lijkt voor het moment te geven.. Ik vind het leuk om deze kennis te delen, vooral omdat het me na aan het hart ligt, maar ik hou ook van het gevoel dat ik iets deel dat mensen zal helpen om de beste zorg voor hun dieren te nemen en een grotere waardering te krijgen voor de biowetenschappen.

Meestal zijn mijn geïmproviseerde lezingen één-op-één, zoals ik de formulering van granulatieweefsel beschrijf voor een paardeneigenaar wiens paardachtige metgezel een genezende vleeswond heeft, of het concept van het ontwikkelen van antiparasitaire resistentie voor een geitenhouder die verliest zijn kudde aan ernstig parasitisme. Dit type onderwijsomgeving past het beste bij mij, omdat ik de neiging heb een beetje verlegen en gereserveerd te zijn en geen grote fan van spreken in het openbaar.

Af en toe ontmoet ik echter een groter publiek.

Neem het geval van Rocket. Rocket was een minipaard van ongeveer twee jaar oud op het moment van dit verhaal. Eigendom van enkele van mijn meest favoriete klanten (enkele van 's werelds aardigste mensen), die een kleine pensionstal hadden, had Rocket op deze dag een afspraak met mij voor castratie. Een ding dat ik hier moet vermelden, is dat deze klanten veel kinderen hadden. En het leek alsof hun kinderen veel vrienden hadden. En al deze kinderen waren dol op Rocket.

Dus terwijl ik de operatiekamer aan het opzetten was, wat in dit geval het gangpad van de schuur was, zag ik plotseling een verzameling kleine mensen in mijn perifere visie. Gefluister van "wat is er aan de hand?" en wat is dat?" en "wat doet ze?" dwarrelden rond totdat ik me realiseerde dat dit moment een zeer leerrijk moment aan het worden was. Ik ging de uitdaging aan.

Terwijl ik de kinderen opdracht gaf om wat strobalen als stoelen over te zetten, legde ik uit dat Rocket een operatie moest ondergaan. Ze zaten allemaal stil en keken toe terwijl ik Rocket verdoofde en hem op zijn rug rolde. Toen ik de eerste incisie begon te maken, beschreef ik wat ik verwijderde en, als ze wilden, waren de kinderen vrij om wat latexhandschoenen aan te trekken. Toen begon ik met testikels te gooien.

Eerst waren er een paar hysterische kreten, maar na vermanende woorden van de ouders overwonnen de kinderen hun aanvankelijke afkeer en kreeg nieuwsgierigheid de overhand. Toen de eerste testikel rondging, raakten de kinderen meer geïnteresseerd in de operatie. Na een meningsverschil over wie de volgende testikel mocht vasthouden, verzekerde ik hen dat er een tweede zou komen en seconden later, nadat er nog een set strakke ligaturen was geplaatst, vloog de tweede over mijn schouder.

Een klein meisje was bijzonder geïnteresseerd en bekeek elke beweging met een scherp oog. Ik hou ervan om met jonge mensen om te gaan die ernaar streven zelf dierenarts te worden en ik herinnerde me dat deze jongen zo'n individu was. Ik legde uit dat het erg belangrijk is om beide testikels te verwijderen en dat soms de ene testikel veel gemakkelijker te verwijderen is dan de andere, maar er zijn er altijd twee. Plots vroeg het meisje: "Wat als er een derde is?"

Ik moest even pauzeren en nadenken over die vraag. Een derde testikel? Ik heb nog nooit van zoiets gehoord. En toen kon ik gewoon niet stoppen met lachen.

Nadat de operatie was voltooid en ik een duizelige Rocket terugliep naar zijn stal om van zijn verdoving te slapen, zorgde ik ervoor dat alle testikels (dat wil zeggen alle twee) werden verantwoord en in de prullenbak belandden. Een kind wilde er een mee naar huis nemen, maar zijn ouders onderdrukten dat idee snel.

De eigenaren van Rocket verontschuldigden zich uitgebreid voor het publiek, maar ik verzekerde hen dat het perfect was. Op welke andere locatie zou ik kunnen doen waar ik van hou met een enthousiast publiek en aan het einde van dit alles goed kunnen grinniken? En deze keer kon het spreken in het openbaar me niet eens afschrikken.

Dr. Anna O'Brien