Ontmoeting Met 's Werelds Kleinste Paard - Een Favoriete Veterinaire Herinnering

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Terwijl de herfst in volle gang is, vervangen velden vol met feloranje pompoenen en maïsdoolhoven de landelijke beurzen in de late zomer. Afspraken vol reispapieren en cheques op besmettelijke ziekten worden langzamer en in plaats daarvan werk ik veel aan herfstvaccins voor paarden, tandheelkundige zorg en wat lammeren in het late seizoen, voor het kleine aantal kleine herkauwers dat in de lente wordt gefokt voor herfst markten.

Hoewel het drukke seizoen zeker nog niet voorbij is (de meest slaperige periode is tussen november en januari), geeft het herfstseizoen me genoeg tijd om te pauzeren en na te denken over een aantal coole dingen die ik in de zomer heb gezien. Terwijl ik achter de schermen op de plaatselijke kermis werkte, heb ik kennis gemaakt met de onvermijdelijke stress en het drama dat wordt opgeroepen wanneer kinderen wedijveren met dieren, hoewel de afgelopen jaren vrij rustig zijn geweest. Ik zou echter nalatig zijn u één verhaal te onthouden dat voor altijd in mijn gedachten zal blijven hangen en dat zich ongeveer vier jaar geleden afspeelde.

Het begon allemaal op een bewolkte, saaie dag toen ik werd geroepen om een spontaan gezondheidscertificaat te schrijven voor een paard dat via de kermis naar Georgië reisde.

Aangekomen bij de paardenstallen op het beursterrein, wachtte ik. De persoon die belde was geen vaste klant en ik kreeg te horen dat het paard op een trailer kwam. Toen ik veel trailers in de buurt zag, bleef ik wachten. En wacht. En wacht. Eindelijk dook er een vrachtwagen op die een vreemd uitziend ding trok: felgekleurd en zo lang als hij lang was, zag deze trailer eruit alsof hij bij een bijzaak hoorde. Wat me verder tot deze conclusie leidde, was een groot spandoek dat gedeeltelijk verborgen was achter houten planken met de tekst: "World's Smallest."

's Werelds kleinste wat?

Ik sprong uit mijn vrachtwagen, interstate certificaat in mijn hand en stethoscoop om mijn nek. Ik schudde de eigenaar de hand en vroeg: "Waar is het paard?"

"Hij is daar", antwoordde de eigenaar, wijzend naar de trailer. Ik zag geen tekenen van iets dat op een paard leek. In feite zag de trailer er leeg uit.

"Waar?" Ik vroeg.

"Hij is beneden," antwoordde hij, wat inhield dat ik in de trailer moest klimmen en er vervolgens in moest. Ik klom langs de zijkant van de trailer en tuurde naar beneden. De vloer van de trailer was laag uitgesneden en in de donkere schaduwen stond in een diep bed van stro iets zwart-wit.

‘Dat is PeeWee,’ zei de eigenaar. "Het kleinste paard ter wereld."

Ik knikte alsof ik de hele tijd in mysterieuze reistrailers klim. Ik hees mezelf steeds weer op en begon aan het examen dat nodig was voordat ik gezondheidspapieren kon ondertekenen. Ik vond PeeWee een aangenaam kereltje, in mijn ogen leek het een zwart-wit pinto miniatuurpaard, tevreden kauwend op wat hooi terwijl ik naar zijn longen luisterde, zijn temperatuur opnam en zijn lichaam controleerde op knobbels, bultjes, huiduitslag, of wratten. Toen ik ontdekte dat PeeWee zo gezond was als een paard, vulde ik het papierwerk in, incasseerde de betaling voor mijn diensten en de eigenaar reed weg en nam PeeWee mee naar Georgia, waar hij zich ongetwijfeld zou mengen met een bebaarde dame. een getatoeëerde man, een zwaardzwaluw en misschien, ik kan alleen maar hopen, een tweekoppige geit.

Als ik hier nu over nadenk, kan ik niet bevestigen dat PeeWee het kleinste paard was dat ik ooit heb gezien, laat staan het kleinste paard ter wereld. Ik denk dat het echt de gedachte is die telt. Elk jaar dat ik naar de kermis ga, moet ik denken aan PeeWee en vraag me af waar hij is, wat hij van plan is, en hoeveel mensen in zijn privétrailer hebben gekeken om een glimp op te vangen van de reizende showbizz, iets dat een beetje nu een zeldzaamheid.

Ik hoop bijvoorbeeld dat er hordes PeeWee groupies zijn die hem van stad naar stad volgen en hem worteltjes en schrammen achter zijn oren aanbieden. Ik kreeg de vibe dat PeeWee het allemaal op zich zou nemen.

Dr. Anna O'Brien