Hoeveel Mag Een Huisdier Lijden Na Een Diagnose Van Kanker?

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Mensen associëren een diagnose van kanker gemakkelijk met ernstige ongunstige klinische symptomen. Ik heb het niet over de effecten van chemotherapie of bestraling; ik verwijs eerder naar de achteruitgang van de kwaliteit van leven van een patiënt die secundair is aan de progressie van de ziekte.

Ongeacht of de patiënt een mens of een dier is, we zijn even goed in staat om een persoon of huisdier te visualiseren die braken, diarree, gebrek aan eetlust of lethargie ervaart, direct als gevolg van de diagnose kanker.

Als veterinair oncoloog is het mijn verantwoordelijkheid om eigenaren te begeleiden bij het kiezen van behandeling versus palliatieve (comfort)zorg versus euthanasie na een diagnose van kanker. Die gesprekken zijn moeilijk, maar kunnen wat eenvoudiger zijn in gevallen waarin huisdieren duidelijk ziek zijn door een ziekte, dan wanneer ze incidenteel of met minimale tekenen worden gediagnosticeerd.

Wanneer de kwaliteit van leven van een dier slecht is en zich manifesteert door ernstige symptomen zoals gewichtsverlies, lethargie of ademhalingsmoeilijkheden, is het niet moeilijk om een eigenaar uit te leggen dat hun mogelijkheden beperkt zijn en heroïsche maatregelen niet in het belang van hun huisdier zijn. Op zeldzame uitzonderingen na wordt een dergelijke slechte kwaliteit van leven beschouwd als een absoluut "eindpunt" voor eigenaren van gezelschapsdieren.

Huisdieren met lokaal gevorderde vormen van kanker, in plaats van systemische ziekte, vertonen echter meer kans om slechts sporadisch dramatische nadelige tekenen van hun toestand te vertonen, in plaats van zich constant ziek of pijnlijk te gedragen. Voor die patiënten is de lijn in het zand van "goede versus slechte" gezondheid vervaagd. Het is een uitdaging om de diepgaande impact te bespreken die een tijdelijke, maar consistente, verslechtering van gedrag heeft voor een huisdier.

De beste voorbeelden van dergelijke tumoren zijn die welke de urineblaas en de perianale/rectale regio's aantasten. De meest voorkomende tumoren van de urinewegen zijn overgangscelcarcinoom, leiomyosarcoom, lymfoom en plaveiselcelcarcinoom. De meest voorkomende tumoren van het perianale/rectale gebied omvatten anaalzakadenocarcinoom, perianale klieradenomen en adenocarcinomen, rectaal carcinoom en lymfoom.

Kankers die voortkomen uit deze specifieke anatomische gebieden veroorzaken niet de typische, systemische ziekteverschijnselen die hierboven zijn genoemd, althans niet in hun vroege stadia. Tumoren van de urineblaas kunnen echter de urinestroom uit de blaas belemmeren. Evenzo zijn tumoren van het perianale gebied significant omdat ze het vermogen van het huisdier om fecaal afval door te geven kunnen remmen.

Tumorgroei in de urineblaas of het perirectale/perianale gebied veroorzaakt tekenen zoals persen of pijn en moeite bij het plassen. Wanneer tumoren klein zijn, zijn de tekenen meestal subtiel en komen ze slechts een paar keer per week voor. In de loop van de tijd (weken tot maanden) nemen de tekenen toe en omvatten ze meer extreme ongemakken bij pogingen om regelmatig urine of ontlasting te verwijderen.

Tijdens de specifieke periode dat het huisdier probeert te plassen, weet ik dat hun kwaliteit van leven uitzonderlijk slecht is. De pijn die gepaard gaat met eliminatie, hoewel met tussenpozen, heeft een drastische invloed op hun leven. Op andere momenten zullen de getroffen dieren echter eten, drinken, slapen, spelen, smeken om traktaties en met hun staart kwispelen op dezelfde manier als vóór de diagnose van kanker. Ze zien er niet ziek uit, maar zijn ze echt gezond?

Eigenaren worstelen met het beoordelen van de kwaliteit van leven in die situaties. De tijdelijke, maar intens negatieve impact maakt het beantwoorden van de vraag "Hoe weet ik wanneer het tijd is?" zoveel vloeiender. De gesprekken zijn ingewikkeld. Het antwoord ligt in het grijze gebied tussen de uitersten van gezondheid en ziekte.

We beschouwen kanker nooit als een "goede" diagnose om onder ogen te zien. We associëren het woord 'kanker' met snelgroeiende tumoren die zich snel door het lichaam verspreiden, wat leidt tot de overhaaste dood van een patiënt.

Helaas hoeven tumoren die zich op een plaats bevinden waar hun aanwezigheid vitale processen die nodig zijn om te overleven te onderbreken, nooit verder te reizen dan hun anatomische plaats van begin om even verwoestende effecten te veroorzaken.

Eigenaren van gezelschapsdieren en dierenartsen dragen een enorme verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat wordt voldaan aan de behoeften van dieren die door welke vorm van kanker dan ook worden getroffen. Zelfs als de symptomen met tussenpozen optreden, moeten we niet vergeten dat de kwaliteit van leven zowel kwantitatief als kwalitatief wordt gemeten. Houden we echt de kwaliteit van leven van een dier voorop bij onze besluitvorming als we lijden toestaan?