Walvissen Redden Van Een Koude Troostbaan

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

SYDNEY - De functiebeschrijving is onheilspellend: "Geen loon, lange uren, hard werken, gevaarlijke omstandigheden, extreem weer." De werkomgeving is zo intens dat ambtenaren vrezen dat er op een dag iemand zal overlijden tijdens zijn dienst.

Maar als Georgie Dicks niet bereid was geweest torenhoge golven, huilende winden en Japanse harpoenschepen te trotseren om walvissen te redden van de slachting in de Antarctische wateren, zou ze nooit vrijwillig activist zijn geweest.

"We hebben altijd ons leven op het spel gezet en als we dat niet kunnen accepteren, zouden we hier echt niet moeten zijn", vertelde de 23-jarige aan AFP van aan boord van de Steve Irwin, een schip dat eigendom is van de militante Sea Herder Conservation Society.

Elk jaar melden zich ongeveer 1.000 mensen aan om te werken op een Sea Shepherd-schip om te voorkomen dat walvissen op Japanse borden belanden.

De functie houdt in dat je maanden doorbrengt op een van de meest onherbergzame plekken op aarde en hoewel het de ervaring van je leven belooft, wordt "zeurpieten, ontevredenen, matrasliefhebbers en watjes" gevraagd om niet te solliciteren.

Dicks is het ermee eens dat de campagne tot dusver deels spannend was, vooral toen haar boot door ijspakketten in de Zuidelijke Oceaan stortte toen de vrijwilligers eerder deze maand Japanse walvisjagers confronteerden.

"Ja, ik was bang voor mijn leven", gaf ze toe. "Maar je weet dat je gewoon accepteert wat er met je leven gebeurt en dat is dat."

"Dat was een heel intense dag. Het was zo opwindend en opwindend om eindelijk het gevoel te hebben dat ik echt iets deed om de walvisvangst te stoppen."

Ze zegt dat de risico's meer dan worden gecompenseerd door de mogelijkheid om te voorkomen dat de gigantische zoogdieren worden gedood door een maas in de wet in een internationaal moratorium waardoor ze kunnen worden opgejaagd voor 'wetenschappelijk onderzoek'.

"Walvissen redden, dat wilde ik al sinds mijn zesde doen", zegt Dicks, die als matroos een groot deel van haar tijd besteedt aan het schoonmaken van de boot.

Sea Shepherd-activisten staan bekend om hun botsingen met de walvisjagers, en tijdens zeven expedities onder het scherpe oog van kapitein Paul Watson hebben ze vaak geprobeerd zichzelf tussen de walvissen en de harpoenen te plaatsen.

De intimidatiecampagne escaleerde in januari 2010 toen de futuristische carbon-en-kevlar-motorboot van de groep, de trimaran Ady Gil, zonk na een aanvaring met het veiligheidsschip van de Japanse vloot, de Shonan Maru II.

Ambtenaren hebben gewaarschuwd dat ze vrezen dat iemand kan worden gedood tijdens de aanhoudende protesten tegen de walvisvangst in de harde en afgelegen Zuidelijke Oceaan.

"We komen hier en accepteren dat er risico's zijn, dat er gevaren zijn en we weten dat het een gevaarlijke baan is en we zijn blij om het te doen om te proberen dit stukje van onze planeet te behouden voor onze kinderen en de toekomst van kinderen", zegt Doug O'Neil, een andere vrijwilliger op de Steve Irwin.

De 37-jarige zegt dat hoewel hij zijn partner en jonge kinderen mist, die in de Tasmaanse hoofdstad Hobart zijn, de ervaring de moeite waard was.

Als communicatieofficier van het schip kan O'Neil zijn vaardigheden als IT-medewerker gebruiken en is hij verantwoordelijk voor de radio-, computer- en satellietsystemen, evenals de elektronica op de brug en e-mailbeveiliging.

"Ik solliciteerde omdat ik dacht dat er iets moest gebeuren en ik wilde kunnen helpen op elke mogelijke manier", vertelde hij aan AFP. "Het is een interessante baan, soms erg hectisch, soms erg eentonig."

Kevin McGinty, 47, zegt dat hij er geen moeite mee heeft om vrijwilliger te zijn op de Sea Shepherd's 'Godzilla' speedboot, een 33 meter (100 voet) gestabiliseerde monohull met de Japanse naam voor het gigantische monster - Gojira.

"Het is een kwaadaardig schip", zegt hij over de zwarte boot, die eerder in minder dan 80 dagen een wereldreis maakte onder de naam Cable & Wireless Adventure. "De boot kan het ruige weer heel goed aan."

McGinty, eigenaar van een klein elektriciteitsbedrijf in de West-Australische stad Fremantle, zei dat hij in de campagne van dit seizoen terechtkwam nadat hij had geassisteerd bij elektriciteitswerken aan Sea Shepherd-boten in de haven.

Hij is van mening dat de vrijwilligers doen wat de Australische regering zou moeten doen: het krachtige anti-walvisvangstbeleid van Australië ondersteunen.

"Ik denk gewoon dat de Sea Shepherd-organisatie, met hun directe actie-aanpak, de meest effectieve natuurbeschermingsorganisatie op aarde is", vertelde hij aan AFP vanuit Hobart, waar de Gojira aan het tanken was.

Maar zelfs McGinty lacht om de voorwaarden tijdens de campagne die kan oplopen tot drie maanden: "Als je geen loon en zware voorwaarden wilt, ben je op de goede plek", grapt hij.

Ook Dicks geeft toe dat er een aantal dingen zijn die ze mist - zoals verse groenten en fruit - en dat de wind van 40 knopen en de ruwe omstandigheden hard kunnen zijn, maar ze zegt dat de campagne haar momenten heeft gegeven die ze nooit zal vergeten.

Ze noemt een frisse, koele dag waarop de boot door ijsbergen voer en een paar vin- en bultruggen opdoken.

"Het was echt een rare tijd omdat de harpoenschepen aan de horizon stonden", herinnert Dicks zich. "Gewoon om deze prachtige dieren hier te zien en te weten dat we zo anders over deze walvissen denken dan zij over hen denken. Het was slechts een van die momenten… een openbaring."