Als Je Huisdier Er Niet Meer Is - Wat Te Doen Met Die As?

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Ik ben mijn huis aan het opruimen in een vlaag van voorjaarsschoonmaak die nog nooit eerder in mijn huis is waargenomen (in ieder geval niet op deze manier). Zo vond ik de houtnerfkist met Marcels as opgeborgen in de onderste la van het overvolle dressoir van mijn woonkamer.

Marcel is al een jaar of zeven weg. Ik ben er echter nog lang niet overheen. Zoals de meeste eigenaren die zichzelf de schuld geven in het geval dat een huisdier per ongeluk sterft, kan ik nog steeds niet voorbij het schuldgevoel komen - om nog maar te zwijgen van het vroegtijdige verlies van een huisdier dat hoogstwaarschijnlijk nog steeds bij me zou zijn, ware het niet voor mijn eigen volslagen domheid.

Maar daar gaat dit bericht niet over. Het gaat om overblijfselen van Marcel of een ander geliefd huisdier. Wat doet men ermee als hij of zij er niet meer is? Laat je ze verdwijnen in de ether van de crematoriumstortplaats als erkenning van de finaliteit van de dood? Begraaf je ze op een heilige plaats? Of onderneemt u maatregelen om ze bij de hand te houden door sentimentaliteit en/of een gevoel van verantwoordelijkheid voor de nagedachtenis van uw dierbare? Zijn foto's voldoende of is as op de een of andere manier concreter?

Wij mensen hebben iets met het herdenken van dierbaren. Het is een groot deel van wat onze homo sapieniciteit definieert, zo lijkt het. En toch zijn er voor elke dood van een huisdier net zoveel manieren om het fysieke resultaat aan te pakken als er mensen zijn die zich door het proces heen worstelen. Dat is waar de verplichte, hartverscheurende beslissing van 'wat er van de overblijfselen moet worden gemaakt' om de hoek komt kijken. Zoals in …

'Heb je er al over nagedacht wat je wilt dat we met haar stoffelijk overschot doen?'

Zeg dat maar eens vijf keer per week.

Sommige mensen zijn totaal niet voorbereid op deze vraag, ongeacht de hoeveelheid tijd die ze hebben gehad om zich voor te bereiden op de dood van hun huisdier. Soms lijkt het erop dat hun vermogen om deze vraag te accepteren omgekeerd evenredig is met de tijd die nodig was om te accepteren dat de dood de onvermijdelijke oplossing was voor het lijden van hun huisdier.

Wij mensen zijn op die manier grappig. En ik ben niet immuun.

Omdat ik weken na het overlijden totaal niet coherent kon spreken over het overlijden van mijn Marcel, koos ik er snel voor om hem te laten cremeren, zodat ik de kwestie van zijn stoffelijk overschot tot een later tijdstip kon uitstellen. Dat was toen makkelijker.

Nu heb ik echter een paar handenvol as in een veredelde kartonnen doos die stof verzamelt in een ongebruikte la.

Moet ik ze begraven?

Verspreid ze op mijn/zijn favoriete plek(ken)?

Installeer ze in een urn zoals ik de as van mijn twee boksers deed? Hier is een foto van hun "urn" waarin ze momenteel dienen om me te herinneren aan hun geliefde boxer-y-houding (ik weet dat het plakkerig is, maar elk huis heeft minstens één plakkerig ornament nodig voor decoratieve feng shui, denk ik).

Of moet ik ze laten samenpersen tot een edelsteen, zoals zoveel diensten nu willen doen? Wat zou dat eigenlijk kosten?, vraag ik me doelloos af terwijl ik naar de doos van Marcel staar. Zou ik hem als ring dragen? Een hanger? Is dat raar?

Verdriet is een woord van vier letters, ongeacht de alfabetische wiskunde. En zo is de menselijke natuur, wat dat betreft. Verdoemd zij onze schuld en ons verlies en onze ineffectief aanhoudende gevoelens. Kunnen we het niet gewoon een keer voor een dag nemen? In dat geval zouden er in ieder geval geen crematie- of kleverige urnen nodig zijn.