Een Geval Van Tandheelkundige Overkill: Is Het Mogelijk Om Te Veel Voor Het Gebit Van Uw Huisdier Te Zorgen?

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Voor het grootste deel zal ik antwoorden: NEE! Zoals altijd heb ik echter enkele opwindende voorbeelden die me er zelfs toe doen nadenken over hoeveel tandheelkundige zorg geschikt is - en ik ben een tandheelkunde-junkie.

Laat me eerst bekennen: ik geloof dat slechts een kleine minderheid van de honden comfortabel door het leven kan zonder routinematige tandheelkundige zorg. Studies tonen aan dat zelfs degenen die misschien nooit orale ongemakken zullen ervaren, een langer en meer ziektevrij leven zouden hebben met routinematig poetsen en/of professionele reiniging.

Het is dan ook grappig dat ik onlangs een paar hondenouders heb ontmoet waarvan ik denk dat ze veel te ver gaan met het gebit. In feite kunnen ze het syndroom van Munchhausen hebben.

Heb je hiervan gehoord? Het is een psychiatrische stoornis waarbij mensen gezondheidsvoorschriften bedenken voor hun dierbaren en profiteren van de aandacht en voldoening die ze krijgen door voor hen te zorgen. Beroemde gevallen hebben meestal betrekking op kinderen, maar we zien dit ook bij huisdieren.

In dit geval zoekt een stel ouders die ik ken extreme tandheelkundige zorg voor hun hond met het primaire doel (denk ik) om er een groot probleem van te maken met hun vrienden en buren.

Deze hond heeft een beugel gehad, heeft drie zilveren tanden en wordt elke drie maanden uitgeschakeld voor een professionele reiniging. Laat me duidelijk maken dat dit niet mijn patiënt is. Hoewel ons ziekenhuis een handvol patiënten heeft wiens tanden elke drie maanden professioneel worden schoongemaakt, zijn dit de meest extreme gevallen van parodontitis die ik ooit heb gezien. Dit huisdier waar ik het over heb, komt nergens in de buurt.

De meeste honden zouden idealiter een paar keer per week hun tanden moeten laten poetsen. Zodra zichtbaar tandsteen begint te verschijnen, moeten ze beginnen met jaarlijkse tandreiniging om de tandvleesziekte af te weren die gewoonlijk gepaard gaat met deze neiging tot tandplak. De meeste honden beginnen dit proces op de leeftijd van twee tot vier jaar.

Sommige honden hebben echter niet zoveel geluk. Meestal worden de kleinste honden, of bepaalde rassen van raskatten, het meest getroffen. In het ergste geval begint zichtbaar tandsteen te verschijnen, begint het tandvlees er gezwollen en rood uit te zien, en halitose overvalt hun eigenaars met elke kus voordat ze de twaalf maanden hebben bereikt. Het enige antwoord op deze gevallen is dagelijks poetsen, kauwen op de tanden, regelmatige professionele reiniging (met geschikte tandafdichtmiddelen om bacteriën af te weren) en preventief gebruik van lokale antibiotica of ontsmettingsmiddelen.

Meestal worden deze maatregelen ofwel niet goed genomen (omdat het huisdier het niet toestaat of omdat de eigenaar het niet wil) of gaat de ziekte te snel om onze maatregelen adequaat te kunnen implementeren. In deze gevallen (de overgrote meerderheid) kunnen ernstig aangetaste huisdieren wortelkanaalbehandelingen, wortelschaven, tandvleesoperaties of extracties nodig hebben.

In ons ziekenhuis houden we van tandheelkunde. Niet om op te scheppen, maar we hebben fantastische tandheelkundige apparatuur waar zelfs onze tandartsklanten jaloers op zijn. Digitale tandheelkundige röntgenfoto's met high-tech resolutie, een scala aan mooie endodontische hulpmiddelen en boren, scalers en ultrasone apparatuur van de hoogste kwaliteit die beschikbaar zijn. We houden van ons speelgoed. En we vinden het heerlijk om te weten dat niemand tanden heeft zoals wij. (Is dat onbescheiden?)

Ondanks al deze hulpmiddelen, en ondanks hoeveel we er graag mee spelen, raden we tandheelkundige ingrepen alleen aan als het echt nodig is. Daar zijn we ook trots op. Niets maakt me gekker dan te zien dat middelen worden verspild aan huisdieren die ze niet nodig hebben. (Misschien zal ik daarom nooit een van die rijke dokters zijn die in een Mercedes-SUV rijden.)

Maar sommige mensen geven duidelijk graag geld uit aan hun huisdieren. Het geeft ze een goed gevoel, denk ik. In het geval van de tandheelkundige Munchhausen's-by-proxy-ouders, geeft het hen ook een reden om op te scheppen. (Kijk maar naar de sterren die we op haar zilveren kronen hadden versierd! Is dat niet schattig?)

Toen ik röntgenfoto's van de tanden zag voordat de kronen werden aangebracht, realiseerde ik me dat deze hond niet eens wortelkanalen op haar tanden nodig had. In feite waren het niet eens kronen, echt, het waren cosmetische kapjes op haar afgebroken tanden! $1500 en drie uur onder narcose voor elke tand! Waarvoor? Opscheppen? En hoe zit het met professionele schoonmaak om de drie maanden? Hoe kan dat nodig zijn voor de tanden van deze grote hondenras (ze is een standaardpoedel, een ras dat niet overdreven vatbaar is voor parodontitis)?

Is hondentandheelkunde nu de nieuwe BMW? Hoe bizar! Waar komen deze mensen vandaan? En wie is de dierenarts die al deze zorg levert? Eigenlijk ken ik hem goed. Hij is de beste dierenarts-tandarts (gecertificeerd door de raad) in de staat. Hij behandelt elke tand alsof het een afzonderlijke, individuele patiënt is. En dat is geweldig. Maar waar ligt de grens tussen noodzakelijk en toegeeflijk? Is er een?

En waarom zou ik me er eigenlijk druk om maken? Als iemand een Cadillac koopt in plaats van een Buick, bestraffen we ze niet voor het uitgeven van een extra $ 20K aan kontcomfort.

Hoewel het allemaal een kwestie van smaak en persoonlijke ethiek is, wordt hier mijn eigen lijn getrokken: zodra de risico's voor de verzorging van een huisdier opwegen tegen de voordelen, mogen deze niet worden ondernomen. Dat sluit dan elke maar de meest kleine cosmetische ingreep uit, inclusief tandheelkundige met oneindig kleine voordelen. Per slot van rekening zou een bewust wezen zonder hoop op een keuze in deze kwestie genoeg respect moeten krijgen om niet te worden gebruikt als een verheerlijkt knuffeltje tot vreugde van de vrienden en buren van haar ouders.