Portsystemische (lever) Shunts, Hun Resolutie En Hun Meer Zeldzame, Uitgebreide Realiteit

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Een van mijn patiënten zal binnen enkele weken overlijden. Haar aangeboren portosystemische shunts, vermoedelijk het gevolg van een pre-geboorte complicatie of genetisch defect, hebben geleid tot bijna volledig leverfalen na drie korte levensjaren.

Lily is een dierenwinkel in Maltees. Haar ware oorsprong is even onbekend als de exacte oorzaak van haar leverziekte. Maar we weten wel dat haar lever niet werkt. En we weten dat het het resultaat is van een verscheidenheid aan bloedsomloopafwijkingen waardoor haar bloedvaten haar lever kunnen omzeilen, waardoor het vermogen van haar lever om het bloed van zijn gifstoffen te verwijderen, wordt beperkt.

De lever 101

De lever is een orgaan dat functioneert om 1) te helpen bij het spijsverteringsproces door voedsel te helpen afbreken tot verteerbare voedingsstoffen, 2) het immuunsysteem te helpen, 3) belangrijke bloedchemicaliën te produceren en 4) toxines te filteren door enzymatische reacties die hun giftige effecten (onder andere prachtige functies).

Het is een multifunctioneel orgaan waarvan we vooral denken dat het gal afscheidt voor de spijsvertering en dat slechte dingen biochemisch afbreekt, zodat dieren de effecten van gifstoffen waaraan ze regelmatig in hun omgeving worden blootgesteld, kunnen overleven.

Wanneer de lever zijn anti-toxische werk niet doet of niet genoeg bloed krijgt, kan hij ook zijn andere functies niet doen. Dat is wanneer het opkrult en sterft.

Gelukkig is de lever een van die organen die een verrassend vermogen heeft om te regenereren. We weten niet precies waarom dat zo is, maar we veronderstellen dat het iets te maken heeft met de aanpassing aan incidentele of chronische blootstelling aan toxines. Als het niet in staat zou zijn om beledigingen te absorberen die verband houden met de inname van of blootstelling aan slechte dingen, zouden dieren nooit aanvallen van voedselvergiftiging of gewone ontmoetingen met andere milieutoxines overleven.

Portosystemische shunts 101

Sommige honden hebben helaas (en ook sommige mensen) een aangeboren afwijking waardoor bloedvaten de lever omzeilen. Het wordt een "portosystemische shunt" genoemd, maar wordt ook vaak een "levershunt" of "levershunt" genoemd. Anderen hebben de "verworven" vorm van de ziekte, die typisch secundair is aan ernstige, diffuse leveraandoeningen bij [meestal] oudere honden.

Dit is wat er gebeurt: de abnormale bloedvaten laten bloed rond of door de lever gaan zonder te stoppen om het bloed van zijn gifstoffen te zuiveren of de lever zijn normale hoeveelheid bloed te geven. De gifstoffen gaan dan mee naar de rest van het lichaam. Dieren met portosystemische shunts sterven uiteindelijk aan veelvoorkomende gifstoffen en infecties waar normale lichamen zich niet druk om maken. Maar eerst vertonen ze meestal enkele of alle van de volgende symptomen:

• Abnormaal gedrag na het eten
• Pacen en doelloos ronddwalen
• Het hoofd tegen de muur drukken
• Afleveringen van schijnbare blindheid
• epileptische aanvallen
• Slechte gewichtstoename
• groeiachterstand
• Overmatig slapen en lethargie

Normaal gesproken zien we het eerste teken van een portosystemische shunt bij honden als ze heel jong zijn - zes maanden is gebruikelijk - maar sommige honden zullen pas een jaar of later tekenen vertonen.

Sommige shunts zijn "eenvoudig". Een groot vat dat naar de lever leidt, omzeilt het volledig. In plaats van bloed door de lever te pompen zodat het kan worden "gezuiverd", wordt het er volledig omheen "gerangeerd". Het bloed (waar alle slechte dingen in gaan als het het lichaam binnenkomt) blijft maar circuleren en brengt het onbehandelde giftige afval naar alle organen en weefsels. Dit wordt een "extrahepatische shunt" genoemd en komt het meest voor bij honden van kleine rassen.

Slecht. Maar fixeerbaar - met een operatie om dit "overbrugde" vat af te klemmen of langzaam te vernauwen.

Terug naar Lelie:

Lily's probleem was niet zo gemakkelijk op te lossen. Toen ze een pup van acht maanden was, kwam ze bij mij als second opinion als gevolg van chronisch braken. Soms strompelde ze rond alsof ze dronken was, staarde ze naar muren of drukte ze haar hoofd ertegenaan, maar haar baasjes dachten dat dit een lelie-isme was… geen teken van ziekte.

Lily werd gemakkelijk gediagnosticeerd met een portosystemische shunt na wat eenvoudig bloedonderzoek (CBC, scheikunde, urineonderzoek en een galzuurtest) en röntgenfoto's (die een kleine lever onthullen vanwege een slechte bloedsomloop). Soms wordt een test genaamd nucleaire scintigrafie gedaan om de diagnose van een shunt te bevestigen, maar in veel gevallen, zoals bij Lily's, is een kijkoperatie een meer directe benadering.

Tijdens de operatie ontdekte de dierenarts-specialist dat er meerdere bloedvaten rond de lever werden gerangeerd in plaats van slechts één. Hij klemde er zoveel mogelijk vast, maar ging uit van het ergste: Lily's lever zou ook shunts kunnen hebben die er doorheen reizen. In deze gevallen, 'intrahepatische shunts' genoemd, bevindt het slechte bloedvat zich in de lever, maar wisselt het eigenlijk geen bloed uit met zijn weefsels.

Intrahepatische shunts komen vaker voor bij honden van grote rassen en ze zijn bijzonder moeilijk te hanteren omdat ze erg moeilijk te vinden zijn en in de meeste gevallen niet kunnen worden afgeklemd op de manier waarop extrahepatische shunts gemakkelijker te zien zijn. Dit is vooral problematisch wanneer meerdere intrahepatische shunts aanwezig zijn.

Omdat Lily talloze extrahepatische shunts had en omdat haar lever al in zo'n slechte conditie was, nam de chirurg aan dat hij ook veel kleine intrahepatische shunts had gemist. Het enige goede nieuws was dat het plakje lever dat hij in het proces nam (een gebruikelijke praktijk voor zorgvuldige chirurgen) een lever liet zien die nog steeds in staat was zijn werk te doen - voorlopig in ieder geval.

Terug naar het heden:

Het is twee jaar later en het ging al die tijd goed met Lily. Ze at eiwitarm voedsel, nam leversupplementen en dronk lactulose (een suikersiroop die helpt gifstoffen in de dikke darm te trekken voor onmiddellijke uitzetting).

Ze had een paar aanvallen van gastro-enteritis gehad, die blijkbaar altijd verband hielden met voedsel dat ze zonder de toestemming van haar baasje had kunnen consumeren, maar verder in goede vorm was gebleven. Haar leverenzymen waren hoog gebleven bij bloedonderzoeken, maar ze waren stabiel gebleven, evenals haar galzuurspiegels (de bloedtest die vaak het meest specifiek helpt bij het identificeren van de mate waarin de lever geen gifstoffen verwerkt).

Toen ik haar vorige week zag, moest ze echter weer overgeven. Hoewel haar leverenzymen en galzuren onveranderd waren ten opzichte van eerdere tests, bevestigde een echografie bij de specialisten twee dagen later dat dit niet zomaar een aanval van gastro-enteritis was. Lily's lever werd neergeschoten. Binnen deze twee dagen waren haar galzuren omhooggeschoten en waren haar leverenzymen zelfs gedaald (een teken dat de meest basale functies van de lever werden uitgeschakeld).

Succes?

Hoewel 85% van de honden met portosystemische shunts het heel goed doen met chirurgie, behoorde Lily's geval niet tot de typische succesverhalen. Ja, twee jaar leven na behandeling is iets van een succes, vooral gezien haar talrijke defecte bloedvaten en de tijd dat haar lever met de ziekte had geleefd vóór de chirurgische "reparatie", maar het is niettemin een hartverscheurend verhaal voor haar familie.

Lily woont nu bij haar familie thuis voor wat waarschijnlijk de laatste paar weken van haar leven zullen zijn. Ze krijgt een diureticum dat helpt bij het verlichten van de vloeistof die zich in de buik ophoopt als gevolg van een back-up van bloed (portale hypertensie), lactulose om gifstoffen zoals ammoniak te verwijderen en antibiotica om de bacteriën te doden die haar lever momenteel niet verwerkt.

Zoveel van mijn gevallen doen het zo perfect met levershunts dat het jammer is dat ik Lily's deprimerende zaak als voorbeeld heb gekozen. Maar Lily lijkt het niet zo erg te vinden. Natuurlijk, ze heeft een hekel aan haar medicijnen en weigert haar hondenvoer op recept (ik ook), maar voor nu neemt ze het zoals we allemaal zouden moeten doen … dag voor dag.