Diagnose En Behandeling Van De Addison-hond

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Een paar van u hebben de ziekte van Addison de afgelopen weken in uw antwoorden op verschillende berichten genoemd, vaak verwijzend naar hoe frustrerend u het proces van het bereiken van een definitieve diagnose vond. Ik dacht dat ik over Addison's zou schrijven in de hoop dat het proces wat soepeler zou verlopen voor andere mensen die deze blog lezen, in het ongelukkige geval dat hun honden de ziekte van Addison ontwikkelen.

Eerst een beetje over waarom deze aandoening zo vaak verkeerd wordt gediagnosticeerd. De symptomen die typisch geassocieerd worden met de vroege ziekte van Addison zijn zwakte, braken, diarree, uitdroging, verhoogde dorst en verlies van eetlust - die allemaal vrij niet-specifiek zijn en dagelijks worden gezien in een dierenkliniek. Als een hond er niet al te slecht uitziet of een mogelijke verklaring heeft voor zijn symptomen ("Ja, dokter, hij drinkt graag uit de vervelende vijver in het park."), wordt een volledige diagnostische opwerking mogelijk niet aanbevolen door de dierenarts of geaccepteerd door de opdrachtgever. Zonder de resultaten van bloedonderzoek, urineonderzoek, ontlastingsonderzoek, enz., zou een dierenarts de hond gewoon symptomatisch behandelen - vocht, rust, medicijnen tegen diarree, enz. - en voilà, de hond wordt beter, tenminste tot de volgende, soortgelijke episode vindt plaats in de niet al te verre toekomst.

Er kunnen verschillende voorvallen zoals deze voor nodig zijn, en/of getuige zijn van het gewichtsverlies dat gepaard gaat met chronische ziekten, of de extreem trage hartslag en ineenstorting van een volledige Addison-crisis, voordat zelfs een gewetensvolle dierenarts denkt: "Wacht even… hier kan iets anders aan de hand zijn."

De ziekte van Addison ontwikkelt zich wanneer de bijnieren van een dier stoppen met het afscheiden van voldoende hoeveelheden van de glucocorticoïden die individuen normaal gesproken in staat stellen te reageren op stressvolle situaties en/of de mineralocorticoïden die een normaal vocht- en elektrolytengehalte in het lichaam handhaven. Dit gebeurt meestal omdat het immuunsysteem van een hond het meeste van zijn functionele bijnierweefsel heeft vernietigd.

Bloedchemiepanels, met name die met elektrolyten, kunnen helpen bij de diagnose van de ziekte van Addison. Natriumspiegels zijn meestal lager en kaliumspiegels hoger dan normaal bij de ziekte van Addison, maar andere gezondheidsproblemen kunnen vergelijkbare resultaten opleveren.

Ook wanneer alleen de productie van glucocorticoïden wordt aangetast, zoals het geval is bij de atypische ziekte van Addison, of wanneer een hond hoge doses van een glucocorticoïdgeneesmiddel (bijv. prednison) heeft gekregen en de behandeling te snel wordt stopgezet, is dit elektrolytenpatroon afwezig.

Addisonians kunnen een verkeerde diagnose krijgen van gastro-intestinale aandoeningen, uitdroging, nieraandoeningen, pancreatitis, een gescheurde blaas of bepaalde soorten vergiftigingen. De enige manier om de ziekte van Addison definitief te diagnosticeren, is door middel van een ACTH-stimulatietest.

Eenmaal gediagnosticeerd, is de behandeling van de ziekte van Addison buitengewoon lonend, zolang eigenaren de nodige medicijnen kunnen betalen. De ziekte van Addison kan niet worden genezen, maar kan effectief worden behandeld met medicijnen die de ontbrekende mineralocorticoïden van een hond vervangen - ofwel met een pil die één of twee keer per dag wordt gegeven, of met een injectie die ongeveer één keer per maand wordt gegeven. Sommige honden hebben ook prednison nodig, hetzij regelmatig, hetzij in tijden van stress, maar als er eenmaal een behandelprotocol is opgesteld en op de juiste manier wordt gecontroleerd, kunnen de meeste Addison-honden een lang en gelukkig leven leiden.

Dr. Jennifer Coates