De Neuro-uitdaging - Dagelijkse Dierenarts

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Neurologische ziekten zijn soms een uitdaging om te diagnosticeren in de diergeneeskunde. Voor mij leek dit in eerste instantie een belachelijke uitspraak. Je bedoelt dat je niet kunt zeggen dat als een paard in cirkels loopt of zijn hoofd tegen de muur stoot, of dat een neurologische ziekte is of niet?

Pas na mijn afstuderen, toen ik mijn hoofd uit de studieboeken haalde en echt naar enkele neuro-gevallen KIJK, leerde ik dat waarschijnlijk ongeveer 95 procent van de neuro-gevallen die ik zie subtiel zijn. En het zijn de subtiele neuro-gevallen die een uitdaging vormen.

Ik denk dat ik een serie van ongeveer twintig blogs zou kunnen schrijven, alleen al over gekke neuroziekten bij vee - dit is heel cool, mensen. Runderen, schapen en geiten hebben hersenziekten zoals cirkelziekte, pseudorabiës en louping. Misschien nog cooler dan de namen zijn enkele beschrijvende termen van klinische symptomen die worden gezien bij herkauwers met een neurologische beperking, zoals sterrenkijken, wat een dier beschrijft dat letterlijk naar de lucht kijkt, alsof het in een roes is, terwijl het de sterrenbeelden onderzoekt.

Neurologische aandoeningen bij paarden zijn daarentegen wat pedanter. En soms wat rommeliger. Zeer zelden zie je een merrie met melkziekte (laag calciumgehalte in het bloed), terwijl melkkoeien met melkziekte er dertien in een dozijn zijn en super gemakkelijk te identificeren (en relatief eenvoudig te behandelen). In plaats daarvan zal de merrie zoiets hebben als een verkalkte wervelschijf die langzaam inslaat op een bepaalde spinale zenuwwortel en klinische symptomen veroorzaakt die kunnen worden aangezien voor een simpele kreupelheid, of een ziekte genaamd equine protozoale myelitis (EPM), of vijf andere off- de muur dingen die alleen een paard zou krijgen, gewoon om moeilijk te zijn.

Hier zijn enkele vragen waar ik over nadenk als ik een neuro-paardengeval heb (in willekeurige volgorde):

1. Is het echt neurologisch of is het een orthopedisch probleem?

Op het eerste gezicht lijkt deze vraag belachelijk. Als een dierenarts het verschil niet kan zien tussen een gebroken been en een aanval, dan moet iemands vergunning worden ingetrokken. Maar zelden zijn neuroziekten bij paarden zo duidelijk. Vaak zal een neurologisch geval (met name het ruggenmerg in plaats van de hersenen) zich presenteren met een gang die soms lijkt op de eigenaar, maar andere keren is prima. De eigenaar kan niet precies bepalen wanneer het probleem is begonnen, maar denkt dat het langzaam erger wordt. Het paard gedraagt zich nog steeds hetzelfde en heeft misschien zelfs wat artritis bovenop alles, gewoon om het probleem echt te verwarren.

2. Is er koorts?

Over het algemeen hoop ik dat een vermoedelijk neurologisch geval koorts heeft. Dit geeft me meer vertrouwen dat het inderdaad een neurologisch probleem is, aangezien kreupelheid zelden koorts veroorzaakt. Koorts zal me er ook op wijzen dat het probleem besmettelijk van oorsprong is. Dus dit klinische teken geeft me niet alleen een idee van het aangetaste lichaamssysteem, maar beperkt ook de oorzaak tot virale, bacteriële of misschien zelfs schimmeloorsprong.

3. Is het een bedreiging voor andere mensen?

Er zijn een handvol zoönotische ziekten die neurologische symptomen veroorzaken die van paarden op mensen kunnen worden overgedragen. Rabiës komt natuurlijk meteen in je op, maar andere, meer voorkomende infectieuze neurologische ziekten zoals WEE, EEE en VEE (westerse, oosterse en Venezolaanse paardenencefalitis) kunnen ook worden overgedragen tussen paard en mens.

Ik had een heel coole professor interne geneeskunde bij de dierenarts, wiens specialiteit neurologische aandoeningen was. Hij was Frans en had het droogste gevoel voor humor dat je je kunt voorstellen, wat in het begin buitengewoon intimiderend was, maar hilarisch toen je eraan gewend raakte en leerde meespelen. Als ik nu een uitdagend geval van paardenneuro's tegenkom, probeer ik deze professor te kanaliseren, gestaag door mijn vertrouwde drie vragen te werken en handschoenen te dragen als het antwoord op nummer drie 'ja' is.

Het leuke is dat als een van deze erudiete paardenkoffers op mijn pad komt en ik er geen kop of staart (of schoft) van kan maken, ik hem kan bellen. Klanten noemen dit 'consulting'. Ik roep het terug.

dr. anna o’brien