Wanneer Paarden Stikken - Hoe Behandel Je Een Stikkend Paard?

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Verstikking bij paarden is een vrij veel voorkomend probleem. Het is echter waarschijnlijk niet wat u denkt. Terwijl stikken bij mensen beelden oproept van iemand die paars wordt met zijn handen voor zijn keel terwijl iemand anders de Heimlich-manoeuvre uitvoert, is stikken bij paarden iets anders.

Verstikking bij mensen wordt veroorzaakt door iets dat zich in de luchtpijp bevindt en de luchtwegen blokkeert. Verstikking bij paarden wordt veroorzaakt doordat er iets in de slokdarm blijft zitten. Een stikkend paard kan ademen, maar een stikkend paard kan niet slikken.

De primaire oorzaak van verstikking bij paarden is een brok slecht gekauwd voedsel. Paarden die hun voer "vastzetten", wat betekent dat ze te snel eten, lopen het risico te stikken als ze proberen zoveel mogelijk voer zo snel mogelijk naar binnen te slikken. Oudere paarden met een slecht gebit en het onvermogen om hun voedsel goed te kauwen, lopen ook risico. Bepaalde soorten voer kunnen een paard ook vatbaar maken voor stikken. Gepelleteerde voeders zijn de grootste boosdoeners, omdat deze gecomprimeerde korrels de neiging hebben erg droog te zijn en dan een bepaalde hoeveelheid uitzetten wanneer ze worden blootgesteld aan vocht.

Een verstikkend paard is vrij eenvoudig te diagnosticeren op basis van klinische symptomen. Het paard is gewoonlijk, en begrijpelijk, angstig, en terwijl het stilstaat, zal het gespannen zijn met zijn nek uitgestrekt en herhaaldelijk proberen te slikken. Soms hebben ze het uiterlijk van kokhalzen. Ze kwijlen meestal en kunnen worden gezien terwijl ze in de wateremmer spelen. Soms komt er voer en speeksel uit de neus. Meestal kun je de vastzittende massa langs hun nek niet voelen - zware spieren voorkomen dat dit wordt gepalpeerd.

Het belangrijkste wat je moet doen met een verstikkend paard is het te verdoven en te laten ontspannen. Soms is alleen de door het medicijn veroorzaakte ontspanning voldoende om de krampende slokdarm te kalmeren, zodat de bolus kan passeren. De volgende stap is het passeren van een maagsonde. De "maagbuis", of NG-buis, is een lange plastic slang die heel voorzichtig in het neusgat van het paard wordt gestoken en in de slokdarm wordt geleid. Bij een geval van vernauwing zal de buis slechts zo ver gaan totdat deze de obstructie raakt. Dan begint de pret.

Met de buis geplaatst, bevestig je een trechter aan het uiteinde en begin je water door de buis te gieten (maak je geen zorgen - met de buis in de slokdarm verdrink je het paard niet). Wanneer het water de obstructie bereikt, stopt het. Daarna leeg je de tube. Dit geleidelijke proces zal de vastzittende knobbel zachter maken totdat uiteindelijk, soms na een uur hiervan, het water uiteindelijk helemaal naar de maag zal gaan en dan heb je een klein feest omdat je arme armen het risico lopen eraf te vallen houd de trechter en de slang boven uw hoofd.

Nadat je de obstructie hebt opgeheven en het verdoofde paard streng hebt verteld dat het niet meer zo'n varken moet zijn en het voedsel moet kauwen voordat je het doorslikt, moet je wat medicatie geven. Ten eerste zal de keel van het paard veel baat hebben bij sommige pijnstillers om de ontsteking te verlichten die de obstructie en uw buis hebben veroorzaakt. Ten tweede, leg het paard altijd altijd op een kuur breedspectrum antibiotica. Verstikkende paarden lopen het risico aspiratiepneumonie te ontwikkelen, omdat het zo gemakkelijk is om per ongeluk een beetje voedsel of kleverig speeksel in te ademen terwijl het paard niet kan slikken. En niemand wil een geval van aspiratiepneumonie bestrijden, omdat je normaal gesproken verliest.

Ten derde, adviseer de eigenaar om het paard ongeveer 24 uur lang niet te voeren voordat je in je vrachtwagen stapt om naar huis te gaan. Dit geeft de keel wat tijd om te rusten. Daarna zullen ze het paard langzaam weer aan het voer moeten helpen door eerst alleen de papperigste, natste zemelenbrij aan te bieden die ze kunnen maken. Een paar dagen geen hooi en geen droogvoer, om dit dan langzaam weer in het voer op te nemen.

Als het paard een zwijntjeseter is, probeer dan ter preventie een paar grote stenen in de voeremmer te doen. Dit dwingt het paard om te vertragen en rond de rotsen te plukken in plaats van alleen maar enorme brokken voer te nemen en ze naar binnen te slikken. Voor oudere paarden is soms eens per half jaar een gebitsverzorging nodig om een enigszins gezonde mond te behouden. Paarden die vatbaar zijn voor verstikking, mogen geen gepelleteerd voer krijgen.

dr. anna o’brien