Welke Hondenrassen Zijn Het Meest Vatbaar Voor Obesitas En Waarom?

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Obesitas is de nummer één voedingsziekte die huisdieren tegenwoordig treft. De relatie met artritis, hart- en vaatziekten, diabetes en een kortere levensduur maken het een ernstige medische aandoening. Ras is een bekende risicofactor bij honden en officiële rasbeschrijvingen kunnen deze risicofactor voor obesitas bevorderen.

Risicofactoren voor obesitas bij honden

Het is al lang bekend dat veroudering en seksuele castratie het risico op obesitas bij huisdieren verhogen. Activiteitsniveaus nemen af naarmate huisdieren ouder worden. Artritis veranderingen geassocieerd met veroudering doen de activiteit verder afnemen. Verminderde activiteitsniveaus verminderen de caloriebehoefte in de voeding. Zonder aanpassingen in maaltijdporties komen oudere dieren gemakkelijk extra vet aan. Seksuele castratie vermindert de caloriebehoefte met maar liefst 10-20 procent.

Ook de sociaaleconomische status van huisdierbezitters vormt een risico. Verwennerij met huisdieren is veel gemakkelijker met meer rijkdom. De levensstijl van de eigenaar en de conditie van het eigen lichaam zijn andere niet-huisdiergerelateerde risicofactoren.

Ras als risicofactor wordt minder begrepen. Overgewicht Golden en Labrador Retrievers en Newfoundlands zijn eerder de norm dan de uitzondering. Cocker Spaniels, Mopsen en Bichons hebben dezelfde neiging. Toch behouden Whippets, Boxers en Setters een meer ideale lichaamsconditie.

Dus, waarom maakt ras een verschil? Een nieuwe studie suggereert dat de formulering van rasstandaarden een bijdragende factor kan zijn. Door te fokken volgens specifieke normen, kan genetische selectie het risico op de aandoening met overgewicht of obesitas bevorderen.

Resultaten van onderzoek naar hondenrassen met overgewicht

Nederlandse veterinaire onderzoekers verzamelden Body Condition Scores (BCS) van 1.379 honden op een Nederlandse hondenshow. Alle scores werden toegewezen door dezelfde gecertificeerde veterinaire voedingsdeskundige met behulp van de 9-puntsschaal. De BCS is een visueel en palperend (aanrakend) systeem om de conditie van een huisdier te beoordelen. Huisdieren worden van opzij en van bovenaf geobserveerd en onderzocht, kijkend van achteren naar het hoofd. Scores 1-3 zijn huisdieren die te dun en te licht zijn. Scores 4-5 worden als ideaal beschouwd. Scores 6-9 vertegenwoordigen verschillende stadia van overgewicht. De meeste dierenartsen zijn het erover eens dat scores van 8 en 9 obese huisdieren vertegenwoordigen. Het eenvoudige BCS-systeem heeft bewezen te correleren met lichaamsvetmetingen die zijn verkregen met geavanceerde röntgentechnologie (DEXA). Het systeem werkt voor zowel honden als katten.

De onderzoekers analyseerden vervolgens de gemiddelde BCS-scores tegen rasstandaarden. Ze ontdekten dat de gemiddelde BCS correleerde met de taal die werd gebruikt om het ras te beschrijven.

Taal voor honden met een lagere BCS omvat 'elegantie', 'zacht gespierd lichaam', 'sierlijk' en 'atletisch'.

Taal voor honden met een hogere BCS omvat "gespierd", "zwaarder van bot", "massieve bouw", "vierkante en dikke set in algehele bouw", "honden zijn overal massiever", "vierkant en gedrongen", en "vetgedrukt en dappere figuur.”

Deze uitdrukkingen roepen beslist verschillende visies op. Dus, hoe bevordert deze taal obesitas?

Het "zuinige" genotype bij honden

De onderzoekers in dit onderzoek wijzen erop dat hondenrassen in eerste instantie werden geselecteerd voor specifieke doeleinden. Koudere klimaten vereisten meer vet voor isolatie en voedingsreserves, of wat het 'zuinige gen' wordt genoemd. Deze honden werken niet langer onder ongunstige omstandigheden. Met een ruim aanbod van calorierijke voeding (droge brokjes), is selectie op het zuinige gen een risicofactor geworden voor obesitas. De rasstandaardtaal bestendigt het lichaamstype dat is geassocieerd met het zuinige gen.

De onderzoekers stoppen kort met het suggereren van veranderingen in de formulering van rasstandaarden. In plaats daarvan suggereren ze dat rasstandaarden de risicofactor voor obesitas kunnen voorspellen. Door risico's te identificeren, kan ras worden gebruikt om preventie te bevorderen in plaats van als excuus om de behandeling te negeren.

Dr. Ken Tudor