Bijten Honden Vanwege De Natuur Of Verzorging?

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

petMD heeft lange en levendige discussies gevoerd over hondenrassen en menselijke aanvallen door honden. Veel deelnemers aan de discussie wezen terecht op het gebrek aan betrouwbare gegevens over deze kwestie. Toch is het politieke antwoord op de situatie altijd rasspecifieke wetgeving (BSL). Met andere woorden, verbied het bezit of beperk de activiteit van specifieke rassen die naar verluidt betrokken zijn bij menselijke aanvallen. Gemeenten blijven vasthouden aan deze beperkte focus, ondanks studies die wijzen op de ineffectiviteit van deze programma's.

De resultaten van een 10-jarige studie die onlangs in de Journal of the American Veterinary Medical Association is gepubliceerd, werpen meer licht op de complexiteit van deze kwestie. Het identificeert vermijdbare factoren die veel belangrijker zijn dan ras.

De onderzoekers onderzochten de gegevens van 256 dodelijke slachtoffers door hondenbeten in de VS tussen de jaren 2000-2009. Ze genereerden de volgende statistieken voor factoren die betrokken waren bij de dodelijke aanvallen:

• Bij 87% was er geen valide persoon om in te grijpen
• 45% van de slachtoffers was jonger dan 5 jaar
• 85% van de slachtoffers had slechts incidenteel of geen bekendheid met de honden
• 84% van de honden was niet gecastreerd
• 77% van de slachtoffers had een verminderd vermogen (leeftijd of andere aandoeningen) om op de juiste manier met honden om te gaan
• 76% van de honden werd geïsoleerd gehouden van regelmatige positieve menselijke interacties
• 38% van de hondenbezitters had een geschiedenis van wanbeheer van honden
• 21% van de hondenbezitters had een geschiedenis van mishandeling of verwaarlozing van honden
• Bij 81% van de aanvallen waren vier of meer van de bovenstaande factoren betrokken
• 31% van de hondenrassen verschilde van berichten in de media
• 40% van de hondenrassen verschilde van zowel de media als de dierencontrolerapporten
• Slechts 18% van de honden had gevalideerde (DNA) rasidentificatie
• 20 rassen en 2 bekende gemengde rassen waren vertegenwoordigd in de aanvallen

Deze statistieken geven aan dat de meeste factoren rond sterfgevallen door hondenbeten te voorkomen zijn en niet gerelateerd zijn aan het hondenras.

De eerste statistiek toont het duidelijke gebrek aan toezicht bij deze aanvallen. Verantwoordelijk toezicht van de hond en het slachtoffer door een ouder of verzorger had zeker de meerderheid van deze sterfgevallen kunnen voorkomen.

73% van de honden was vastgeketend of geïsoleerd in omheinde buitengebieden of binnengebieden. Slechts 15% van de honden mocht rondlopen. Bijna driekwart van de aanvallen vond plaats op het terrein van de hondenbezitter. Door de toegang tot deze gebieden te beperken, kunnen veel aanvallen worden voorkomen.

Interessant is dat 67% van de oudere slachtoffers die als gecompromitteerd werden beschouwd, onder invloed waren van drugs of alcohol, een andere vermijdbare omstandigheid. Slechts vijf van de slachtoffers waren gecompromitteerd als gevolg van de ziekte van Alzheimer, dementie of oncontroleerbare epileptische aandoeningen.

Ook de rapportagefouten in dit onderzoek zijn verontrustend. Dodelijke hondenaanvallen zijn altijd mediasensaties en worden zwaar gerapporteerd. Toch kunnen we er alleen op vertrouwen dat 60% van de berichten over rasidentificatie van de media en betrokken dierencontrolefunctionarissen juist zijn. En helaas zijn het mediaberichten in plaats van feiten die de politieke beslissingen aansporen die leiden tot specifieke wetgeving. Op basis van deze studie zouden 20 rassen en 2 gemengde rassen onderworpen moeten worden aan wetgeving in plaats van de weinige die momenteel het doelwit zijn.

De lelijke waarheid over deze studie is dat het wijst op menselijk gedrag als de oorzaak van hondenaanvallen op mensen. Maatschappelijke verantwoordelijkheid kan niet wettelijk worden vastgelegd. Veel van deze hondenbezitters hadden een geschiedenis van wanbeheer van dieren, maar de straffen of consequenties waren ontoereikend om het gedrag te veranderen. Het zou interessant zijn geweest als de studie ook had gekeken naar eerder gedrag en geschiedenis van de ouders van de jonge slachtoffers.

Of programma's voor verantwoord huisdierbezit, bijtpreventie-educatie of hondengerelateerd oudertoezicht op grote schaal effectief zijn, moet nog worden bewezen. Rasspecifieke wetgeving is zeker niet het antwoord. Een recent Canadees onderzoek toonde aan dat er geen significante verschillen waren in het aantal beetgerelateerde ziekenhuisbezoeken voor en nadat gemeenschappen rasspecifieke wetgeving hadden aangenomen.

Dr. Ken Tudor