De Enige Bijwerking Van Kankerbehandeling Die Artsen Niet Kunnen Beheersen - Financiële Toxiciteit En Behandeling Van Kanker

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

We zijn bekend met de meer voorkomende bijwerkingen van chemotherapiebehandelingen: misselijkheid, braken, lethargie en haaruitval. We hebben maar al te gemakkelijk betrekking op dergelijke tekens, of het nu het resultaat is van onze eigen persoonlijke ervaring, of die van vrienden/geliefden, of zelfs via verschillende media.

In de veterinaire oncologie worden alle voorzorgsmaatregelen genomen om dergelijke bijwerkingen te beperken. We accepteren een veel lagere mate van toxiciteit bij honden en katten, dus onze initiële medicijndoses zijn meestal lager dan onze menselijke tegenhangers. Als er toch bijwerkingen optreden, verlagen we snel toekomstige doseringen of stellen we behandelingen uit, waarbij de veiligheid van onze patiënten voorop staat. We willen dat onze patiënten gelukkig en gezond blijven terwijl ze hun protocollen doorstaan en zich niet bewust zijn van de mogelijk negatieve gevolgen van dergelijke ernstige remedies.

Er is één bijwerking van chemotherapie die zowel veterinaire als menselijke oncologen voortdurend niet in staat zijn om adequaat te controleren. Hoeveel moeite we ook doen om het te voorkomen, we zijn overgeleverd aan deze meest verontrustende of ongunstige behandelingsgerelateerde verwonding. De zorg waar we het over hebben heet financiële giftigheid.

In de bovengenoemde studie vergeleken onderzoekers de resultaten van enquêtes die de impact van de kosten van de gezondheidszorg op het welzijn en de behandeling van kankerpatiënten die contact hadden opgenomen met een nationale stichting voor eigen bijdrage, vergeleken met die van patiënten die werden behandeld in een academisch medisch centrum. De resultaten zijn verbluffend.

Van de 254 deelnemers vroeg 75% om hulp bij het betalen van medicijnen. Tweeënveertig procent van de deelnemers meldde een aanzienlijke of catastrofale subjectieve financiële last; 68% bezuinigde op vrijetijdsactiviteiten, 46% verminderde de uitgaven aan voedsel en kleding, en 46% gebruikte spaargeld om contante uitgaven te dekken.

Om geld te besparen, nam 20% minder dan de voorgeschreven hoeveelheid medicatie, 19% gedeeltelijk ingevulde recepten en 24% vermeed het invullen van recepten helemaal.

Aanvragers van copayment-bijstand hadden meer kans dan niet-aanvragers om ten minste één van deze strategieën te gebruiken om de kosten te dekken (98% versus 78%).

Een conclusie uit het onderzoek is dat financiële toxiciteit zowel een objectieve kant heeft (een waarheidsgetrouwe opsomming van de belasting die de behandeling voor de getroffen persoon met zich meebrengt) als een subjectieve kant (de minder tastbare belasting van de behandeling voor de patiënt).

Een andere conclusie was dat de gevolgen van financiële toxiciteit veel verder reiken dan het chequeboek en zich uitstrekken tot het beïnvloeden van belangrijke demografische informatie, waaronder responspercentages en overlevingsstatistieken. Patiënten kunnen zelfs stoppen met het innemen van medicijnen, of zelfs helemaal stoppen met de behandeling, vanwege de stijgende kosten van hun eigen gezondheidszorg en de last die dit op hun leven legt.

Het is niet verrassend dat, hoewel financiële toxiciteit niet typisch wordt besproken als een "echte" bijwerking in de diergeneeskunde, geld een grote rol speelt in de oncologische zorg voor gezelschapsdieren. Omdat ik zo lang rechtstreeks in de loopgraven heb gewerkt, durf ik zelfs te beweren dat dierenartsen veel vaker te maken hebben met financiële toxiciteit dan onze tegenhangers van menselijke artsen.

Wanneer kanker een geliefd huisdier treft, moet de meerderheid van de eigenaren, naast de emotionele tol, op een gegeven moment ook de financiële impact van de diagnose in overweging nemen. In tegenstelling tot mensen met de diagnose kanker, hebben onze huisdieren doorgaans geen uitgebreide gezondheidszorg om zelfs de routinekosten te dekken, laat staan oncologische zorg.

Een al lang bestaande grap in de diergeneeskunde is om op je hoede te zijn voor de eigenaar die zegt dat "geld geen probleem is", omdat het meestal geen probleem is omdat ze er geen hebben. Kanker geeft over het algemeen altijd een gevoel van urgentie, en ik heb vaak meegemaakt dat eigenaren beslissingen nemen met betrekking tot de zorg van hun huisdier zonder de financiën volledig in overweging te nemen. In alle ernst, ik heb geen manier om te weten of een eigenaar die mij de vrije hand geeft om verder te gaan met diagnostiek en / of behandelingen echt in staat is om dingen te betalen, of dat ze beslissingen nemen op basis van emoties.

Ik heb veel reacties gezien op de kosten van chemotherapie voor huisdieren. De meeste eigenaren zijn goed voorbereid door hun dierenartsen in de eerste lijn voor schattingen van wat verschillende behandelplannen zouden kunnen kosten. Er zijn zeker gevallen van complete "sticker-shock", waarbij de cijfers die ik bespreek helemaal niet overeenkomen met wat de eigenaren hadden verwacht. Andere keren is de reactie het tegenovergestelde, waar er een grote verrassing is en de behandeling als goedkoop wordt beschouwd.

Ik kan niet veel doen om de kosten van veterinaire oncologische zorg onder controle te houden. Helaas zijn prijsschema's complex; gedicteerd door factoren die ver buiten mijn professionele ‘jurisdictie’ liggen. Maar het is niet genoeg voor mij om alleen de fysieke symptomen te bespreken die verband houden met de behandeling wanneer ik met eigenaren over bijwerkingen praat. Ik ben evenzeer verantwoordelijk voor het proberen om financiële toxiciteit te voorkomen wanneer ik kan.

Zoals geldt voor zoveel aspecten van de diergeneeskunde (en het leven in het algemeen), is duidelijke communicatie essentieel om ervoor te zorgen dat iedereen op één lijn zit. Uw dierenarts mag u nooit veroordelen omdat u besluit om de financiën op de eerste plaats te zetten wanneer hij overweegt hoe u verder moet gaan met de zorg van uw huisdier. En u mag uw arts nooit veroordelen omdat hij openhartig praat over prijzen, schattingen, kosten en verwachtingen. Ik ben vaker in die situatie geplaatst dan ik zou willen toegeven, en het is onaangenaam voor alle partijen.

We zijn misschien niet in staat om financiële toxiciteit uit ons behandelingsregime te elimineren, maar dierenartsen en eigenaren hebben allebei de verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat we goed letten op zelfs de meest subtiele tekenen van deze belangrijke bijwerking. Als we het net zo dringend en effectief behandelen als de meer voor de hand liggende symptomen, zullen we gegarandeerd de impact ervan verminderen en er verder voor zorgen dat we de kwaliteit van leven van onze patiënt behouden, zowel binnen als buiten de dierenkliniek.

Dr. Joanne Intile