Inhoudsopgave:

Honden Van Grote Rassen Die Vatbaar Zijn Voor Losse Ontlasting, Maar Dieet Kan Helpen
Honden Van Grote Rassen Die Vatbaar Zijn Voor Losse Ontlasting, Maar Dieet Kan Helpen

Video: Honden Van Grote Rassen Die Vatbaar Zijn Voor Losse Ontlasting, Maar Dieet Kan Helpen

Video: Honden Van Grote Rassen Die Vatbaar Zijn Voor Losse Ontlasting, Maar Dieet Kan Helpen
Video: 10 Grootste Dieren Die Vandaag Nog Leven 2024, Mei
Anonim

Ik kwam onlangs een paper tegen die werd gepresenteerd op de 2015 American College of Veterinary Internal Medicine (ACVIM) -conferentie die een paar gevallen zou kunnen verklaren die ik een tijdje geleden had waarbij ik de reden niet kon achterhalen waarom de honden dunne ontlasting hadden.

De eerste hond was een teefje, gesteriliseerd Duitse Dog - ongeveer drie jaar oud als ik me goed herinner - en haar naam was Zoe. Haar baasje had haar binnengebracht voor routinematige preventieve zorg, maar zei toevallig dat haar ontlasting al zo lang als hij zich kon herinneren aan de losse kant was, ondanks meerdere veranderingen in het dieet. Ik haalde mijn handige dandy fecale scorekaart tevoorschijn en we stelden vast dat Zoe's ontlasting over het algemeen tussen de 3,5 en 4 van de 5 lag.

Ik heb mijn examen gedaan en er leek niets bijzonders te zijn. Ze at een goed aangeschreven voedsel dat geschikt was voor haar. Ik onderzocht de komende weken een paar fecale monsters onder de microscoop en vond geen enkel bewijs van parasieten of ongebruikelijke bacteriën. Toch heb ik een ontwormingsmiddel met een breed spectrum voorgeschreven, omdat sommige parasieten moeilijk te vinden zijn bij fecale onderzoeken … allemaal tevergeefs. Op dit punt stopte de eigenaar met het diagnostische proces en zei dat hij zich echt niet zo zorgen maakte over Zoe en dat hij zou opvolgen als er iets zou veranderen.

Ik zou me Zoe waarschijnlijk niet herinneren als ik een week of wat later niet een bijna identiek geval had. Deze keer liet de eigenaar me iets verder gaan in het diagnostische proces, maar ik kon nog steeds niets verkeerds vinden. Ik zette deze tweede hond, een Mastiff, op een goed verteerbaar dieet en zijn ontlasting werd steviger, maar zodra hij terugging naar een "normaal" hondenvoer, kwam zijn dunne ontlasting terug.

Blijkt dat dit probleem niet zo ongewoon is voor honden van grote rassen. Volgens het ACVIM-document:

Het lijkt erop dat de productie van zachte ontlasting bij LB-honden [grote rassen] verklaard kan worden door zowel anatomische als fysiologische verschillen, die het wateropnameproces en/of de fermentatie van de dikke darm beïnvloeden. LB-honden vertonen een sterk ontwikkelde dikke darm. Deze kenmerken, geassocieerd met een langere LITT [transittijd van de dikke darm], suggereren een grotere fermentatieve activiteit bij LB-honden. Deze hypothese wordt bevestigd door de belangrijkere productie van melkzuur en SCFA [kortketenige vetzuren] in de ontlasting van LB-honden. Alles bij elkaar zouden deze elementen een mogelijke oorzaak kunnen zijn van hun waargenomen slechte fecale kwaliteit. Dit effect zou worden versterkt door het feit dat sterke darmpermeabiliteit en verminderde natriumabsorptie duidelijk zijn aangetoond bij LB-honden.

De auteur stelt dat als het gaat om het kiezen van een dieet om de fecale consistentie bij honden van grote rassen te verbeteren, het doel "is om elk ingrediënt te vermijden dat het niveau van fermenteerbare onverteerde residuen zou kunnen verhogen en… de fermentatie van de dikke darm zou kunnen verergeren." Over het algemeen betekent dit het kiezen van een voedingsmiddel dat de volgende kenmerken heeft:

  • Het bevat niet te veel eiwitten, maar is gemaakt van hoogwaardige eiwitbronnen.
  • Het bevat een beperkte hoeveelheid tarwe. Maïs en rijst zijn in deze gevallen betere koolhydraten.
  • Het bevat niet-fermenteerbare vezels (bijvoorbeeld cellulose). Vergistbare vezels (bijv. bietenpulp en fructo-oligosachariden) moeten worden vermeden.
Beeld
Beeld

Dr. Jennifer Coates

Referentie

Spijsverteringsgevoeligheid van honden volgens grootte: een samenvatting van 16-jarig onderzoek. ACVIM 2015. Mickaël P. Weber, PhD. Aimargues, Frankrijk.

Aanbevolen: