Alaskan Malamute Hondenras Hypoallergeen, Gezondheid En Levensduur

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Vaak verward met de Siberische Husky, is de Alaskan Malamute een van de oudste Arctische sledehonden. Hij is zwaar gebouwd, heeft krachtige schouders en een diepe borst. Hij is gebouwd om op ruw, koud terrein te werken, maar is ook een aanhankelijke, vriendelijke metgezel.

Fysieke eigenschappen

Dit ras heeft een lang lichaam dat compact en zwaar van botten is, waardoor het sterk en duurzaam is. De Alaskan Malamute, die lijkt op een Noords type met zijn krachtige bouw, werd minder gefokt als racer en meer om zware lasten te vervoeren. Het heeft een onvermoeibare, evenwichtige en stabiele gang. De ogen zijn "wolfachtig", maar de uitdrukking van de hond is zacht. De dikke, dubbele vacht heeft een dichte, olieachtige en wollige ondervacht en een ruwe buitenvacht die voor isolatie zorgt.

Persoonlijkheid en temperament

Omdat het een gezinsgerichte hond is, is de Alaskan Malamute binnenshuis welgemanierd. Het vereist dagelijkse oefening, anders wordt het gefrustreerd en destructief. Hoewel de onafhankelijke, wilskrachtige en krachtige Alaskan Malamute soms agressief is tegen vee, vreemde honden en huisdieren, is hij sociaal en vriendelijk tegenover mensen. Zijn dominante persoonlijkheid kan bovendien worden weerspiegeld in zijn neiging om te huilen en te graven.

Zorg

Omdat de hond grote afstanden kan rennen, heeft hij dagelijks voldoende beweging nodig, in de vorm van goed rennen of wandelen aan de lijn. Het ras houdt van koud weer en trekt graag een slee of kar door de sneeuw. Het kan comfortabel zijn in koude of gematigde klimaten, maar moet in de zomer binnen worden gehouden. De vacht van de Alaskan Malamute moet ondertussen wekelijks worden geborsteld en zelfs vaker tijdens het ruiseizoen.

Gezondheid

De Alaskan Malamute, die een gemiddelde levensduur heeft van 10 tot 12 jaar, lijdt af en toe aan maagtorsie, toevallen, hemeralopie en polyneuropathie. De belangrijkste gezondheidsproblemen die het ras kunnen schaden, zijn heupdysplasie (CHD) en cataract bij honden, terwijl kleine problemen osteochondrodysplasie (OCS) en hypothyreoïdie zijn. Om enkele van deze problemen te identificeren, kan een dierenarts oog-, heup- en schildklieronderzoeken uitvoeren bij dit hondenras, evenals tests voor osteochondrodysplasie.

Geschiedenis en achtergrond

Hoewel de oorsprong van de Alaskan Malamute niet duidelijk bekend is, wordt hij algemeen beschouwd als een afstammeling van de Mahlemut-hond. Een oude Inuit-stam, de Mahlemut waren de inheemse bevolking van Norton Sound, een inham aan de noordwestkust van Alaska.

Mahlemut is afgeleid van het woord Mahle, wat de naam is van een Inuit-stam, en mut, wat dorp betekent. Net als veel honden die tot de spitz-familie behoren, ontwikkelde dit ras zich in het noordpoolgebied en werd het gevormd door moeilijke klimatologische omstandigheden.

Oorspronkelijk fungeerden de honden als partners bij het jagen op ijsberen, zeehonden en ander groot wild. Omdat de Alaskan Malamute sterk, groot en snel was, kon hij gemakkelijk de taak uitvoeren waarvoor veel kleine honden nodig waren, zoals het dragen van de grote karkassen naar het huis van de meester. De Malamute raakte zo verweven met het leven van mensen, dat het al snel werd beschouwd als een lid van de familie en niet langer als een huisdier werd behandeld.

In de 18e eeuw waren buitenlandse ontdekkingsreizigers van Alaska - velen die kwamen tijdens de goudkoorts van de late 19e eeuw - oprecht onder de indruk van de grote honden en de genegenheid van de eigenaren voor hen. Ze vermaakten zich met het organiseren van races en gewichtstrekwedstrijden onder de honden. De inheemse Alaskan Malamutes werden uiteindelijk met elkaar gekruist en met de honden die door kolonisten waren meegebracht, om goede racers te creëren of om het grote aantal honden te leveren dat nodig was voor goudzoekactiviteiten. Dit vormde een bedreiging voor de zuiverheid van het Malamute-ras.

Een liefhebber van hondenraces in New England verkreeg echter levensvatbare exemplaren van het ras in de jaren 1920 en begon de inheemse Malamute te ontwikkelen.

Toen het ras bekendheid verwierf, werd het op verschillende manieren gebruikt. In 1933 werden bijvoorbeeld enkele Malamutes geselecteerd om Admiraal Richard Byrd te helpen bij zijn expeditie naar Antarctica. De Malamute werd opnieuw gebruikt in de Tweede Wereldoorlog, om op te treden als lastdier, vrachtvervoerder en opsporings- en reddingshond.

De American Kennel Club erkende het ras in 1935 en sindsdien is het populair geworden als trouw huisdier en indrukwekkende showhond.