Knieschijfontwrichting Bij Honden - Patellaluxatie Bij Honden

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Patellaluxatie bij honden

Patellaluxatie treedt op wanneer de knieschijf (patella) van de hond ontwricht is van zijn normale anatomische positie in de groef van het dijbeen (femur). Wanneer de knieschijf uit de groef van het dijbeen is ontwricht, kan deze pas weer in zijn normale positie worden teruggebracht als de quadriceps-spieren in de achterpoten van het dier ontspannen en langer worden. Het is om deze reden dat de meeste honden met de aandoening hun achterpoten een paar minuten ophouden.

Een ontwrichte knieschijf is een van de meest voorkomende kniegewrichtsafwijkingen bij honden. De aandoening komt het meest voor bij speelgoed- en miniatuurhondenrassen zoals de Yorkshire Terrier, Pommeren, Pekingees, Chihuahua en Boston Terrier. Vrouwelijke honden hebben 1 1/2 keer meer kans om de aandoening te krijgen.

Patellaire luxatie wordt verondersteld zeldzaam te zijn bij katten. Desalniettemin, als je meer wilt weten over hoe het van invloed is, bezoek dan deze pagina in de PetMD-gezondheidsbibliotheek.

Symptomen en typen

De specifieke symptomen van een ontwrichte knieschijf zullen afhangen van de ernst en de persistentie van de aandoening, evenals de hoeveelheid degeneratieve artritis die erbij betrokken is. Typisch zal een hond met een ontwrichte knieschijf langdurige abnormale bewegingen van de achterpoten vertonen, af en toe overslaan of kreupelheid van de achterpoten en plotselinge kreupelheid.

De hond zal zelden pijn of ongemak voelen als de knieschijf uit positie is, alleen pijn op het moment dat de knieschijf uit de richels van het dijbeen glijdt.

U kunt hier een medisch diagram van patellaluxatie bij een hond bekijken.

Oorzaken

Een ontwrichte knieschijf wordt meestal veroorzaakt door een genetische misvorming of trauma. De klinische symptomen van de aandoening zullen normaal gesproken ongeveer vier maanden na de geboorte zichtbaar worden.

Diagnose

Een ontwrichte knieschijf wordt op verschillende manieren gediagnosticeerd. Bovenaanzicht (craniocaudaal) en zijaanzicht (mediolateraal) Röntgenfoto's van het kniegewricht, heup en spronggewricht kunnen worden gebruikt om buiging en verdraaiing van het dijbeen en groter bot van het onderbeen te detecteren. Skyline-röntgenfoto's kunnen een ondiepe, afgeplatte of gebogen groef van het dijbeen onthullen. Een vloeistofmonster uit het gewricht en een analyse van de smeervloeistof in het gewricht (gewrichtsvloeistof) zal een kleine toename van mononucleaire cellen laten zien. Het is ook noodzakelijk dat de dierenarts een onderzoek door aanraking uitvoert om de knieschijfvrijheid te voelen.

Behandeling

Medische behandeling van dislocatie van de knieschijf heeft zeer weinig effectiviteit; chirurgie is de voorkeursbehandeling bij ernstige gevallen. Chirurgie kan zowel de aangetaste structuren als de beweging van de knieschijf zelf corrigeren, en in 90 procent van de gevallen bevrijdt de hond van kreupelheid en disfunctie.

De knieschijf kan aan de buitenkant van het bot worden vastgemaakt om te voorkomen dat deze naar binnen schuift. Als alternatief kan de groef van het dijbeen worden verdiept, zodat deze de knieschijf beter kan vasthouden.

Wonen en Management

De vervolgbehandeling na een succesvolle operatie omvat een maand lang lopen aan de lijn (vermijd springen) en jaarlijkse onderzoeken om de voortgang te controleren. Het is belangrijk dat eigenaren van gezelschapsdieren zich ervan bewust zijn dat er een grote kans op herhaling is (48 procent), hoewel de dislocatie aanzienlijk minder ernstig zal zijn dan de oorspronkelijke incidentie. Omdat knieschijfdislocatie genetisch is geërfd, wordt het fokken van aangetaste honden ten zeerste afgeraden.

preventie

Er zijn momenteel geen preventieve maatregelen bekend voor deze medische aandoening.