Waterdiabetes Bij Katten

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Diabetes Insipidus bij katten

Diabetes insipidus (DI) is een zeldzame aandoening bij katten die het vermogen van het lichaam om water vast te houden aantast, waardoor er te veel van vrijkomt. Deze aandoening wordt gekenmerkt door meer plassen, verdunde urine (de zogenaamde slappe of doffe urine) en verhoogde dorst en drinken.

Symptomen en typen

Er zijn twee hoofdtypen DI die katten treffen: neurogene (of centrale diabetes insipidus) en nefrogene diabetes insipidus. Bij neurogene DI is de oorzaak te wijten aan een gebrek aan het hormoon vasopressine, dat de retentie van water door het lichaam regelt. De afgifte van vasopressine wordt geproduceerd en gereguleerd door de hypothalamus (in de hersenen), dus een disfunctie in de afgifte ervan kan te wijten zijn aan een hoofdletsel of aan een tumor in de hersenen. Vasopressine wordt geproduceerd in de hypothalamus in de aangesloten hypofyse en wordt vervolgens afgegeven aan de bloedbaan. Een gebrek aan vasopressine kan te wijten zijn aan een storing in de hypothalamus of een storing in de hypofyse. Een aanzienlijk aantal neurogene DI-gevallen is idiopathisch.

Nefrogene DI kan ondertussen worden veroorzaakt door een tekort aan antidiuretisch hormoon (ADH), dat de capillaire spieren stimuleert en de urinestroom vermindert, waardoor effectief water wordt bespaard voor de verschillende functies van het lichaam. De oorzaak wordt gevonden in de nieren en hun onvermogen om adequaat te reageren op ADH, waardoor te veel water uit het lichaam in de urine kan ontsnappen.

Dit is meestal een verworven aandoening en kan te wijten zijn aan amyloïdose van de nier, cysten op de nier of een onbalans van elektrolyten.

Andere veel voorkomende symptomen die worden gezien bij katten met DI zijn:

• Verhoogd plassen (polyurie)
• Verhoogd drinken (polydispsie)
• Minder plassen - met uitdroging
• Huisvuil - af en toe
• Slechte haarvacht
• Plotseling gewichtsverlies

Oorzaken

Onvoldoende secretie van antidiuretisch hormoon ADH

• aangeboren afwijking
• Onbekende oorzaken
• Trauma
• Kanker

Nierongevoeligheid voor ADH

• Aangeboren
• Secundair aan drugs

• Secundair aan endocriene en metabole stoornissen

  • Hyperadrenocorticisme - overactieve bijnieren
  • Hypocalemie - laag calciumgehalte in het bloed
  • Pyometra - bacteriële infectie van de baarmoeder
  • Hypercalciëmie - Verhoogde calciumspiegels in het bloed

• Secundair aan nierziekte of infectie

  • Pyelonefritis - bacteriële infectie van de nieren
  • Chronisch nierfalen
  • Pyometra - bacteriële infectie van de baarmoeder

Diagnose

Uw dierenarts zal een volledig lichamelijk onderzoek van uw kat uitvoeren en u een reeks vragen stellen om de gezondheidstoestand en het begin van de symptomen vast te stellen. Hij of zij zal ook een bloedchemisch profiel, een volledig bloedbeeld, een urineonderzoek en een elektrolytpaneel bestellen.

Plasma ADH-niveaus kunnen bijvoorbeeld direct worden getest om onderscheid te maken tussen neurogene of centrale diabetes insipidus en nefrogene diabetes insipidus.

Magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) of computertomografie (CT) zijn ondertussen nuttig voor het lokaliseren van hypofysetumoren en/of nieraandoeningen. Een aangepaste wateronthoudingstest en/of een ADH-suppletieproef kan ook worden gedaan om het verlies van lichaamsvocht te controleren.

Behandeling

Uw kat moet, althans in eerste instantie, in het ziekenhuis worden opgenomen voor een aangepaste wateronthoudingstest. De ADH-studie kan vaak poliklinisch worden uitgevoerd. Als de oorzaak neurogene DI blijkt te zijn, kan de aandoening worden behandeld met vasopressine-injecties. De prognose hangt af van de ernst van het hoofdtrauma, of in andere gevallen van de ernst van de nierziekte.

Wonen en Management

Er moet altijd voldoende water beschikbaar zijn voor uw kat, omdat gebrek aan water snel tot de dood kan leiden. Diabetes insipidus is meestal een permanente aandoening, behalve bij zeldzame patiënten bij wie de aandoening trauma-geïnduceerd was. De prognose is over het algemeen goed, afhankelijk van de onderliggende aandoening. Zonder behandeling kan uitdroging echter leiden tot verdoving, coma en zelfs de dood.