Kattenurineproblemen: Veelvoorkomende Medische Oorzaken Van Ongepast Urineren

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2024-01-11 15:42

Wanneer een eigenaar zijn of haar kat naar de dierenarts brengt met een klacht die wijst in de richting van de lagere urinewegen (d.w.z. de urethra, blaas en/of urineleiders), zal de arts de opwerking starten door een lichamelijk onderzoek en een urineonderzoek uit te voeren. Afhankelijk van de resultaten van deze twee procedures kan ook bloedonderzoek, abdominale röntgenfoto's, een abdominale echografie en/of een urinecultuur nodig zijn.

Diagnostische tests zijn nodig om onderscheid te maken tussen de verschillende ziekten die de lagere urinewegen van katten kunnen aantasten, die allemaal vergelijkbare symptomen veroorzaken. Waaronder:

• plassen buiten de kattenbak
• moeite doen om te plassen
• het produceren van slechts een kleine hoeveelheid urine op een bepaald moment
• verhoogde frequentie van urineren
• huilen tijdens het plassen
• verkleurde (vaak roze of rode) urine

Laten we vandaag eens kijken naar drie van de meest voorkomende ziekten die deze klinische symptomen veroorzaken.

Katachtige idiopathische cystitis (FIC)

Feline Idiopathische Cystitis (FIC) wordt ook Idiopathische Feline Lower Urine Tract Disease (IFLUTD), Feline Urologisch Syndroom (FUS) of Interstitiële Cystitis genoemd. Waarschuwing! Wanneer een aandoening verschillende namen heeft, is dit een goede indicatie dat artsen het niet volledig begrijpen. Dit is zeker het geval bij FIC.

FIC is een diagnose van uitsluiting. Een kat die enkele van de symptomen heeft die gepaard gaan met een ziekte van de lagere urinewegen, zou FIC hebben nadat geschikte diagnostische tests geen onderliggende oorzaak voor de symptomen hebben aangetoond. Dit is een frustrerende situatie voor zowel eigenaren van gezelschapsdieren als dierenartsen, maar FIC wordt gediagnosticeerd bij 55-60 procent van de katten met een aandoening van de lagere urinewegen.

Een kenmerk van FIC is de neiging van symptomen om te verdwijnen met of zonder behandeling, maar dan weer oplaaien met verschillende gradaties van intensiteit en frequentie.

Blaasstenen

Ja, katten krijgen blaasstenen. Grote zijn meestal zichtbaar op röntgenfoto's; kleinere kunnen een abdominale echografie nodig hebben voor de diagnose. Katachtige blaasstenen (of urolieten, zoals artsen ze graag noemen) zijn meestal samengesteld uit struviet- of calciumoxalaatkristallen. Hoewel dit misschien als een esoterisch onderscheid klinkt, is deze vastberadenheid eigenlijk heel belangrijk bij het plannen van een behandeling. Struvietstenen lossen meestal op wanneer een kat een specifiek soort voedsel eet of wordt behandeld met een urinezuurmiddel, terwijl calciumoxalaatstenen een operatie vereisen om ze te verwijderen (meer hierover in een volgend bericht).

Dierenartsen kunnen meestal bepalen welk type steen een kat heeft door een urinemonster onder de microscoop te onderzoeken, op zoek naar het ene type kristal versus het andere. Het evalueren van de pH van de urine van een kat helpt ook bij de diagnose.

Bacteriële infectie

Urineweginfecties (UTI) komen niet zo vaak voor bij jonge, verder gezonde katten. De incidentie neemt toe naarmate katten ouder worden of als ze een predisponerende aandoening hebben, zoals diabetes mellitus. Om een urineweginfectie definitief te diagnosticeren, moet een dierenarts bacteriën in een urinemonster zien dat via steriele techniek is genomen, of in staat zijn om bacteriekolonies te laten groeien via een urinecultuur.

Urineweginfecties zijn overgediagnosticeerd bij katten. Hier is een typische situatie: een kat presenteert zich met tekenen van een ziekte van de lagere urinewegen en de dierenarts ziet tekenen van ontsteking bij het urineonderzoek. Houd er rekening mee dat hoewel ontstekingen vaak worden gezien bij bacteriële infecties, deze ook aanwezig is bij FIC. De dierenarts schrijft een antibioticum voor "voor de zekerheid", en de kat wordt beter. Het is begrijpelijk dat de eigenaar denkt dat de infectie is genezen door het antibioticum. De meest waarschijnlijke verklaring is echter dat de kat daadwerkelijk FIC heeft en dat de huidige opflakkering onafhankelijk van de behandeling is verdwenen.

Als dit scenario zich slechts één of twee keer in het leven van een kat voordoet, is dat geen probleem. Maar pas op als een kat wordt gediagnosticeerd met terugkerende urineweginfecties en herhaaldelijk wordt behandeld met antibiotica. Ofwel heeft de kat een onderliggende aandoening die hem vatbaar maakt voor urineweginfecties (bijv. een anatomische afwijking), of het echte probleem is FIC.

We zullen in een volgend artikel over behandelingsopties praten, maar eerst moeten we nog een zeer ernstige ziekte aanpakken die voornamelijk bij mannelijke katten wordt gezien.

Volgende week: De geblokkeerde kat

Dr. Jennifer Coates

_{Foto van de dag: Dag 363/365 - Ergens, op de een of andere manier, kijkt een kat naar je door Tony Case}