Is Medische Zorg Op Afstand Net Zo Goed Als Persoonlijke Medische Zorg?

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Een van de belangrijkste verschillen tussen geavanceerde ziekenhuizen voor dieren en mensen is dat de meeste veterinaire verwijzingsziekenhuizen een of meer van de primaire "on-site" specialisten missen en de activiteiten die ze normaal zouden uitvoeren, uitbesteden aan grotere organisaties via "telegeneeskunde".” Alleen de grootste particuliere praktijkziekenhuizen of veterinaire scholen hebben elk van de subspecialismen fysiek in huis vertegenwoordigd.

Telegeneeskunde heeft veel voordelen, waaronder kostenbesparingen, het bieden van toegang tot specialisten die anders beperkt zouden zijn door de geografische ligging, en een snellere doorlooptijd voor resultaten als gevolg van een grotere doorvoer.

Een van de nadelen van telegeneeskunde is dat de specialist die op afstand werkt onvermijdelijk fysiek en emotioneel losstaat van de patiënt.

Ik had het geluk om mijn opleiding medische oncologie af te ronden op een veterinaire school waar ik directe toegang had tot elke specialist die ik nodig had. Als ik vragen had over een biopsierapport, of als ik specifieke aspecten van een MRI in meer detail moest bespreken, kon ik naar het kantoor van de arts lopen die aan de zaak werkte en persoonlijk met hen praten.

Ik zou ook persoonlijk om opheldering kunnen vragen over de verwarrende bewoordingen in hun rapporten. In veel gevallen kon ik de patiënt zelfs rechtstreeks naar hun kantoor brengen om ze tumoren of chirurgische littekens te laten zien om te helpen bij hun interpretatie. Er valt veel te zeggen voor de mate van persoonlijke aandacht en gehechtheid die dit type relatie creëert.

In de 'echte wereld' werkt de patholoog die de door mij ingediende monsters interpreteert op een afgelegen locatie en ik kon je niet veel vertellen over hun omgeving. De radioloog die mijn beeldvormende tests voorleest, bestaat ergens in tijd en ruimte, maar ik ken ze niet persoonlijk. Hoewel ik ze op elk moment kan bellen of e-mailen om met hen te praten over specifieke aspecten van de zaak van mijn patiënt, is er niet dezelfde persoonlijke aandacht voor detail die uit direct contact komt.

In de digitale wereld waarin we leven, lijkt telegeneeskunde niet zo'n slecht idee. Waarom zouden we iedereen in hetzelfde gebouw moeten hebben als we allemaal onze talenten en ervaringen ten volle kunnen benutten vanuit het comfort van een afgelegen locatie? Natuurlijk kunnen we de persoonlijke aandacht mislopen, maar ik kan deze hindernis overwinnen door mijn specialisten zoveel mogelijk details te geven op de indieningsformulieren die bij mijn monsters horen. Dat is net zo goed als rechtstreeks met hen praten, toch?

Ja en nee. Theoretisch zou telegeneeskunde net zo goed moeten werken als "hands on" geneeskunde. Toch zijn er momenten waarop een onjuiste diagnose of interpretatie wordt gesteld als een direct gevolg van een gebrek aan 'gezichtstijd'.

Als voorbeeld zag ik onlangs een geval van een hond waarvan ik zeker wist dat hij een massa had in het voorste deel van zijn borst, tussen zijn longkwabben en vlak voor zijn hart. Dit staat ook wel bekend als een mediastinale massa. Mijn interpretatie was gebaseerd op röntgenfoto's (röntgenfoto's) die zijn gemaakt om de oorzaak van een chronische hoest te onderzoeken.

We voerden een CT-scan uit van de borstholte van de patiënt en op het indieningsformulier voor de radioloog, die verantwoordelijk zou zijn voor het interpreteren van de beelden van de scan, gaf ik op röntgenfoto's aan dat het huisdier een mediastinale massa had. We hebben ook een fijne naaldaspiraat van de massa verkregen voor cytologische analyse. Op het aanvraagformulier voor het aspiratiemonster gaf ik ook aan dat het huisdier een mediastinale massa had.

De lijst met mogelijke onderliggende oorzaken van een mediastinale massa is kort en de meest voorkomende oorzaken zijn lymfoom of thymoom. Het CT-scanrapport bevestigde de aanwezigheid van een mediastinale massa. Het cytologierapport toonde thymoom. Het huisdier werd naar een operatie gebracht om de massa te verwijderen.

Verrassend genoeg bleek bij de operatie dat de massa een deel van de rechterlong omvatte en zich niet in het mediastinum bevond.

Deze bevinding maakte de oorspronkelijke diagnose van een thymoom onjuist, omdat dit type tumor nooit in het longweefsel zelf zou worden gevonden. Hierdoor waren ook het rapport van de radioloog voor de CT-scan en het originele cytologierapport onjuist.

Wat nog belangrijker is, het liet me zien hoe zowel de patholoog die het biopsiemonster interpreteerde als de radioloog die de CT-scan interpreteerde, beide bijna 100 procent bevooroordeeld waren door de informatie die ik op het indieningsformulier verstrekte. Mijn aanvankelijk onjuiste beoordeling creëerde een domino-effect van twee andere onjuiste beoordelingen. We zijn allemaal even verantwoordelijk voor het resultaat.

Als ik de patholoog of radioloog geen anamnese had gegeven, zouden hun antwoorden dan anders zijn geweest? Als ze allebei naast mij in mijn ziekenhuis hadden gewerkt, zouden ze de resultaten dan op een alternatieve manier hebben geïnterpreteerd? Had ik minder gegevens moeten geven in plaats van meer? Hebben mijn acties geleid tot een minder dan optimaal resultaat voor deze patiënt?

Gelukkig zou de voorkeursbehandeling voor de meeste primaire longtumoren hetzelfde zijn als voor een thymoom - een operatie om de massa te verwijderen. En het gaat momenteel goed met de patiënt.

Maar deze casus zette me aan het denken: hoe vaak beïnvloedt in de diergeneeskunde de vooringenomenheid van een arts de uitkomst van een casus? En hoe vaak kan deze invloed leiden tot een niet optimaal resultaat voor de patiënt? Gelukkig werd de uitkomst in het voorbeeld dat ik heb gegeven niet nadelig beïnvloed. Maar hoe zit het met andere tijden?

Ik vergis me nog steeds aan de kant van het geven van meer informatie, vooral wanneer ik dingen voorleg aan externe specialisten. Ik ben er zeker van dat het zorgt voor een meer grondige interpretatie van het monster en een nauwkeurigere diagnose. Maar ik erken ook hoe belangrijk het is om te voorkomen dat mijn vooroordelen worden toegevoegd aan een indieningsformulier.

Ik blijf ook voorzichtig met de voortgang van telegeneeskunde voor zowel mensen als huisdieren en houd mijn interacties liever op een veel persoonlijker niveau. Ik dring er bij mijn collega's op aan om de voordelen van hetzelfde te overwegen.

Dr. Joanne Intile