Tot Ziens Op De Beurs: Deel 2 - Dagelijkse Dierenarts

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Op de plaatselijke kermis, in de schuren in het midden van het kermisterrein, staat een grote witte tent die het Geboortecentrum wordt genoemd. Onder deze tent staat een handvol drachtige melkkoeien, een paar ooien en soms een zeug. Het doel van deze tent is om het grote publiek voor te lichten over de geboorte van boerderijdieren. En natuurlijk is het altijd een publiekstrekker om schattige kalfjes en piepende biggen te laten zien.

Aangezien het Geboortecentrum zich bezighoudt met veterinaire zaken, is het verplicht om tijdens openingstijden van de beurs een dierenarts bij de tent te hebben. We doen vrijwilligerswerk voor diensten van vier uur en staan in feite rond, beantwoorden vragen van het grote publiek en vertellen de gebeurtenissen in het geval van een geboorte - en helpen waar nodig.

Ik zal eerlijk tegen je zijn. Dit geeft me stress.

De eerste keer dat ik me vrijwillig aanmeldde, was mijn mantra de hele dienst van vier uur: geen baby krijgen, geen baby krijgen, geen baby krijgen. Ik had gruwelijke visioenen van een bevalling met een tweeling waarvoor een keizersnede nodig was. De combinatie van mij, een keizersnede van runderen en een publiek van ongeveer honderd mensen die gretig kijken, heet Dr. Anna's nachtmerriescenario #2 (natuurlijk, nachtmerriescenario #1 is varkens die de wereld overnemen, opdat je het niet vergeet, schat lezers). C-secties van runderen zijn moeilijk genoeg voor een zwakkeling zoals ik, om nog maar te zwijgen van het worstelen voor een vast publiek dat ook verwacht stap voor stap door het proces te worden gelopen. Ik heb het gevoel dat als ik ooit in zo'n moeilijke situatie terecht zou komen, de monoloog ongeveer als volgt zou verlopen:

"Dus … *grunt*… we maken een incisie in de … eh … hoe heet het … baarmoeder … *piep* … pak dan het … *vloekwoord* … kalf …. eh … sorry …. laat maar …"

Je snapt het idee.

Het beantwoorden van vragen van het grote publiek is veel minder stressvol en soms zelfs een beetje vermakelijk, omdat je nooit weet wat mensen gaan vragen. Enkele veelgestelde vragen bij het Geboortecentrum zijn:

• Hoe lang duurt de dracht van een koe? (9 maanden, als een mens.)
• Wat hangt er uit haar rug? (Haar nageboorte, ook wel de placenta genoemd. Het zou kort na de geboorte voorbij moeten gaan.)
• Hoe lang duurt het voordat het kalf staat om te drinken? (Kalveren staan normaal gesproken kort na de geboorte op en moeten over het algemeen binnen ongeveer een uur opstaan en borstvoeding geven.)
• Krijgen meisjeskoeien alleen meisjeskalveren? (Nee.)

Tot nu toe zijn de diensten die ik als vrijwilliger bij het Geboortecentrum heb doorgebracht rustig geweest. Geen geboorten, geen zieke dieren en minimaal publiek. Ik heb veel liever de rust van een rustige doordeweekse ochtend op de kermis dan de drukte van een zaterdagavond. Gelukkig zijn er andere dierenartsen in de buurt die zin hebben in actie en een vast publiek.

Met elk voorbijgaand jaar heb ik een routine ontwikkeld. Nadat mijn dienst van vier uur voorbij is en ik de stethoscoop en mestlaarzen overhandig aan de volgende dierenarts op het schema, die meestal graag de microfoon pakt en een hartelijk welkom en kennismaking met de kleine menigte begint, neem ik afscheid en beloon mezelf met al het gefrituurde eten dat de beurs te bieden heeft. En als je iets weet over provinciale beurzen, dan is het dat ze veel gefrituurd voedsel aanbieden. Dus ik neem mijn gefrituurde Oreo en trechtercake, combineer het met een corndog en limonade, gooi er wat nacho's en een soort snoep-appel-achtig ding in, en stel mezelf tevreden met het feit dat er weer een jaar met succes is voltooid zonder Nightmare Scenario # 2.

En als ik het gevoel heb dat de varkens in de varkensstal me het stinkende oog hebben bezorgd, mag ik mezelf voor de goede orde trakteren op een ritje in het reuzenrad.

dr. anna o’brien