Diagnostische Uitdagingen In De Dierenartspraktijk - Denk Aan Paarden, Niet Aan Zebra'sbra

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Er is een gezegde dat dierenartsstudenten herhaaldelijk horen wanneer ze de kunst leren om een lijst met differentiële diagnoses voor een patiënt te maken: "Als je hoefslagen hoort, denk dan aan paarden, niet aan zebra's." Dit citaat is bedoeld om studenten eraan te herinneren dat meestal de meest voorkomende ziekten de boosdoener zijn van klinische symptomen, en niet de rare exotische dingen. Wat jammer is, aangezien we de rare exotische dingen hebben geleerd, er door gefascineerd zijn en er wanhopig een diagnose van willen stellen.

Het hoefslagcitaat is ook goed om in gedachten te houden als je eenmaal bent afgestudeerd. Het helpt je geaard te blijven en herinnert je eraan dat, nee, je praktijk niet is zoals die van Dr. House op tv, waar hij alle coole dingen krijgt. Dat kreupelheid van paarden eigenlijk alleen maar een hoefabces is en geen gebroken hoefbeen, en dat geval van hondendiarree is eigenlijk alleen maar voedingsindiscretie en niet veroorzaakt door een parasiet die alleen in Ethiopië wordt gezien. Maar dat wil niet zeggen dat je af en toe een doozie krijgt (mijn technische term voor een echte hoofdkrabber).

Ik heb zo'n geval van "hoefslag" dat in me opkomt en dat was zeker zebra's en geen paarden. Een paar lentes geleden belde een klant over haar trekpaard dat "af" leek. Bij onderzoek leek de knappe reus met lange witte veren langs zijn benen een soort stijve nek te hebben, leek hij overal pijnlijk en was hij een beetje terughoudend om te lopen; alle klinische symptomen waren vaag.

Normaal gesproken een kieskeurige eter, zijn eetlust was weg en hij had lichte koorts. Omdat ik dacht aan besmettelijke oorzaken vanwege de koorts, was de eerste gedachte die bij me opkwam de ziekte van Lyme, die, net als bij honden en mensen, bij paarden gegeneraliseerde myalgie (spierpijn) en gewrichtspijn kan veroorzaken.

Bloed afnemen voor verdere diagnostiek, we begonnen hem met antibiotica voor verdenking op de ziekte van Lyme. Ik vertelde de eigenaar dat ik over een paar dagen terug zou bellen voor een update. De meeste gevallen van de ziekte van Lyme bij paarden reageren snel op antibioticatherapie, zozeer zelfs dat deze snelle reactie als diagnose kan worden gebruikt voordat we de bloedresultaten zelfs maar terug hebben.

Na een paar dagen was het paard echter niet beter. Hij was eigenlijk nog erger. Hij verloor drastisch gewicht en spiermassa, en hij gaf nu zichtbaar de voorkeur aan zijn linkervoorbeen, zelfs als hij stilstond. Bloedonderzoek ondersteunde de ziekte van Lyme niet en liet ook niet veel anders zien.

Verder onderzoek naar kreupelheid suggereerde dat de kreupelheid hoog was, ergens in de buurt van de schouder. Maar zijn voeten waren ook warm en pijnlijk, wat wijst op het begin van hoefbevangenheid, een pijnlijke ontstekingsaandoening van de hoeven.

Een andere les die op de dierenartsschool wordt geleerd, is: geef de patiënt niet meerdere problemen. Dit betekent dat een patiënt meestal één ding mis heeft en dat het zich op veel manieren manifesteert. Maak de zaken niet ingewikkelder door te proberen meerdere problemen te diagnosticeren om elk klinisch teken te verklaren. Dit geval leek nu echter meerdere problemen te hebben: hoefbevangenheid in de voeten, mogelijk iets in de schouder en deze vervelende koorts en gewichtsverlies.

Natuurlijk kan een trauma een schouderblessure verklaren, en stress door de pijn kan gewichtsverlies veroorzaken, maar ernstige spierafbraak in de loop van dagen?

Helaas heeft dit verhaal een triest einde. De hoefbevangenheid was zo pijnlijk dat ik het paard niet comfortabel kon houden en de eigenaar koos voor euthanasie. Er werd echter een necropsie uitgevoerd in het diagnostisch laboratorium, waardoor de eigenaar en mij enige afsluiting kregen. Bij necropsie vond de patholoog een tumor (een melanoom) in het gebied van het schouderblad dat op een grote zenuw drukte. De tumor verspreidde zich langs deze zenuw in de vroege stadia van een agressieve maligniteit.

Dus daar hadden we het: een reden voor de schouderkreupelheid, de algemene pijn, de spierverspilling en ja, zelfs de koorts - soms kunnen vervelende, stiekeme tumoren lichte koorts veroorzaken. Mijn "zebra" was een tumor. Geen bijzonder zeldzame tumor, let wel, aangezien paarden met enige regelmaat melanomen krijgen, maar de locatie en de resulterende klinische symptomen waren hoogst ongebruikelijk, althans in mijn ervaring. De hoefbevangenheid was een secundair probleem dat voortkwam uit stalgebonden zijn en te veel op de rechtervoorvoet dragen, een veel voorkomende en ongelukkige complicatie bij zieke en opgesloten paarden.

Deze zaak herinnerde me eraan dat de praktijk van de geneeskunde altijd nederig is. Net als je denkt dat je dingen weet, word je eraan herinnerd dat biologie je voor een lus zet wanneer je het het minst verwacht. En hoewel je meestal aan paarden moet denken als je hoefslagen hoort, kan het geen kwaad om af en toe de gedachte aan een zebra te koesteren.

dr. anna o’brien