Nieuw Kankervaccin Voor Honden Met Orale Melanoom

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

We hebben de laatste tijd veel gesproken over vaccins, maar alleen over die vaccins die worden gebruikt om ziekten te voorkomen. Het onderwerp van vandaag is een beetje anders - een vaccin dat een reeds bestaande ziekte behandelt: orale maligne melanomen bij honden.

Orale melanomen zijn vervelend. Omdat ze verborgen zijn in de bek van de hond, worden ze meestal niet opgemerkt en gediagnosticeerd totdat de tumor groot is, althans in verhouding tot de locatie. Melanomen zijn afkomstig van de zachte weefsels van de mond (tandvlees, tong, enz.), maar groeien snel en kunnen het onderliggende bot binnendringen. Orale melanomen metastaseren ook snel. Eén studie toonde aan dat 80% van de honden met de diagnose oraal melanoom uitgezaaide tumoren had in hun regionale lymfeklieren en/of longen.

Deze kenmerken hebben de behandeling van orale melanomen bij honden erg moeilijk gemaakt. In sommige gevallen zijn radicale operaties (bijv. verwijdering van een deel van de kaak) nodig om de ziekte lokaal onder controle te krijgen, maar tegelijkertijd is de kans zeer groot dat de kanker zich al heeft uitgezaaid naar andere delen van het lichaam. Chemotherapie kan helpen, maar over het algemeen is het niet zo effectief voor dit type kanker.

Een paar jaar geleden kwam een oraal melanoomvaccin voor honden op de markt. Het wordt een vaccin (of beter gezegd, immunotherapie) genoemd omdat het werkt door een immuunrespons tegen een ziekte te stimuleren. Maar in tegenstelling tot traditionele, preventieve vaccins, wordt het gegeven aan dieren die al aan de ziekte in kwestie lijden.

Het vaccin bevat DNA dat het gen bevat dat codeert voor humaan tyrosinase, een eiwit dat in hogere dan normale hoeveelheden door melanoomcellen wordt geproduceerd. Nadat ze met het vaccin zijn geïnjecteerd (door middel van een transdermaal hulpmiddel), nemen de spiercellen van de hond in het gebied dit DNA op en beginnen dan met de productie van het menselijke tyrosinase-eiwit. Volgens het etiket van het vaccin: "Het menselijke tyrosinase-eiwit verschilt genoeg van het hondentyrosinase-eiwit dat het een immuunrespons zal stimuleren, maar toch vergelijkbaar genoeg met het hondentyrosinase dat de immuunrespons effectief is tegen melanoomcellen van honden die tyrosinase tot expressie brengen."

Honden krijgen het vaccin aanvankelijk om de twee weken voor in totaal vier doses en hebben daarna elke zes maanden een booster nodig. Opgemerkt moet worden dat het vaccin is gelabeld voor gebruik nadat de lokale ziekte zo goed mogelijk onder controle is gebracht (door chirurgie en/of bestraling) en de metastase niet duidelijk is of is behandeld (bijv. aangetaste lymfeklieren zijn operatief verwijderd). Dierenartsen hebben het vaccin geprobeerd wanneer niet aan deze parameters is voldaan en sommige anekdotische rapporten waren positief, maar eigenaren mogen niet verwachten dat het vaccin wordt aanbevolen of bijzonder effectief is onder deze omstandigheden.

Dit product is zo nieuw dat het moeilijk is om eigenaren een idee te geven van wat ze kunnen verwachten met betrekking tot verbeteringen in overlevingstijden. Het werd vrijgegeven onder een voorwaardelijke USDA Veterinary Biological Product License, wat betekent dat de USDA ervan overtuigd was dat het veilig was en een "redelijke verwachting van werkzaamheid had op basis van eerste onderzoeken." De fabrikant van het vaccin meldt dat "Tijdens deze periode van voorwaardelijke licentie aanvullend onderzoek zal worden uitgevoerd om de veiligheid en werkzaamheid van het vaccin verder te ondersteunen." Tot nu toe hebben onderzoeken enigszins gemengde resultaten opgeleverd. Veterinaire oncologen melden veel succesverhalen (honden leven langer dan verwacht) en honden die stierven voordat hun toestand een kans had om te verbeteren als gevolg van het vaccin.

Na verloop van tijd zal deze nieuwe behandelingsoptie hopelijk een belangrijke vooruitgang blijken te zijn in de behandeling van oraal melanoom bij honden en mogelijk de weg vrijmaken voor soortgelijke therapieën bij mensen.

Dr. Jennifer Coates