Het Is Oneerlijk Om Uw Huisdier Te Dwingen Samen Met U Tegen Kanker Te Vechten

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Een verrassend groot aantal eigenaren van de huisdieren die ik zie met kanker zijn zelf kankeroverlevenden. Afgezien van hoe ongebruikelijk ik het vind als mensen bereid zijn hun persoonlijke medische geschiedenis met mij te delen, voel ik meestal ook een bepaalde pijn van verdriet over hun situatie.

Mijn expertise ligt in het diagnosticeren en behandelen van kanker bij dieren. Ondanks mijn geloofsbrieven en mijn ervaring met het bespreken van uiterst gecompliceerde en zeer emotionele ziekteprocessen bij dieren, mis ik de vergelijkbare vaardigheden die nodig zijn om een soortgelijk gesprek te voeren over aspecten van menselijke oncologie.

Misschien is de reden dat ik zoveel gelijktijdige diagnoses van kanker bij mens/dier-paren zie, omdat de eigenaren bevooroordeeld zijn. Personen die zelf een kankerdiagnose hebben gehad, zouden eerder een oncologisch consult voor hun eigen huisdieren kunnen volgen.

De bereidheid om een afspraak met een veterinaire oncoloog na te streven, staat niet gelijk aan een gegarandeerde beslissing om de behandeling te laten doorgaan. Ik ontmoet veel eigenaren die zelf een kankerbehandeling hebben ondergaan en die vervolgens fel gekant zijn tegen het nastreven van soortgelijke opties voor hun eigen dieren. Ze zijn er zeker van dat er ernstige bijwerkingen zullen zijn en een dreigende afname van de kwaliteit van leven, en waarderen het potentiële voordeel niet. Hun doel om mij te ontmoeten is om steun te krijgen voor hun beslissing, ondanks de zekerheid die ik kan geven dat de doelen in de veterinaire oncologie heel anders zijn dan die aan de menselijke kant.

Andere eigenaren hebben een opmerkelijk optimisme. Ze begrijpen de risico's van behandeling, maar begrijpen dat die mogelijkheden zeldzaam zijn bij gezelschapsdieren. Ze zetten met succes hun eigen negatieve ervaringen met kanker opzij met als doel de kwaliteit van leven van hun huisdieren te verlengen.

Af en toe ontmoet ik overlevenden van kanker die een diepere motivatie hebben om hun huisdieren te behandelen. Individuen die niet alleen parallellen trekken tussen de diagnose van hun huisdier en die van henzelf, maar ook verder gaan om alle beschikbare agressieve behandelmogelijkheden na te streven, want zolang hun huisdier kanker verslaat, zijn zij dat ook.

Voor hen vertegenwoordigt de strijd van hun huisdier een intieme verbinding met hun eigen diagnose. Het vermogen van het dier om de diagnose te doorstaan en te overleven, hangt nauw samen met de perceptie van hun eigenaar van (en de daaropvolgende strijd tegen) hun eigen sterfelijkheid.

Ik ben hier om dit te ontmaskeren als een oneerlijke last voor een hond of kat om te dragen. Het verbinden van iemands eigen overleving met die van hun huisdier is een concept dat is bedacht vanuit emotie, niet door wetenschap. Ondanks dat het logisch onverteerbaar is, kan ik het denkproces waarderen.

Wat me het meest stoort aan deze ideologie is dat het in tegenspraak is met zoveel van waar ik het meest gepassioneerd over ben: mensen leren dat de diagnose kanker bij een huisdier niet hetzelfde is als bij een persoon.

Ja, er zijn overeenkomsten op moleculair niveau tussen kanker bij mens en dier. We gebruiken vaak en op gepaste wijze dieren als modellen voor menselijke ziekten. De emotionele, financiële en algemene gevolgen van de diagnose variëren echter tussen de twee soorten.

Onze gezelschapsdieren begrijpen kanker niet; ze zijn niet bang voor het woord en willen er ook niet tegen vechten. Ze leven in het moment, bestaan voor het hier en nu, en plannen voor niets in de toekomst. Hun zorg om te overleven is primitief, niet existentieel.

Als zodanig is het mijn verantwoordelijkheid als veterinair oncoloog om eigenaren opties te bieden om hun huisdieren te helpen langer, gelukkiger en kwalitatief beter te leven met kanker. Om dit adequaat te kunnen doen, moet ik een lager genezingspercentage van mijn behandelplannen accepteren en een meer conservatieve benadering van hun ziekte. Als langer overleven het resultaat is van mijn plan, ben ik blij. Maar ik ben het gelukkigst als een baasje de tijd die besteed wordt aan de diagnose van kanker bij zijn huisdier als fantastisch beschouwt, in plaats van simpelweg numeriek verlengd te worden.

Het is vrijwel onmogelijk voor een eigenaar om de vooringenomenheid van persoonlijke ervaring met kanker volledig te verwijderen wanneer hij overweegt hoe zijn of haar eigen huisdier met een vergelijkbare diagnose moet worden benaderd. Ervaring is wat hen in staat stelt om hun uitdaging te interpreteren in een context die voor hen logisch is.

Ervaring geeft me ook het uitkijkpunt om een eigenaar aan te sporen om hun eigen diagnose van kanker gescheiden te houden van die van hun huisdier, en de vele gelukkiger verbindingen die ze hebben met hun bestaan te onthouden.

Dr. Joanne Intile