Hoe Hondenogen Verschillen Van Menselijke Ogen Human

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

door Kellie B. Gormly

Als we het licht uitdoen en 's avonds naar bed gaan, kunnen we door de gloed van het maanlicht of de klok op het nachtkastje vage beelden onderscheiden, zoals de omtrek van onze honden.

Maar kan uw hond u beter zien dan u hem in het donker kunt zien? Of kan hij je helemaal niet zien als het donker is?

Veel hondenbezitters stellen deze vraag, zich afvragend hoe de ogen van hun harige vriend werken. Dr. Eric J. Miller, assistent-professor klinische vergelijkende oogheelkunde aan het Veterinary Medical Center van de Ohio State University, kan veel van de mechanica verklaren. Maar fundamenteel, zegt hij, zal de visie van een hond altijd een element van mysterie behouden. We zijn tenslotte geen honden en ze kunnen ons niets vertellen.

"We moeten voorzichtig zijn bij het aannemen van wat dieren daadwerkelijk 'zien', omdat we niet weten wat hun hersenen interpreteren op basis van de informatie die het ontvangt", zegt Miller. "We begrijpen redelijk goed waartoe hun ogen in staat zijn, en het is waarschijnlijk dat hun hersenen iets soortgelijks interpreteren als de onze, maar dat weten we echt niet."

Dit is wat dierenartsen wel weten: anatomisch en functioneel lijkt het oog van een hond erg op een menselijk oog en kunnen we in het donker zien zoals wij dat kunnen. Het oog van uw hond heeft een hoornvlies, pupil, lens, netvlies en staafjes en kegeltjes. Vanwege de positie van de ogen aan de voorkant van het hoofd - een teken van een roofdier in plaats van een prooidier, dat ogen verder uit elkaar heeft - hebben honden een beperkt perifeer zicht zoals mensen, en een goede dieptewaarneming, zegt Miller.

De kans is groot, zegt hij, dat honden afhankelijk zijn van andere zintuigen, met name geur, om hun omgeving beter waar te nemen dan wij, zowel in het donker als in het licht, zegt Miller.

Net als bij menselijke ogen komt licht binnen via het hoornvlies en vervolgens de pupil, die uitzet en samentrekt om de hoeveelheid licht die binnenkomt te regelen, zegt hij. Licht gaat dan door de lens en raakt het netvlies, waar licht wordt verwerkt.

Miller zegt dat het belangrijkste verschil tussen honden- en menselijke ogen, en nachtzichtmogelijkheden, te vinden is in het netvlies, dat is samengesteld uit staafcellen en kegelcellen die licht interpreteren. Staafjes hebben te maken met zicht bij weinig licht, terwijl kegeltjes helder licht en kleurzicht verwerken. Honden hebben beter zicht in het donker omdat hun netvlies staafdominant is, terwijl dat van ons kegeldominant is, zegt Miller.

Naast veel dimlichtende staven, hebben honden een reflecterend weefsel onder hun netvlies dat het tapetum lucidum wordt genoemd. Dit weefsel helpt hen om minder licht efficiënter te gebruiken dan wij, zegt hij.

"Dus eigenlijk zien ze ook niet in pikzwart, maar kunnen ze veel beter zien bij weinig licht of zwak licht dan wij kunnen vanwege die verschillen", zegt Miller.

Omdat honden echter meer staafjes en minder kegeltjes in hun netvlies hebben, hebben ze een beperkt kleurenzicht, zegt Miller. Menselijke ogen zijn trichromatisch, wat betekent dat ze drie verschillende soorten kegeltjes hebben die verschillende golflengten van licht absorberen. Dat laat de meeste mensen kleuren zien van het rode tot violette spectrum. Honden daarentegen zijn tweekleurig, met twee soorten kegeltjes. Honden zien dan waarschijnlijk blauwe en violette kleuren, maar daartussenin kunnen kleuren zoals groen, geel en rood samenvloeien en dezelfde kleur lijken te hebben, zegt Miller.

"Ze hebben dus kleurenzicht en lijken misschien op sommige mensen die kleurenblind zijn en in principe niet in staat zijn om sommige kleuren zoals groen en rood te onderscheiden", legt Miller uit.

Volgens de studie drukten Russische onderzoekers vier stukjes papier af, in de kleuren donker en lichtblauw, en donker en lichtgeel. Onderzoekers combineerden de tinten met een stuk rauw vlees in een feedbox, maar slechts één doos was ontgrendeld. De honden leerden een kleur associëren met het vlees; toen wisselden onderzoekers van kleur. Als de eerste kleur donkergeel was geweest, zou nu de vleeskleur donkerblauw of lichtgeel zijn. Toen werd aangenomen dat als de hond achter het donkerblauwe papier aan ging, hij de helderheid had onthouden; als hij naar de lichtgele ging, had de hond de kleur onthouden die bij het vlees hoorde.