Achter De Schermen Met De Stem Van De National Dog Show

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

John O'Hurley met een Bergamasco, een gespierde herdershond met een ruige vacht. Afbeelding met dank aan Simon Bruty.

Door Nicole Pajer

John O'Hurley dacht altijd dat zijn favoriete optreden J. Peterman op "Seinfeld" was, maar toen kreeg hij een telefoontje dat zijn leven voor altijd veranderde. Jon Miller, president van programmering bij NBC Sports, stak zijn hand uit en vroeg of hij de stem wilde zijn van de National Dog Show gepresenteerd door Purina.

O'Hurley was zelf een fervent hondenliefhebber en wist dat het een optreden was dat hij niet kon weigeren. En 17 jaar later wordt hij nog steeds enthousiast over het hosten van de jaarlijkse competitie, een baan die hij als een absolute droom beschouwt.

PetMD praatte met O'Hurley om de primeur te krijgen over de jaarlijkse National Dog Show, inclusief wat er achter de schermen gebeurt, wat we kunnen verwachten van de festiviteiten van dit jaar, zijn favoriete hondenshow-blooper, waarbij een Duitse dog hem een gigantische geschenk” - en hoe het leven is met zijn eigen drie pups.

Hoe ben je de stem van de National Dog Show geworden?

In 2002 nam John Miller de film "Best in Show" mee naar huis en hij bekeek hem meerdere keren in het weekend, hysterisch lachend. Toen, zondagavond, had hij een openbaring.

Hij zei: "Dit is wat we moeten doen voor de ruimte tussen Macy's Parade en voetbal", omdat we deze twee uur durende tijdspanne hebben dat we altijd herhalingen van "It's a Wonderful Life" deden. Je hebt miljoenen mensen die naar de parade kijken, niemand kijkt naar de herhalingen van 'It's a Wonderful Life'. Ze hadden een grote bult in hun beoordelingen.

Miller zei: "Ik weet wat we gaan doen. We gaan een hondenshow doen." En hij ging met dat idee naar de maandagochtendvergadering bij NBC, en ze lachten hem zowat het kantoor uit. Maar hij gaf niet op en aan het eind van de dag had hij een licentie voor "The National Dog Show" van de Kennel Club van Philadelphia, hun grote show die vlak voor Thanksgiving plaatsvond.

Hij belde Purina om op te treden als een presenterende sponsor, en tegen maandagavond had hij de Thanksgiving-hondenshow samengesteld. En dinsdagochtend belde Miller me in LA, en ik nam de telefoon op. Ik zei hallo." En hij zei: "Inslag inslag." En zo begon het allemaal. Toen verzekerden ze David [Frei] als mijn cohost, en de rest is geschiedenis. Dit wordt nu ons 17e jaar.

Hoeveel mensen stemmen er elk jaar af?

We krijgen bijna 30 miljoen mensen die ernaar kijken, en we verwachten dit jaar zelfs meer dan dat, wat geweldig is. Dat zijn "Seinfeld"-nummers! Niemand doet die cijfers meer omdat je daar nergens een publiek voor kunt vinden, en het zegt iets over wat onze honden voor ons betekenen.

Het spreekt ons aan dat Thanksgiving de familiedag van het jaar is. En als je ze samenvoegt, rondt het de randen van de beste dag samen af. En het spreekt tot een geweldig stuk televisieprogramma's.

En ben je zelf een grote hondenliefhebber?

Ik heb drie honden. Ik heb altijd een hond gehad in mijn leven. Ik ben een beter mens met een hond op schoot. Ik heb een Cavalier King Charles, Sadie May, en een Havanezer genaamd Lucy. En ik heb een hondje dat ik ongeveer anderhalf jaar geleden heb gered bij de opening van een groot asiel in St. Louis.

_{John O'Hurley met twee van zijn honden, Sadie (links) en Lucy. Afbeelding met dank aan Simon Bruty.}

Ik hield daar de keynote-rede om het open te stellen voor de Humane Society in St. Louis. En ik zei: "Eigenlijk zou ik een hond in mijn armen moeten hebben." Dus ik ging en bracht een kleine hond achterin in de kleine hondengroep. Onze ogen ontmoetten elkaar en ik zei: "Dat is de hond die ik wil."

Dus ik hield dit hondje in mijn armen terwijl ik daar de keynote-rede hield voor de opening van deze faciliteit van $ 50 miljoen. Terwijl ik aan het praten was, bleef de hond zich in mijn jas graven. Toen ik klaar was met mijn opmerkingen, had ze zich helemaal ingegraven en was ze gewoon blij van binnen.

En dus opende ik gewoon de revers en zei: "Zou je terug willen komen naar Beverly Hills?" Dus dat is kleine Charlotte, en ze heeft nu de energie in ons huis veranderd omdat ze nu de andere twee honden neemt, en ze regeert hun leven.

Neem ons mee achter de schermen van de hondenshow

Het is een benched show, wat betekent dat alle honden, de handlers, de eigenaren - allemaal - de hele dag moeten blijven. Dus wat er gebeurt, is dat het een totaal interactief evenement wordt.

We zullen 25.000 mensen hebben die naar het congrescentrum in Oaks in Pennsylvania komen, waar de Kennel Club of Pennsylvania de show organiseert. En ze lopen door de gangpaden heen en weer. Ze zullen 2.000 honden zien die ongeveer 200 verschillende rassen vertegenwoordigen. En de families zijn gewoon onder de indruk van wat ze zien. De kinderen hebben in hun leven nog nooit zoveel honden gezien.

Niet alleen dat; ze kennen deze verschillende rassen niet. Wij hebben honden die geen haar hebben. Wij hebben honden met teveel haar. We hebben honden die je in de palm van je hand kunt houden. Elke vorm, grootte en configuratie van honden is aanwezig in het gebouw. En je hebt 25.000 mensen en iedereen is blij.

In de omgeving van honden zijn we altijd op ons best. En dat hele gevoel doordringt gewoon de dag. Mensen houden er gewoon van om te zien hoe de honden helemaal gepoft en gekapt worden. En de honden geven er niet om. Ze vinden het gewoon leuk om verzorgd te worden en het is leuk voor ze. En ze houden van de stimulans om in de buurt van mensen te zijn.

Ik heb geen enkele hond gevonden die er echt om geeft of ze winnen of niet. Of weten of ze winnen of niet. Maar ze lijken dol te zijn op de verhoogde energiestoot van de dag. Er is een adrenalinestoot voor de honden die in de ring zijn. En je kunt het voelen omdat bepaalde honden voorgeprogrammeerd zijn om van die omgevingen te houden. Bepaalde honden hebben dat kleine vonkje.

En zijn er grappige bloopers die je op je werk hebt gehad?

We hadden er een waarbij een van de kleine honden wegliep van haar geleider en besloot dat ze zelf de ring zou runnen. Dat gebeurt nooit! Ik weet niet eens meer welk ras het was. Maar het was klein, zoals een Papillion of zoiets kleins. Maar deze hond baande zich een weg en maakte een rechte lijn rond de ring. Je zou deze hond niet in bedwang kunnen houden. Eerlijk gezegd schreeuwde iedereen gewoon: "Zwerm, zwerm!"

Maar toen was mijn favoriet toen, in de Best in Show-klasse - misschien tien jaar geleden - een Duitse Dog deel uitmaakte van de Best in Show. Hij won de groep en kwam binnen als een van de zeven honden die vooruitgang boekten in de show. En net als hij het NBC-hokje passeert waar David en ik zijn, stopt de Duitse dog, deze enorme kolos van een dier, dood in zijn sporen, kijkt naar mij en David, en gaat dan hurken en laat een aanbetaling achter op de vloer dat leek op een HAZMAT-ongeluk.

Ze brachten apparatuur tevoorschijn die eruitzag alsof ze olifanten aan het opruimen waren omdat ze de show natuurlijk moesten stoppen. En ze moesten het opruimen. En die hond keek me recht in de ogen. Ik dacht altijd dat het een redactionele opmerking was. En van alle honden, de Duitse dog. Het kon niet iets kleins zijn, maar een kleine insinuatie. Maar nee. Het was de hele outuendo!

Welke rol speelt deze jaarlijkse Thanksgiving-hondenshow in het Amerikaanse leven?

Het mooie van “The National Dog Show” is dat … het een beetje lijkt op “Dancing with the Stars;” er is voor elk wat wils. Er is niets om niet van te houden. En ik garandeer je dat als mensen die de show nog nooit eerder hebben gezien de afstandsbediening in hun hand hebben, en ze zoeken en ze de close-up van het gezicht van een hond zien, ze zullen stoppen. En ik denk dat dat het boeiende eraan is. Het is dat honden ons gewoon aantrekken.

Ik geloof dit instinctief omdat ik het heb zien gebeuren. Als 10 mensen in een lift lopen, en één persoon loopt naar binnen met een hond vast, dan zullen alle 10 die mensen naar de hond kijken. Er is iets met dit universele goed dat ze uitdragen waar ik om moet lachen omdat het de randen van ons leven afrondt. En dat is wat honden doen, en dat is hun magie.

En ze weten niet wat ze doen. Ze doen het gewoon.

Je hebt zoveel hondenshowkampioenen in de ring gezien; wat maakt volgens jou een hondenshow kampioen?

Bepaalde rassen zijn meer onderscheidend dan andere. Maar onthoud, de Best in Show keurmeester weet wat het ras is en weet dat dit het beste voorbeeld is van wat dat ras zou moeten zijn, volgens de geschreven standaard.

Nu, voor elke hond is het een geschreven norm. En omdat ze dat hebben, concurreren ze tegen de geschreven standaard, niet tegen elkaar. Dus hij probeert absoluut het beste van het beste van het beste te vinden, volgens de geschreven standaard van wat de hond zou moeten zijn.

Een jaar lang won de Ierse Setter. Ik ben een grote fan van de Ierse Setter … Ze komen binnen met dat kastanjebruine haar dat gewoon vliegt. Het is een prachtige showhond. Dus, het jaar dat die hond won, hadden we een prachtige demonstratie van wat een Best in Show - een kampioenshond - zou zijn, want het is gemakkelijk om het uit te kiezen.

Welnu, als je een kleinere hond hebt met een iets compacter frame, is het misschien niet zo eenvoudig om te zien wat hem het beste van het beste maakt. Maar het is nog steeds het beste van wat dat ras zou moeten zijn. En ik denk dat het publiek thuis een beetje in de war raakt met: "Nou, die hond was niet zo schattig als de andere hond. Ik vind deze andere leuk. Hij is veel schattiger." En weet je, de schattigheidsfactor, hoewel het zeker een geldige manier is om naar de show te kijken, speelt het niet echt een rol in hoe de honden uiteindelijk zullen strijden.

Er zijn maar een paar honden die het gewoon hebben en je kunt niet zeggen waarom. Ze komen uit een raslijn die het misschien heeft, en ze zijn gewoon opgegroeid met een gevoel van zichzelf. Het is gewoon interessant om te zien. Laat ik het zo zeggen, ik heb thuis drie honden en het zijn drie verschillende persoonlijkheden. Die kleine reddingshond, het is geen zuiver ras. Het is dus geen showhond. Maar wil je het over vertrouwen hebben? Ik heb nog nooit zoveel vertrouwen in een hond gezien.

Nog iets leuks gepland voor deze aankomende show?

Welnu, we zullen een paar nieuwe rassen introduceren, wat leuk zal zijn. En dan hebben we onze cohost, Mary Carillo, die we altijd backstage sturen om leuke verhalen over individuele honden te vinden. Dus dat voegt ook altijd veel toe aan de show. Ze geeft er dus altijd net dat beetje extra aan.

Kent u een van de nieuwe rassen die jullie dit jaar introduceren?

Het Nederlandse Kooikerhondje en de Grand Basset Griffon Vendeen. De namen zijn zo lang! Ik heb ze tijdens het scheren nog niet op mijn spiegel gehangen om te proberen ze te onthouden.

Is dat het geheim van het onthouden van de rasnamen? Heb je ze op de spiegel gezet?

Jawel. Ja. Ja. Ik leg het daar gewoon neer als ik me 's ochtends aan het scheren ben en ik zeg: "Oké de Xoloitzcuintli, Xoloitzcuintli."

Wat vind je het leukste aan je baan?

Het is de beste dag van het jaar voor mij, want voor één dag vergeet ik alles over acteren en laat ik de honden de show zijn. En ik ben niets meer dan iemand die daar als bewonderaar zit. En het enige wat ik doe is commentaar geven op de vreugde die David en ik hebben terwijl we kijken.

Ik geniet ook van de opvoeding van de geschiedenis van de rassen. Onthoud dat deze rassen in veel gevallen duizenden en duizenden jaren oud zijn. Het is dus geweldig om gewoon te kunnen praten over de geschiedenis van de honden en waarvoor ze gefokt zijn.

Historisch gezien werden honden niet gefokt om huisdieren te zijn. Daar had niemand de tijd voor. Overleven stond voorop in ieders dagelijkse bezigheden. En honden maakten daar deel van uit, dus werden ze gefokt om te hoeden. Ze zijn gefokt om dingen te trekken. Ze zijn gefokt om ratten te zijn. Ze zijn gefokt voor warmte… Schoothonden waren bedoeld om je warm te houden. Leg ze op de bodem van je bed om je tenen 's nachts warm te houden.

Honden hadden een functie die ze dienden, en de rassen zijn voortgekomen uit de behoefte dat ze een doel in ons leven dienen. Welnu, vandaag zijn we een veel luxueuzere samenleving en hebben we de mogelijkheid om van honden te genieten als huisdieren. Maar toch houden we de rijke geschiedenis van de fokkerij levend, en dat is wat de hondenshow ondersteunt.