Zadeltrombus: Bloedstolsels, Hartaandoeningen En Uw Kat

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Stel je voor: je wordt op een zaterdagochtend suf wakker - weliswaar een beetje aan de late kant - en je realiseert je plotseling dat je tienjarige katgenootje nergens te bekennen is. Ze is daar meestal, miauwend en klaaglijk naar je starend, zodat je opstaat en haar voerbak vult.

Je kijkt overal en uiteindelijk vind je haar in haar 'vreemde mensen zijn hier' verstopplek onder de wastafel in de badkamer. Ze hijgt en staat niet op om je te begroeten. Onmiddellijk raak je gealarmeerd wanneer je naar binnen reikt om haar uit haar kleine grot te tillen en ze een vreemde en vreselijke kreet laat horen die je nog nooit van haar hebt gehoord.

In paniek gooi je wat kleren aan, wikkel je haar in een handdoek en rijd je de vijf mijl van je huis naar de dierenarts in recordtijd, waarbij je de stopborden en rode lichten negeert waar je kunt.

In de dierenartsenpraktijk zit de wachtkamer stampvol. De receptioniste vraagt u rustig of u een afspraak heeft.

"Nee, het is een noodgeval", antwoord je ongeduldig. “Ze ademt vreemd en ze kan niet bewegen. Ik denk dat ze veel pijn heeft. Misschien heeft ze haar rug gebroken."

In de buurt van hysterie op dit punt, vraag je om de dierenarts "NU!" Gelukkig heeft ze de commotie gehoord en het kost haar geen tijd om de toestand van je kat te beoordelen. Ze brengt je op deze drukke zaterdag terug naar de enige onbezette kamer voor een röntgenfoto.

Ze voert wat lijkt op het snelste fysieke onderzoek ter wereld voordat ze aankondigt dat ze zo terug zal zijn met een dosis hydromorfon, de sterkste pijnstiller die ze heeft. Een technicus plaatst al een IV-katheter. Een ander neemt haar temperatuur en maakt het röntgenapparaat gereed. Ondertussen zijn Kitty's ogen groot van paniek. Je bidt dat de dierenarts snel terugkomt.

Ze dient de dosis toe en nog geen halve minuut later ontspant Kitty zich. Maar het is niet genoeg. Een voorzichtiger lichamelijk onderzoek laat zien dat meer pijnmedicatie op zijn plaats is. Nog een dosis. Nu ziet Kitty er bijna katatonisch uit. Uw dierenarts stelt u gerust dat de tweede dosis nodig was voordat u röntgenfoto's maakte. Ze lanceert dan in wat je een te rustige uitleg van het probleem van je kat lijkt:

"Ze lijdt vrijwel zeker aan een zadeltrombus", begint ze. "Een trombus is een stolsel dat zich vormt in de bloedbaan, in dit geval meestal in het hart. Wanneer het uit het hart wordt losgemaakt en de aorta binnengaat, komt het terecht op de splitsing van deze grote slagader terwijl het zich vertakt in de kleinere slagaders die de achterpoten van bloed voorzien. Als het vast komt te zitten, wordt het nu een embolie genoemd, en het resultaat in het geval van een zadeltrombus (een embolie aan de basis van de aorta) is dat het de belangrijkste bloedtoevoer naar de rug afsnijdt benen; een uiterst pijnlijke aandoening."

"Zie je hoe haar achterpoten koud zijn?" zegt je dierenarts. Je raakt ze aan en bevestigt dat ze beslist kouder zijn dan haar voorpoten.

'Dus haar rug is niet gebroken?' vraag je hopelijk. Uw dierenarts laat u nu de röntgenfoto's zien en het is waar, geen pauze. Alleen een groter dan normaal hart en wat vocht in de borst. Ze legt uit dat Kitty congestief hartfalen heeft, samen met een ernstige hartaandoening en dit laatste probleem heeft de vorming van het stolsel versneld. "Bijna 90% van de gevallen van zadeltrombus heeft een onderliggende hartaandoening", voegt ze eraan toe.

Het congestief falen (het onvermogen van haar hart om het bloed effectief rond te pompen, waardoor vocht zich ophoopt in haar longen) kwam later, waarschijnlijk als gevolg van de ernstige stress waaraan ze leed.

Je staart haar wezenloos aan en zegt: 'Maar ze was hier pas drie maanden geleden. Hoe kon je niet weten dat ze een hartziekte had?”

Schaapachtig legt uw dierenarts uit dat sommige hartaandoeningen zich niet kenbaar maken via standaard lichamelijk onderzoek en laboratoriumtests.

“Het uitvoeren van een cardiale echo is soms de enige manier waarop we dit kunnen vaststellen. ECG's zijn in deze gevallen vaak niet doorslaggevend, hoewel dat misschien heeft geholpen, 'geeft ze toe. "Maar het maakt gewoon nog geen deel uit van onze standaardscreening voor katten. Niet als al het andere in orde is."

“Het is nu onze taak om te beslissen hoe we hiermee omgaan. Waarom richten we ons daar voorlopig niet op?” dringt ze aan.

Dat is wanneer ze je twee keuzes geeft:

1) Onmiddellijke intensive care in het gespecialiseerde ziekenhuis, waar ze je Kitty in een zuurstofkooi plaatsen en medicijnen leveren om het hart te ondersteunen en de congestieve insufficiëntie te behandelen, en bloedverdunners toedienen om het stolsel te helpen oplossen.

Chirurgie kan soms effectief zijn als het stolsel heel vroeg wordt opgevangen. In dit geval is een operatie waarschijnlijk geen optie vanwege haar congestief hartfalen en het feit dat dit ergens van de ene op de andere dag gebeurde.

Er zullen meer röntgenfoto's, meer laboratoriumwerk en een echografie van haar borstkas worden gemaakt. In 35-40% van de behandelde gevallen zullen katten goed genoeg herstellen van de schade aan hun zenuwen (als gevolg van de slechte bloedtoevoer) om hun achterpoten weer te kunnen gebruiken. Vanwege haar congestief hartfalen zijn haar kansen echter kleiner dan dat. Ze kan heel goed overlijden tijdens de behandeling.

2) De enige andere keuze: euthanasie.

Je zou kunnen zeggen: Is dat het? Ik heb geen andere keuzes? Kan ik haar geen medicijnen geven en haar thuis behandelen?”

Ze kan in ieder geval in alle rust sterven in een vertrouwde omgeving, redeneer je.

'Of misschien kun je haar hier behandelen?'

Maar uw dierenarts is hier streng in.

"Er is geen manier om haar hevige pijn te beheersen", legt ze uit. “Je moet bereid zijn om de ene of de andere weg te kiezen. Er is hier geen middenweg. En het is zaterdag", voegt ze eraan toe. "We hebben geen 24-uurs zorg. Dit is een ernstige aandoening die ik met gedeeltelijke maatregelen tot op zekere hoogte zou kunnen behandelen, maar ik zou Kitty een enorme slechte dienst bewijzen. Zelfs als ik haar weer beter zou kunnen krijgen, betekent de pijnverlichting die ze nodig heeft continue monitoring."

Je dierenarts geeft je enkele seconden om dit te verwerken en voegt er dan zachtjes aan toe: "Ik weet dat je niet wilt dat ze lijdt, dus ik geef het je rechtstreeks. Je hebt geen andere keuzes."

Uiteindelijk rijd je Kitty naar het gespecialiseerde ziekenhuis waar ze 's nachts sterft, ondanks de inspanningen van de internist. Een complicatie van haar nieren en haar hartfalen gecombineerd, zo wordt u verteld, aangezien laboratoriumtests hebben uitgewezen dat haar nieren ook een stolsel kregen.

Ik weet dat het geen vrolijk verhaal is, maar dat is wat hier een recent weekend gebeurde gedurende een periode van 24 uur. Kitty's toestand had misschien voorkomen kunnen worden door regelmatig aspirine te gebruiken, maar we hadden geen idee van haar onderliggende hartziekte. Geen gemompel. Geen inspanningsintolerantie (in ieder geval moeilijk te beoordelen bij een kat). Niets. Er waren ook geen röntgenfoto's, ECG's of echografieën van het hart gemaakt, maar er was geen reden om te denken dat we ze nodig hadden.

Hoewel al mijn gevallen van kattenhartgeruis om de dag werden behandeld met een kleine dosis aspirine, is niet bewezen dat het werkt, dus ik ga niet langer die kant op. In plaats daarvan bied ik de meeste van mijn klanten het hartonderzoek aan, zodat we in ieder geval kunnen bepalen of we een hoog risico lopen op een zadeltrombus. Hoewel mijn klanten vaak afzien van deze dure aanpak, krijgen ze in ieder geval de keuze. Afgezien van deze benadering kunnen we niet veel doen voordat het probleem zich voordoet. Hopelijk zullen de dingen veranderen met de resultaten van een aantal nieuwe onderzoeken, maar tot die tijd moeten eigenaren gewoon weten waar ze op moeten letten.

Dr. Patty Khuly