Medicatie Voor Huisdieren: Gebruik En Misbruik Van Antibiotica

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Door T. J. Dunn, Jr., DVM

Toen hij op een ochtend in 1928 na een vakantie van twee weken terugkeerde naar zijn laboratorium, realiseerde de Schotse microbioloog Sir Alexander Fleming zich dat een petrischaaltje dat was ingeënt met Staphylococcus-bacteriën per ongeluk open was gelaten. Op het punt om de waardeloze beschimmelde schaal weg te gooien, zag hij een heldere halo zonder enige bacteriële overgroei rond elke schimmelkolonie.

Om de een of andere vreemde reden groeiden de bacteriën niet in deze kleine halo's van agar rond de groenachtige schimmel.

Nieuwsgierig, zoals alle wetenschappers zijn, vroeg hij zich af waarom niet? In plaats van de "verontreinigde" petrischaal weg te gooien, onderzocht hij de antibacteriële eigenschappen van de ongebruikelijke schimmel, Penicillium notatum genaamd, en de rest is geschiedenis.

Sinds Fleming's ontdekking van penicilline zijn er enorme vooruitgang geboekt in het onderzoek en de ontwikkeling van brede variëteiten van antimicrobiële chemicaliën, en onderzoekers blijven zoeken naar nieuwere, veiligere en effectievere methoden om de replicatie van bacteriën en andere micro-organismen te verstoren.

Een van de grootste uitdagingen waarmee diergeneeskundige en menselijke artsen tegenwoordig worden geconfronteerd, is het maken van de juiste antibioticakeuzes die de patiënt effectief helpen herstellen van bacteriële, gist- en schimmelinfecties - zonder de patiënt te schaden.

Hoe zou er schade ontstaan aan een patiënt die antibiotica krijgt toegediend? Een veelvoorkomend voorbeeld is het overmatig voorschrijven van antibiotica - het gebruik ervan wanneer dit niet echt geïndiceerd is.

Onlangs kreeg ik een jonge ruwharige foxterriër aangeboden vanwege het plotseling optreden van losse, stinkende ontlasting. Er was geen geschiedenis dat de hond iets ongewoons had gegeten, het dieet was uitstekend, er waren geen darmparasieten zichtbaar bij de fecale analyse en de patiënt was niet uitgedroogd, braakte of gedroeg zich niet depressief. De temperatuur was normaal en abdominale palpatie toonde een los, gasachtig en niet-pijnlijk karakter.

Mijn diagnose was een virale enteritis -- noem het 'darmgriep', als je wilt. Na het bespreken van mijn diagnose en mijn voorkeursbehandeling om alle hondenvoer 24 uur achter te houden, voldoende vers water toe te staan en de hond gewoon om de twee uur kleine hoeveelheden yoghurt te laten eten tot de volgende dag, vroeg de eigenaar: "Aren' ga je hem wat antibiotica geven?"

Ik moest de bezorgde en sceptische eigenaar ervan overtuigen dat als mijn diagnose correct was, deze patiënt geen antibiotica nodig had en in feite een veel ergere diarree zou kunnen krijgen als we die kant op gingen. Bovendien, als een antibioticum eenmaal bij een patiënt is gebruikt, bestaat de kans dat die patiënt een resistente populatie van bacteriën ontwikkelt. En op een dag, wanneer antibiotica echt nodig zijn, als dat antibioticum als behandeling wordt gekozen, kan de infectie ongevoelig zijn voor het medicijn.

Wat deze patiënt nodig had, was dat "goede" bacteriën opnieuw in het maagdarmkanaal werden geïntroduceerd, zodat de juiste balans van de bacteriële flora kon worden hersteld. Het toedienen van antibiotica moet worden voorbehouden aan patiënten die ze echt nodig hebben. Willekeurig of incidenteel gebruik van antibiotica kan leiden tot bacteriële resistentie bij een patiënt en kan ook leiden tot een toekomstige allergische reactie op het geneesmiddel.

Omgekeerd kan bij urineweginfecties en bij huidinfecties die pyodermie worden genoemd, langdurige toediening van antibiotica nodig zijn om hardnekkige infecties te elimineren. Vaak worden antibiotica bij pyodermie eigenlijk te weinig voorgeschreven.

Volgens veterinaire dermatoloog Rusty Muse uit Tustin, Californië, vereisen de meeste gevallen van pyodermie een geschikt antibioticum gedurende zes tot acht weken om effectief te zijn.

Dr. Muse stelt: "De huid ontvangt slechts 4% van de output van het hart, dus een effectieve bloedafgifte van antibioticaconcentraties heeft het veel moeilijker om de huidcellen te verzadigen in microbe-dodende hoeveelheden dan in organen die goed doorbloed zijn, zoals de lever. In onze dermatologische kliniek hebben we ontdekt dat ongeveer 10% van de 'allergie'-patiënten daadwerkelijk lijdt aan chronische pyodermie en niet goed heeft gereageerd op eerder gebruikte antibiotica. Soms is het niet genezen van een infectie te wijten aan een te lage dosis gegeven of de dosis wordt niet zo vaak gegeven als voorgeschreven of zo lang als voorgeschreven. In sommige gevallen, vooral als er geen kweek en gevoeligheid zijn gedaan, is het gekozen antibioticum mogelijk niet de beste keuze voor de specifieke bacterie die de pyodermie veroorzaakt."

"Er zijn vier principes om in gedachten te houden met betrekking tot het juiste gebruik van antibiotica", vervolgt Dr. Muse. “Een daarvan is dat voor een bepaalde infectie de juiste antibioticakeuze moet worden gemaakt. De tweede is dat de juiste dosis moet worden gegeven. Ten derde moet de dosis met bepaalde tussenpozen worden gegeven, omdat sommige medicijnen eenmaal per dag moeten worden gegeven en andere vier keer per dag om consistente en effectieve weefselniveaus van het antibioticum te bereiken. En tot slot moet het antibioticum lang genoeg worden gegeven om echt te genezen."

Over het algemeen selecteren de meeste dierenartsen wat zij als een geschikt medicijn beschouwen, en als de resultaten niet gunstig zijn, worden de bacteriën in het laboratorium geïdentificeerd en wordt getest op de kwetsbaarheid van de bacteriën voor specifieke antibiotica. Dit wordt 'een cultuur en gevoeligheid doen' genoemd.

Moet dit echter in elke situatie waarin een infectie wordt ontdekt, gebeuren?

Volgens Mark G. Papich, DVM, hoogleraar klinische farmacologie aan het College of Veterinary Medicine aan de North Carolina State University: "Voor routinematige infecties kan empirische behandeling met 'eerstelijns' medicijnen worden gebruikt zonder laboratoriumtests (cultuur- en gevoeligheidstesten)) eerst. Voor refractaire infecties, of gevallen die ernstiger en/of levensbedreigend zijn, worden laboratoriumtests aanbevolen."

Sommige mislukkingen bij de toediening van antibiotica kunnen te wijten zijn aan het vroegtijdig staken van het medicijn door de eigenaar wanneer blijkt dat een infectie is "opgehelderd".

Elke dierenarts heeft de ergernis ervaren van een gebrekkige naleving door de eigenaar van de voorgeschreven instructies. Een typisch scenario gaat als volgt… de dierenarts ziet een patiënt weer met hetzelfde probleem een paar maanden na het voorschrijven van een antibioticum. Er wordt een ander recept voorgesteld om de infectie te bestrijden en de eigenaar zegt: "Ik heb nog een flink aantal over van de vorige keer, dokter. Moet ik daar gewoon weer mee beginnen?"

Bingo!

Dus daarom werkte de medicatie niet; het is niet de hele behandeltijd gebruikt!

"Een ander punt van zorg met betrekking tot het willekeurige gebruik van antibiotica bij kleine dieren", stelt Papich, "is het resistentieprobleem. Wanneer dieren worden blootgesteld aan antibiotica, is de kans groot dat de endogene populatie bacteriën muteert of resistentiefactoren krijgt waardoor ze van vatbaar zijn voor resistentie. Wanneer deze bacteriën later de oorzaak zijn van een urineweginfectie, wondinfectie of andere opportunistische infectie, is de kans groot dat ze resistent worden tegen standaardmedicijnen."

Sommige antibiotica, zoals de tetracyclines, mogen niet worden gegeven met zuivelproducten die veel calcium bevatten, omdat het calcium zich bindt aan het antibioticum en de effectiviteit vermindert. Sommige antibiotica, zoals vermeld, moeten om de zes uur worden gegeven, sommige om de acht, sommige om de 24 uur. Het ene recept moet mogelijk met voedsel worden gegeven en het andere op een lege maag. De ene groep antibiotica kan ernstige diarree veroorzaken, een andere groep kan het opkomende tandglazuur permanent verkleuren als het aan jonge pups wordt gegeven, een andere groep kan beenmergsuppressie veroorzaken en een andere groep kan mogelijk de gehoorzenuw beschadigen en blijvende doofheid veroorzaken.

De moraal van dit verhaal is om te verwachten dat antibiotica alleen worden gebruikt als het echt nodig is en vervolgens volgens de instructies. En als uw dierenarts terughoudend lijkt om een antibioticum toe te dienen als kleine Snuffy de snuifjes heeft, weet u nu waarom. Houd er rekening mee dat als het snuiven in iets ergers verandert, er indien nodig antibiotica beschikbaar zijn.