Berner Sennenhond Hondenras Hypoallergeen, Gezondheid En Levensduur

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Met dezelfde kleur als de Sint-Bernard, is de Berner Sennenhond de enige variëteit van de Zwitserse Sennenhond met een lange, zijdeachtige vacht. Slim, sterk, behendig, kalm en zelfverzekerd, de Berner Sennenhond is een veelzijdige werker.

Fysieke eigenschappen

De grote, sterke en stevige Berner Sennenhond kan gemakkelijk werken met rijden en tocht, omdat hij de juiste combinatie van behendigheid, tempo en kracht heeft. Het heeft een enigszins lang en vierkant lichaam, maar is niet lang. Kenmerkend voor zijn natuurlijke werkgang is de langzame draf, maar de stuwende kracht is goed. De matig lange en dikke vacht is recht of licht golvend en biedt isolatie tegen extreem koud weer. De opvallende driekleurenmix van de hond (een gitzwarte grondkleur met rijke roest en helderwitte aftekeningen) en zachte uitdrukking maken hem minzaam.

Persoonlijkheid en temperament

Dit loyale, gevoelige en uiterst toegewijde ras is gereserveerd tegenover vreemden en erg zachtaardig voor kinderen. Het speelt ook goed met andere huisdieren en honden, en is ongelukkig als het wordt geïsoleerd van gezinsactiviteiten. De Berner Sennenhond kan het best worden omschreven als een gemakkelijke en rustige gezinshond. Deze eigenschappen zijn merkbaar zodra het een volwassene wordt.

Zorg

Een wekelijkse borstelbeurt is voldoende vachtverzorging voor deze berghond. Het ras Berner Sennenhond houdt van het buitenleven, vooral bij koud weer. Hoewel hij buiten kan leven in koude en gematigde klimaten, is de Berner Sennenhond zo gehecht aan zijn familie dat hij niet alleen buiten kan leven.

Matige dagelijkse lichaamsbeweging, zoals een wandeling onder de riem of een korte wandeling, is alles wat het ras nodig heeft om fit te blijven. Als het binnen is, moet het voldoende ruimte krijgen om uit te rekken. De Berner Sennenhond houdt er ook van om aan dingen te trekken.

Gezondheid

Het ras Berner Sennenhond is af en toe vatbaar voor gezondheidsproblemen zoals de ziekte van von Willebrand (vWD), hypomyelinisatie, allergieën, hypothyreoïdie, hepatocerebellaire degeneratie en progressieve retinale atrofie (PRA). De minder belangrijke ziekten waaraan de hond waarschijnlijk zal lijden, zijn cataract, sub-aortastenose (SAS), entropion en ectropion. De meer ernstige aandoeningen die dit ras treffen, zijn heupdysplasie (CHD), elleboogdysplasie, maagtorsie en mestceltumor. Er moet veel aandacht worden besteed aan het voorkomen van een hitteberoerte.

DNA-, hart-, heup-, oog- en elleboogtesten worden geadviseerd voor de Berner Sennenhond, die een gemiddelde levensduur heeft van 6 tot 9 jaar. (De levensduur van de hond is, volgens een Zwitserse stelregel: "Drie jaar een jonge hond, drie jaar een goede hond en drie jaar een oude hond. Alles meer is een geschenk van God.")

Geschiedenis en achtergrond

De Berner staat bekend als de enige Zwitserse Sennenhond, of Sennenhunde, met een zijdeachtige, lange vacht. De ware oorsprong ervan wordt vaak betwist, maar sommige experts geloven dat de geschiedenis van de hond teruggaat tot de tijd dat de Romeinen Zwitserland binnenvielen, toen inheemse kuddehonden en Romeinse mastiffs werden gekruist. Dit resulteerde in een sterke hond, die het barre Alpenweer kon verdragen en gebruikt kon worden als veedrijver, herder, trekhond, gewone boerderijhond en kuddewachter.

Er was echter weinig moeite om de Berner Sennenhond als ras te behouden, ondanks zijn veelzijdigheid. Het aantal Berner honden nam snel af tegen het einde van de 19e eeuw, toen professor Albert Heim, een geoloog en hondenliefhebber, de Zwitserse honden begon te bestuderen en de Berner Sennenhond als een individueel type identificeerde. Veel van de overgebleven honden bevonden zich in het dalgebied van de lagere Zwitserse Alpen.

De inspanningen van Dr. Heim zorgden ervoor dat de honden in heel Zwitserland en zelfs Europa werden gepromoot. De beste rassen werden voor het eerst gezien in het Durrbach-gebied, dus hun oorspronkelijke naam was de Durrbachler. Maar toen het ras zich naar andere regio's begon te verspreiden, werd het omgedoopt tot de Berner Sennenhond.

De eerste Berner Sennenhond werd in 1926 in de Verenigde Staten geïntroduceerd en kreeg later in 1937 erkenning door de American Kennel Club.