Oceaankakofonie Een Kwelling Voor Zeezoogdieren

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

BERGEN, Noorwegen - Met het constante kolken van vrachtschippropellers, de percussieve dreun van olie- en gasexploratie en het onderwatergedruis van militaire tests, is het oceaangeluidsniveau voor sommige zeezoogdieren ondraaglijk geworden.

In tegenstelling tot het beeld van een verre en stille wereld onder de zee, is de geluidsintensiteit onder water de afgelopen 50 jaar gemiddeld met 20 decibel gestegen, met verwoestende gevolgen voor dieren in het wild.

"Geluid is waarmee walvisachtigen (grote in het water levende zoogdieren zoals walvissen en dolfijnen) communiceren. Dit is hoe ze hun omgeving waarnemen. Voor hen is horen net zo belangrijk als zicht voor ons", legt Mark Simmonds uit, de internationale directeur van de wetenschap bij de Walvis en Dolfijn Conservation Society (WDCS).

"Als er te veel lawaai is, kunnen ze waarschijnlijk niet zo goed communiceren", vertelde hij eind vorige maand aan AFP in de marge van een internationale conferentie over trekkende soorten in Bergen, aan de zuidwestkust van Noorwegen.

Een schadelijk effect van deze akoestische "mist" is dat het het vermogen van walvisachtigen, die in goede omstandigheden over een afstand van tientallen kilometers (mijlen) kunnen communiceren, belemmert om zich te oriënteren, voedsel te vinden en zich voort te planten.

Volgens een recent onderzoek kan het basisverkeer met kleine boten met lage snelheden door ondiep water voldoende zijn om het bereik van geluiden van bijvoorbeeld een tuimelaar met 26 procent te verminderen, en in het geval van grienden met 58 procent.

Nicolas Entrup, die samenwerkt met de niet-gouvernementele organisaties Ocean Care en de Natural Resources Defense Council, zei dat de oceaan bezig is om voor zeezoogdieren te worden wat nachtclubs voor mensen zijn: "Je kunt er een tijdje mee omgaan, maar je kan daar niet wonen."

"Stel je een situatie voor waarin je niet kunt communiceren met je familie, waar je constant moet schreeuwen", zei hij.

Oceanen zijn enorm en dieren die last hebben van stijgende geluidsniveaus kunnen natuurlijk verder trekken, maar het kan een uitdaging zijn om een geheel nieuwe habitat te vinden en zich aan te passen.

Het probleem is vooral nijpend in het noordpoolgebied, waar, terwijl de poolijskap smelt, mensen een steeds grotere geluidsvoetafdruk achterlaten terwijl ze nieuwe scheepvaartroutes uitzetten en op zoek gaan naar olie en gas.

"Narwals hebben bijvoorbeeld een nauw afgebakend leefgebied", legt Simmonds uit. "Ze zijn erg aangepast aan die koude omgeving. Als het te lawaaierig wordt, waar gaan ze dan heen?"

Hetzelfde probleem geldt voor de zeer geluidsgevoelige beluga, of witte walvis, die naar de noordelijke kusten van Canada migreert.

Deze zoogdieren, die in staat zijn schepen op 30 kilometer (18,7 mijl) afstand te detecteren, zullen moeite hebben om hun migratieroute door de nauwe zeestraten rond Baffin Island te behouden, aangezien de scheepvaart in het gebied het risico loopt sterk toe te nemen om een nieuw grootschalig mijnbouwproject te huisvesten.

"We weten gewoon niet hoe bepaalde soorten zich zullen aanpassen of zelfs of ze zich helemaal zullen aanpassen", zei Simmonds.

In sommige gevallen is door de mens veroorzaakte commotie dodelijk.

Zo wordt het gebruik van anti-onderzeeër-sonars ervan verdacht de massale stranding van walvissen te hebben veroorzaakt: in 2002 stierven bijvoorbeeld zo'n 15 spitssnuitdolfijnen op de Canarische Eilanden na een NAVO-oefening.

"Omdat we het over militaire zaken hebben, is er geen transparante informatie beschikbaar en weten we heel weinig over de werkelijke omvang van het probleem", zei Entrup.

Andere bedreigingen zijn onder meer seismische exploratie naar olie en gas, waarbij luchtkanonnen worden gebruikt om trillingen in de zeebodem te veroorzaken, gericht op het detecteren van de potentiële rijkdommen die eronder verborgen zijn.

Een dergelijk project dat een paar jaar geleden voor de noordoostkust van de Verenigde Staten werd uitgevoerd, bracht de gewone vinvissen - een bedreigde diersoort - letterlijk tot zwijgen in een gebied ter grootte van Alaska, waardoor hun vermogen om te communiceren voor de duur van de operatie werd geblokkeerd.

Gevaar kan ook voortkomen uit meer "milieuvriendelijke" projecten, zoals de bouw van enorme offshore windparken bestaande uit steeds grotere turbines.

Een veelgebruikte techniek is om met een hydraulische hamer in de zeebodem te dringen om een monopod te planten waarmee de moderne windmolens aan de oceaanbodem worden verankerd.

Dit zogenaamde heien kan geluidsniveaus tot 250 decibel uitstoten, wat een dodelijke dosis is voor nabijgelegen zeezoogdieren, hoewel experts zeggen dat het gemakkelijk is om de dreiging te verminderen door een gordijn van luchtbellen rond de boorlocatie te creëren.

Maar naast het heien, krimpen ook de leefgebieden van zeezoogdieren door het scheepvaartverkeer in verband met onderhoud, kabellegging en de uitbreiding van haveninfrastructuur.

"Het beeld is somber, maar nu hebben we de kennis en de methodologie om een aantal van de problemen te verhelpen", zegt Michel Andre, een Franse onderzoeker aan het Laboratorium voor Toegepaste Bio-akoestiek van de Universiteit van Barcelona, die een project coördineert om de geluidsniveaus van de zeebodem in kaart te brengen.

"Het is bijvoorbeeld vrij eenvoudig om de geluiden van boten te verminderen", zei hij tegen AFP en voegde eraan toe: "Kijk maar naar het leger, ze weten al hoe ze dat moeten doen."

Europa is een pionier op dit gebied geweest, aldus Andre, wijzend op de financiering door de Europese Commissie van Ships-Oriented Innovative Solutions to Reduce Noise and Vibrations, of SILENV.

Het project, dat 14 partnerlanden telt, heeft tot doel een "akoestisch groen label" voor schepen te creëren.

De Europese Unie werkt ook aan een richtlijn om het geluidsniveau in haar wateren te verminderen en hoopt anderen te inspireren om te volgen.