3 Manieren Om Dierenarts Te Zijn, Heeft Mijn Leven Veranderd

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Toen ik opgroeide, voelde ik me altijd aangetrokken tot dieren, en zij werden tot mij aangetrokken. Zolang ik me kan herinneren, zeiden mijn ouders altijd tegen iedereen dat ik dierenarts zou worden. Toen ik 10 jaar oud was, namen ze me zelfs mee op een rondleiding door Tufts University, om te zien of ik daar naar de universiteit wilde.

Ik wilde echter nooit dierenarts worden en dat bleef ik ze vertellen. Ik wilde met dieren werken, maar ik wilde geen dokter worden. Toen ik op de middelbare school zat, werkte ik in een plaatselijke dierentuin en leerde ik hoe ik dierenverzorger kon worden. Ik dacht dat dat was wat ik wilde doen, en besloot me aan te melden bij hogescholen die gespecialiseerd waren in zoölogie.

Maar het leven ging een andere richting uit. Ik ging uiteindelijk niet direct naar de universiteit na de middelbare school. Ik verhuisde naar een andere staat en merkte dat ik een baan nodig had. Nadat ik de kranten had gelezen, vond ik een advertentie voor een receptioniste in een veterinair ziekenhuis. Ik dacht, als ik in een kantoor zou gaan werken, zou het er in ieder geval een zijn waar af en toe een hond langs zou lopen.

Nou, 15 jaar later werk ik in datzelfde dierenziekenhuis. Ik klom op in de rangen, ging door school en werd de hoofdgediplomeerde veterinaire technicus. Mijn dromen zijn uitgekomen: ik heb een carrière waarin ik met dieren mag werken, maar ik ben geen dokter. Ik geniet van het hands-on aspect van het werk, het uitvoeren van behandelingen en het weer gezond maken van mijn patiënten. Ik geniet ook van het opleiden en opbouwen van relaties met mijn klanten.

Hoe dierenarts zijn mijn leven heeft veranderd

Dierenarts worden heeft mijn leven op zoveel manieren veranderd. Ten eerste heeft het me zoveel geleerd. De hoeveelheid medische kennis en opleiding leek aanvankelijk overweldigend. Toen ik het eenmaal in me opnam - of moet ik zeggen, erdoor werd verteerd - werd die kennis mijn leven. Nu zie ik het en gebruik het overal. Ik kan anderen helpen om te leren hoe ze het beste voor hun dieren en zelfs voor zichzelf kunnen zorgen.

Anatomie is anatomie, of het nu gaat om een hond of een mens. De basismechanica van zoogdieren is vergelijkbaar. Dus het zijn van een dierenartstechnologie is ook nuttig geweest bij menselijke medische ervaringen. Die kennis heb ik toegepast in eerste hulp situaties. Ik heb een breder begrip van hoe de wereld werkt, in het algemeen, tot op atomair niveau. Ik begrijp zelfs voeding, stofwisseling en de voedingsindustrie beter. Al deze kennis heeft me geholpen om als persoon te groeien en de beste te worden die ik kan zijn.

Dierenarts worden heeft ook mijn algemene levensstijl veranderd. Het heeft me een gelukkiger en gezonder mens gemaakt. De uren in het ziekenhuis zijn lang, dus je hebt uithoudingsvermogen en uithoudingsvermogen nodig. Het werk is fysiek, mentaal en emotioneel veeleisend, dus je moet sterk zijn. De omgeving is stressvol en onvoorspelbaar, dus je moet overal op voorbereid zijn, flexibel en evenwichtig zijn. Je levensstijl moet al deze kwaliteiten ondersteunen.

Na verloop van tijd leerde ik dat ik zo gezond mogelijk moest zijn om deze baan te kunnen volhouden. Ik begon beter te eten, te sporten en beter voor mezelf te zorgen. Om de best mogelijke verzorger te zijn, moet je gecentreerd, krachtig en capabel zijn. Deze baan belt ook op willekeurige tijden. De telefoon kan om 2 uur 's nachts overgaan om de dokter in het ziekenhuis te ontmoeten voor een spoedkeizersnede, en je moet klaar en gewillig zijn. Je moet gezond, duurzaam en in staat zijn om met de wind mee te zwaaien en de dingen te nemen zoals ze komen.

De baan heeft me ook een meer draaglijk persoon gemaakt. Kun je je voorstellen dat je een baan hebt waarbij je elke minuut van de dag precies weet wat er gaat gebeuren? Ik kan het niet. Als je in de klinische omgeving werkt, weet je nooit wat er binnenkomt en wanneer. Zelfs als het schema er over het algemeen alledaags uitziet, is het bijna gegarandeerd dat vijf minuten voor sluitingstijd de telefoon gaat en dat er een noodgeval op komst is.

Op een willekeurige donderdag kan mijn geplande dienst van 13 uur drie verschillende dagen worden. Drie artsen zien hun deel van de afspraken en worden geopereerd, en er is maar één technicus (gelukkig ik!) Om het allemaal te accommoderen. Toen de splenectomie om 21.00 uur klaar was. een nachtzuster nodig heeft, valt het op mij. En dan roept iemand de volgende dag, en ik merk dat ik dezelfde scrubs draag, wat restjes eet die ik in de koelkast had van wie weet wanneer, en me afvraagt waarom ik niet gewoon een tandenborstel in mijn tas bewaar.

Dit is niet de eerste keer dat dit is gebeurd, en ik weet dat het ook niet de laatste keer zal zijn. En het heeft geen zin om gefrustreerd te raken. Het is precies hoe het verhaal gaat als je het leven leidt van een toegewijde veterinaire technicus.

Natasha Feduik is een gediplomeerd veterinair technicus bij het Garden City Park Animal Hospital in New York, waar ze al 10 jaar oefent. Natasha behaalde haar diploma in veterinaire technologie aan de Purdue University. Natasha heeft thuis twee honden, een kat en drie vogels en is gepassioneerd om mensen te helpen de best mogelijke zorg voor hun gezelschapsdieren te nemen.