Anesthefobie: Een Gezonde Angst Voor Anesthesie Is Een Goede Zaak

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Iedereen kent wel iemand die een huisdier heeft verloren onder narcose. Meestal is er een redelijke verklaring: onderliggende hartziekte, orgaanfalen, bloedverlies en, meestal, menselijke fouten waardoor omkeerbare tekenen van normale anesthetische effecten onopgemerkt blijven.

Hierna betreden we het rijk van de aberraties, wat we echte ongunstige anesthetische reacties noemen. Deze reacties hebben geen verklaring. Omdat ze bijna onmogelijk te bewijzen zijn (eliminatieproces is de enige methode, meestal niet mogelijk achteraf), verwijzen we naar alle bijwerkingen onder narcose met de algemene term AAE (ongewenste anesthesie).

In de VS komen AAE's voor met een snelheid van 4 op elke 1.000 gevallen. Ze leiden niet altijd tot de dood, omdat de effecten van de verdoving soms ongedaan kunnen worden gemaakt.

Ik heb maar één AAE gehad in mijn carrière, ongeveer een jaar geleden. Het is onverklaarbaar dat een zes maanden oud kitten dat herstelde van een sterilisatie (en normale tekenen van herstel van de anesthesie vertoonde) een hartstilstand kreeg. Na reanimatie en zes dagen in het ziekenhuis ging het kitten blind naar huis. Ze zal waarschijnlijk nooit haar gezichtsvermogen terugkrijgen.

Verder zijn mijn elf jaar als dierenarts opmerkelijk reactievrij gebleven. Statistisch gezien is het slechts een kwestie van tijd voordat ik een andere AAE tegenkom. Om deze reden herinner ik mezelf er bij elk huisdier dat ik verdoof aan om zo waakzaam mogelijk te blijven voor de tekenen van een naderend onheil.

In de loop der jaren heb ik een behoorlijk aantal anesthesieprocedures afgebroken nadat de patiënt 'niet helemaal in orde' leek terwijl hij onder narcose was. Het is ook bekend dat ik met extreme snelheid opereerde wanneer een hond of kat een negatieve verandering onder narcose kreeg nadat de procedure al goed op weg was.

Eruit. Eruit. Dit is mijn mantra wanneer de anesthefobie me raakt.

Elke dierenarts kent het gevoel: alles gaat goed totdat er iets misgaat: een verandering in hartslag, een daling van de bloeddruk, onregelmatige ademhaling, funky ECG-patronen, grote schommelingen in de lichaamstemperatuur, enz.

Paniek is niet het overheersende gevoel, hoewel dit tijdelijke gevoel ons misschien wordt vergeven. Het is meer als: Oh s---! Dan ga je gewoon aan de slag en geef je je medicijnen (indien van toepassing), voltooi of breek je de procedure af, en denk twee keer na over het ooit nog eens verdoven van die patiënt. Afhankelijk van de reactie van het huisdier kunt u extra laboratoriumonderzoek, röntgenfoto's en/of hartonderzoek laten doen.

Met veel AAE's komt alles schoon terug - er is geen duidelijke reden voor de negatieve reactie van een huisdier. Dit maakt de angst alleen maar intenser: er is niets, behalve onze huidige voorzorgsmaatregelen, dat sommige van deze reacties kan voorkomen. Uiteindelijk zijn sommige reacties momenteel buiten onze controle.

Het goede nieuws is echter dat menselijke fouten een factor zijn. Zo ook technologie. Goed geleide veterinaire ziekenhuizen (met meer ervaren personeel, ultramoderne apparatuur en geavanceerde anesthesieprotocollen) ervaren veel minder sterfgevallen door anesthesie. Daarom, aangezien de statistiek van vier per duizend het gemiddelde is, ervaren de meeste praktijken (ik ben blij om te zeggen, zoals de mijne) minder. En sterfgevallen zijn nog zeldzamer. Ons percentage is meer dan 3 op 11.000. Ik heb het uitgerekend: één van deze drie stierf. De andere twee verloren hun zicht.

Hoewel AAE's inderdaad triest zijn, geloof ik nog steeds in het geven van frequente gebitsreinigingen en andere routineprocedures waarvoor anesthesie vereist is. Mijn eigen hond zal nooit afzien van een verdovingsprocedure die haar algehele gezondheid zal verbeteren. Met zorgvuldige monitoring en voldoende anesthefobie van dierenartsen en hun personeel, kunnen AAE's gunstig worden beheerd.

Een gezonde angst voor anesthesie is een goede zaak.