Hoe Kan Een Kankerdokter Succes Meten?

2024 Auteur: Daisy Haig | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 03:12

Hoe meten we persoonlijke prestaties naarmate we ouder worden? Als kinderen en jongvolwassenen worden onze prestaties gekwantificeerd via ons onderwijssysteem en een continu spervuur van examens en beoordelingen. Ouders en leerkrachten moedigen ons aan om te slagen en helpen ons wanneer we achterop raken. Maar als we 'opgroeien', hoe kunnen we dan weten of we echt bekwaam zijn in ons leven, of dat we ons niet kunnen meten?

Het is duidelijk dat de prestatiebarometer van persoon tot persoon zal verschillen en waarschijnlijk zal variëren met de omstandigheden. Het lijkt erop dat de samenleving dicteert dat we ons succes moeten afmeten aan inkomen, vermogen of roem. Realistisch gezien worden dit voor de gemiddelde persoon beschouwd als ambities in plaats van als haalbare doelen.

De meesten van ons zullen nooit gefotografeerd worden voor de pagina's van een roddelblad, nooit een Super Bowl-trofee in handen hebben of een huis van meerdere miljoenen dollars kopen. We zullen waarschijnlijk niet de volgende iPhone uitvinden, een dodelijke ziekte genezen of een Oscarwinnend scenario schrijven. Dus hoe weten we dat we het goed doen?

Een van de belangrijkste "meetlatten" voor mijn eigen succes is mijn tevredenheid met mijn carrière en of ik het gevoel heb dat ik "goed werk doe". Zoals het geval is met veel beroepen, is het vrij zeldzaam dat ik tastbare indicatoren van mijn eigen vaardigheid krijg. Hierdoor besteed ik veel tijd aan piekeren over het al dan niet voldoen aan de doelen en verwachtingen van anderen. Met andere woorden, ik ben vaak gestrest en vraag me af of ik echt goed ben in wat ik doe.

Door hierover na te denken, ben ik me gaan realiseren dat het voor gezondheidswerkers moeilijk is om te weten wanneer we succesvol zijn en wanneer niet. Natuurlijk kan ik bevooroordeeld zijn, maar ik denk dat dit vooral geldt voor oncologen. Hoewel het verleidelijk is, kunnen wij kankerkruisvaarders onze capaciteiten zeker niet afmeten aan de vraag of onze patiënten het overleven of niet. Dit is uiteindelijk volledig buiten onze controle, en het beste wat we kunnen doen is proberen de ziekte die we ons hele leven proberen uit te roeien een stap voor te blijven.

Als veterinair oncoloog heb ik de extra moeite om niet echt rechtstreeks met mijn patiënten te kunnen communiceren. Ze kunnen me niet vertellen wat ze wel of niet leuk vinden aan mijn vaardigheden of mijn manier van slapen, of dat ze mijn aanbevelingen vertrouwen of zich op hun gemak voelen bij het werken met mij. Ik vertrouw op hun eigenaren voor bevestiging van mijn capaciteiten, of voor kritiek op mijn onvermogen, hoe dan ook.

Ik merk dat de meeste eigenaren exact hetzelfde doel voor ogen hebben als het gaat om de behandeling van kanker voor hun huisdieren: ze willen een optie om hun huisdieren te helpen langer te leven en die geen invloed hebben op de algehele kwaliteit van leven van hun huisdier. Dit zou een fantastische optie zijn, maar in werkelijkheid is het vrijwel onmogelijk.

Hoewel de meeste dieren die chemotherapie ondergaan relatief weinig bijwerkingen ervaren, is het absoluut een onrealistische verwachting dat ze tijdens de behandelingskuur geen nadelige symptomen zullen krijgen. En voor sommige eigenaren is zelfs een minimale bijwerking voldoende om te overwegen de behandeling te stoppen. Dit kan me het gevoel geven dat ik niet in staat ben om de doelen van eigenaren voor hun huisdieren te bereiken, en draagt bij aan mijn zorgen over mijn vaardigheden.

Als dierenarts is het voor mij gemakkelijk om een diagnose te begrijpen en te begrijpen dat ik beperkt ben tot de beschikbare informatie als ik probeer de uitkomst in de tijd te voorspellen. Maar ik denk dat dit voor de gemiddelde huisdiereigenaar heel moeilijk te begrijpen is - niet omdat ze niet intelligent genoeg zijn om dat te doen, maar omdat ze niet vertrouwd zijn met het "harde" bewijs (of het gebrek daaraan, zoals het typisch is). Het vertalen van deze informatie is moeilijk - en soms kunnen draden worden overschreden in termen van verwachtingen van resultaten. Daarin schuilt nog een bron van twijfel over mijn professionele succes.

Ik wil niet onzeker klinken over mijn kennis. Ik heb voldoende vertrouwen in mijn eigen training en ervaring om te weten hoe ik met mijn patiënten om moet gaan, en ik ben ook nederig genoeg om te weten wanneer ik hulp van buitenaf moet zoeken. Ik wou dat er een manier was om echt te weten of anderen er ook zo over denken.

Ik ben enorm dankbaar wanneer eigenaren me laten weten dat ze dankbaar zijn voor mijn inspanningen en wanneer ze mij of een van onze oncologiemedewerkers vertellen hoeveel ze waarderen wat we voor hun huisdieren doen. Het creëert zoveel meer dan een simpel warm en donzig gevoel om iemand te horen zeggen dat ze vinden dat wat ik doe belangrijk is. Ik ben ook vaak verbaasd over het vertrouwen dat ze in mij hebben, waardoor ik voor hun huisdieren kan zorgen die ze zo vaak hun kinderen noemen.

Misschien ligt daarin het antwoord op mijn strijd - het is de non-verbale uiting van vertrouwen die mijn succes communiceert. Als eigenaren niet in mijn vaardigheden en de vaardigheden van ons personeel zouden geloven, zouden ze ons nooit de zorg voor hun huisdieren toevertrouwen.

Hoewel mijn persoonlijkheid ervoor zorgt dat ik op zoek ben naar een tastbare indicator, zou ik misschien proberen mijn energie te heroriënteren op het denken aan de geweldige band die onze eigenaren hebben met hun huisdieren, en hoe bevoorrecht ik ben om in die relatie te worden opgenomen. Wetende dat ik een integraal onderdeel ben van het leven van hun huisdieren, heeft betekenis en inhoud, en hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik besef dat dit zoveel belangrijker is dan al het andere waarnaar ik zou kunnen zoeken.

Zelfs meer dan het winnen van de Super Bowl, stel ik me voor…

Dr. Joanne Intile